Του Γ. Λακόπουλου.
Όταν έχεις χάσει εκατό ημέρες τι νόημα έχει να χάσει άλλες εκατό;
Και όταν μόλις και μετά βίας απέφυγες στις πρώτες εκατό ημέρες την αυτοανατίναξη, ποιος σε βεβαιώνει ότι θα την αποφύγεις και στις επόμενες εκατό;
Αν φτάσεις τελικά σε μια συμφωνία με του Ευρωπαίους, ποια αξία θα έχει εάν εν τω μεταξύ έχεις απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από την Ευρώπη;
Τα ερωτήματα δεν είναι αόριστα: αφορούν την κυβέρνηση και την αφορούν επιτακτικά.
Να πάμε λίγο πισω. Η κυβέρνηση Τσίπρα ξεκίνησε τη θητεία της με ένα γκολ εις βάρος της από τα αποδυτήρια: την προσυμφωνημένη συνεργασία με τον Καμένο. Αυτό από μόνο του νόθευσε τις διακηρύξεις το Πρωθυπουργού για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του.
Όταν ο ίδιος έλεγε -στο περιοδικό Stern -ότι <θαυμάζει> τον Καμένο για την αντιμνημονιακή επιμονή του – μπορεί άραγε ένας αριστερός να θαυμάζει έναν Καμένο , για οποιοδήποτε λόγο; –στην ουσία άνοιγε το δρόμο για να λειτουργήσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία οι δικοί του αντιευρωπαϊστές με τους ΑΝΕΛ-όπως και έγινε. Πολύ περισσότερο όταν συμπεριέλαβε και αντιευρωπαϊστές στην κυβέρνησή του.
Έχοντας ξεκινήσει με το σκορ σε βάρος της , η κυβέρνηση, έκανε από το πρώτο λεπτό το σοβαρότερο λάθος της: άρχισε να παίζει σε λάθος γήπεδο –και φυσικά το είδος του γηπέδου ορίζει και το είδος του παιχνιδιού- και με λάθος αντίπαλο.
Οργάνωσε την πολιτική της πάνω σε δυο τραγικά λανθασμένες παραδοχές .
-Πρώτο ότι ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ, δεν καταστρέφει μόνο την Ελλάδα- μερικοί Συριζαίοι νομίζουν ότι την διασώζει κιόλας- αλλά καταστρέφει και την Ευρωζώνη.
Συνεπώς η κυβέρνηση έχει περιθώρια να κινείται με ένα συνδυασμό μπλόφας και εκβιασμού, μέχρι οι Ευρωπαίοι- τους οποίους αντιμετωπίζει ως εχθρούς και όχι ως εταίρους της χώρας,-να υποκύψουν και να δώσουν λεφτά χωρίς όρους.
– Η δεύτερη ολέθρια παραδοχή ήταν ότι η χώρα είναι ισχυρή γεωστρατηγικά και αυτό μπορεί να το πουλήσει στους Ρώσους,- ή να απειλήσει ότι θα το κάνει και να φοβίσει τους Ευρωπαίους και να πληρώσουν. Σε μια παραλλαγή του αυτό το σενάριο αναζητά νέο δανεισμό από τις χώρες BRICS, υποτιμώντας ότι και αυτό δανεισμός είναι και παρακάμπτοντας ότι τα 320 δις που χρωστάει ήδη θα πρέπει να πληρωθούν ούτως η άλλως.
Ο Πρωθυπουργός ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον ποιοι ήταν οι εισηγητές αυτών των θεόμουρλων θεωριών.
Η πολιτική και οι χειρισμοί που έγιναν πάνω σ αυτόν το καμβά αποδεικνύονται καταστροφικοί όχι μόνο για την ίδια την κυβέρνηση – αυτό είναι το λιγότερο- αλλά για τη χώρα. Βρισκόμαστε πλέον σε οριακές καταστάσεις.
Χάθηκαν σχεδόν τέσσερις μήνες, η κατάσταση είναι χειρότερη από τότε που την παρέλαβε η κυβέρνηση- και άρα θα χρειαστούν βαρύτερα μέτρα- η εμπιστοσύνη των εταίρων εξανεμίσθηκε και η κυβέρνηση περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της, χωρίς καμία λύση . Αρκείται στην οργάνωση μιας <ηρωικής>. προπαγάνδας στο εσωτερικό της χώρας που δεν έχει καμία απολύτως αξία.
Επιτέλους τέλος.
Αυτή η πολιτική οδηγεί τη χώρα στην άβυσσο και την κυβέρνηση συλλογικό ανάθεμα –και ας μην αυτοκαταναλώνει επιτήδειες δημοσκοπήσεις . Η εθνική καταστροφή δεν είναι άσκηση επί χάρτου.
Ο μόνος που μπορεί να δώσει λύσει είναι ο Πρωθυπουργός, ως φορέας της λαϊκής εντολής και αυτός κρινεται απο την Ιστορία και κανένας άλλος. Αρκεί να το αποφασίσει χωρίς να υπολογίζει σε εσωκομματικούς συσχετισμούς και ενδοκυβερνητικές αντιδράσεις
-Πριν από όλα να αποδώσει το σωστό περιεχόμεναι στη λαϊκή εντολή και μην λειτουργεί σαν πορτ παρόλ του Στρατούλη και των λοιπόν Κουταλιανών της κυβέρνησης του.
