Του Νίκου Γαλάτη
Η αξιολόγηση θα έκλεινε τον Δεκέμβριο, ύστερα πήγε για τον Γενάρη, τον Φλεβάρη, στις 20 Μαρτίου- τελικό. Ο πρωθυπουργός προανήγγειλε το τέλος της λιτότητας κι ένας υπουργός- που εύκολα κλαίει- συνέκρινε το γεγονός με την …απελευθέρωση των Ιωαννίνων!
Κάθε υπουργός λέει κάτι άλλο, οι οικονομικοί υπουργοί προτιμούν μια κακή συμφωνία τώρα, παρά μια καλύτερη αργότερα και ορισμένοι εισηγούνται εκλογές- που θα πει πως το 2017 θα χαθεί και πάμε πάλι από την αρχή το 2018 -ίσως με άλλη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση θέτει ως κόκκινη γραμμή τα “εργασιακά”, αλλά δέχεται μείωση των συντάξεων -με αντίμετρα- μετά το 2020, όταν σίγουρα θα είναι μια άλλη κυβέρνηση.
Αν ο ΕΝΦΙΑ έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά, αυτή εδώ απειλείται να πέσει από την ΔΕΗ, αφού πρωτοκλασσάτοι υπουργοί έθεσαν το θέμα της ιδιωτικοποίησης ως πρώτο θέμα. Ουσιαστικά οι αποφάσεις για την Οικονομία εξαρτώνται από τις δημοσκοπήσεις -με την αντιπολίτευση να μην δέχεται να ψηφίσει μέτρα, που θα πάρει- και μάλλον χειρότερα- αν γίνει κυβέρνηση. Η κυβέρνηση δέχεται πια αυτά που δεν δεχόταν πριν δυο χρόνια, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, ελπίζοντας σε κυβερνητικές αλλαγές στην Ευρώπη.
Το βασικό πρόβλημα της κυβερνητικές ιδεοληψίας είναι πως ένα πρόβλημα οικονομικό είναι πολιτικό, με αποτέλεσμα πάλι ένα πολιτικό πρόβλημα να γίνεται οικονομικό καθώς η Οικονομία βρίσκεται πάλι ξανά μπροστά στο φάντασμα της χρεοκοπίας.
Σε δημοσίευμα του Bloomberg, το 2015 φαίνεται να μην είναι πίσω μας, αλλά μπροστά μας. Η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στην πληρωμή του χρέους στα μέσα Ιουλίου. Η ανεργία αυξήθηκε κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2016, η οικονομία συρρικνώθηκε απροσδόκητα, και η αιμορραγία των καταθέσεων συνεχίζεται.
«Η ελληνική ανάκαμψη έχει καθυστερήσει για μία ακόμη φορά σημαντικά από την πολιτική», δήλωσε ο Νίκολας Οικονομίδης, καθηγητής Οικονομικών στο Stern School of Business της Νέας Υόρκης. «Ο Τσίπρας θα υποχωρήσει κάποια στιγμή, το ερώτημα είναι πότε».
Το βέβαιο είναι πως πέρασαν δυο χρόνια, έτσι χωρίς πρόγραμμα και οι πολιτικές δυνάμεις ενδιαφέρονται πιο πολύ για τις εξεταστικές, παρά για την οικονομία, με τον έναν να κατηγορεί τον άλλο -ακόμα και στο εξωτερικό- αν και “βλάπτουν κι οι δυο την Συρίαν το ίδιο”.
Φληναφήματα και αβάσιμη αισιοδοξία, εκθέσεις ιδεών χωρίς ιδέες, διχαστικό πνεύμα κι ανευθυνότητα- καθώς η Ελλάδα περιμένει πάλι ένα τρένο, που ίσως έχει περάσει.