–Να αλλάξει ριζικά το σημερινό κυβερνητικό σχήμα, να ζητήσει εκ νέου την εμπιστοσύνη της Βουλής για μια νέα πολιτική με ευρωπαϊκό περιεχόμενο
– Να μιλήσει στο λαό με ειλικρίνεια για τη δύσκολη προσπάθεια που απαιτείται για να βγει η χώρα από τη κρίση- εγγυώμενος τη δίκαιη κατανομή των βαρών εφεξής και τη ριζική αλλαγή των σάπιων δομών που εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Ωστόσο όταν ο Πρωθυπουργός λέει ότι <είναι ώρα των εταίρων να κάνουν τα επόμενα βήματα> δείχνει ήτοι επιστρέφει στις προηγούμενες θεωρίες, παρά τις ενδείξεις ότι ο ίδιος έχει το νου και τη γνώση να τις παρακάμψει.
Ποια βήματα να κάνουν οι εταίροι ί; Οι Γερμανοί ο Γάλλοι, οι Φιλανδοί κλπ κινδυνεύουν με χρεωκοπία;. Τα λοιπά μέλη της Ευρωζώνης δεν έχουν να πληρώσουν μισθούς; Οι Βορειοερωπαιοι έχουν ερημοποιημένες οικονομίες και ανίκανες διοικήσεις;
Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Τι θα κάνει δηλαδή η κυβέρνηση αν οι εταίροι δεν ανταποκριθούν στην πρωθυπουργική πρόσκληση; Θα τους καταραστεί ; Θα τους κόψει την καλημέρα; Η θα τους πάρει μαζί της, όπως νομίζουν κάποιοι;
Ο Πρωθυπουργός οφείλει ως ηγέτης, να κινηθεί με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι ακολουθώντας χίμαιρες, ανερμάτιστες θεωρίες και κενά νοήματος ιδεολογήματα που είχαν ως αποτέλεσμα αυτό που σημείωνε πρόσφατα ο Αντώνης Τριφύλλης στα <Νέα> :
– <Στο Eurogroup η έκπληξη γίνεται θυμηδία και η θυμηδία θυμός. Η άγνοια των κανόνων λειτουργίας των κοινοτικών οργάνων, η υιοθέτηση του γνωστού από το 2010 δόγματος Βαρουφάκη για απειλή πτώχευσης της χώρας ως εργαλείου – μπλόφας για τη διάσωση και η δημιουργική ασάφεια, που απεδείχθη ασάφεια άγνοιας των δεδομένων της οικονομίας μας και των κανόνων, υπονόμευσαν τη διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνηση>.
Πόσο δραματική είναι η προοπτική της χώρας το περιέγραφε, πάλι στα <Νέα>, ο πιο έγκυρος αναλυτής των ευρωπαϊκών θεμάτων στη χώρα καθηγητής Π.Κ.Ιωακειμίδης :
–<Η έξοδος από την ευρωζώνη θα οδηγήσει (πιθανότατα) και σε έξοδο από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ)> -καθώς θα το επιδιώξουν οσοι δεν θέλουν τη συμμέτοχη στη Ευρωζώνη- και τελικά <αν η Ελλάδα βρεθεί εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα επιστρέψει στα (παλαιά) Βαλκάνια> .
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Η κυβέρνηση δεν έχει και καμια εξουσιοδότηση να αλλάξει τις συντεταγμένες τις διεθνους παρουσίας της χώρας. Εξελέγη για να λύσει τα προβληματα σε μια χώρα μέλος της Ευρωζώνης, όχι για να δημιουργήσει κρίση με την Ευρωζώνη.
Συνεπώς δεν έχει δυο επιλογές- έχει μόνο μία: η επιλογή να εγκαταλειφτεί στο κύμα απομάκρυνσης απ τον ευρωπαϊκό πυρήνα το οποίο η ίδια προκάλεσε αβασάνιστα, δεν έχει νομιμοποίηση.
Η επιλογή που προκύπτει απο τα πραγματικά δεδομενα της χωρας είναι να επιδιώξει η η κυβέρνησγη ένα τρίτο πρόγραμμα χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας . Με καλύτερους όρους απο τα προηγούμενα και με καλυτερες διαδικασίες εφαρμογης. Αλλά δεν μπορεί να πιστεύει οτι υπαρχει τρόπο να το αποφύγει. Ακριβώς επειδή είναι αριστερή κυβέρνηση οφείλει να κάνει στη συνέχεια τη διαφορά: να μετατρέψει τη χρηματοδότηση σε αναπτυξιακό μοχλό, με αλλαγές και μεταρυθμίσεις .
Τα περιθώρια που έχει στη διάθεσή του ο Πρωθυπουργός να σώσει την παρτίδα και την κυβέρνησή του – είναι ελάχιστα.
Αρκεί να γίνει κατανοητό στο μέγαρο Μαξίμου ότι το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι τι θα συμβεί αν αρνηθεί ως το τέλος το τρίτο πακέτο. Είναι τι θα συμβεί αν το ζητάει και δεν της το δίνουν.
