Του Γ. Λακόπουλου
Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί: να κλιμακώνει τις προκλήσεις του ο Ερντογάν, στο υπουργείο Άμυνας να κάνει κουμάντο ο Καμμένος, στο υπουργείο Εξωτερικών να μην κάνει κουμάντο κανένας και στο μέγαρο Μαξίμου να μην μπορούν να ξεχωρίσουν τη διπλωματία από τις “κορώνες”.
Οι προνοητικοί είχαν αρχίσει να φοβούνται τη “στραβή που θα μπορούσε να γίνει” από την πρώτη στιγμή ανακοινώθηκε ότι το τίμημα της ανάρμοστης σχέσης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα ήταν να παραδοθεί η εθνική άμυνα στον Καμμένο. Το πράγμα επιδεινώνεται αν σκεφθεί κανείς ότι η σκιά του από την αξιωματική αντιπολιτευση είναι ο Άδωνις…
Στην πρώτη φάση το έργο “Ο Καμμένος υπουργός Άμυνας” ήταν απλώς κακόγουστο. Φορούσε στρατιωτικές στολές παραλλαγής και έκανε επίδειξη της ισχύος του. Λίγο γραφικό, λίγο αστείο έμοιαζε με παιχνίδι προσομοιώσεων, με στόχο να καλύψει απωθημένες μεγαλομανίες…Όταν οι εκείθεν του Αιγαίου άρχισαν να ξεπερνούν όρια και να προκαλούν ευθέως, τα πράγματα σοβάρεψαν.
Εδώ χρειάζεται Πρωθυπουργός να πάρει επάνω του το χειρισμό. Χρειάζεται υπουργός Εξωτερικών να σηκώσει το τηλέφωνο και να μιλήσει με τους ομολόγους του στην Ευρώπη. Χρειάζεται ανάλυση του κίνδυνου και κουλτούρα διαχείρισης κρίσης. Καθώς απουσιάζουν όλα αυτά, στη σκηνή μένει μόνος ο Καμμένος να κάνει πολιτική κατά πως την καταλαβαίνει. Υποδυόμενος όχι μόνο τον στρατάρχη πλέον, αλλά και τον Πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών και τον Αρχηγό του Κράτους.
Τα τελευταία 24ωρα ο Ερντογάν βρίσκει απέναντί του μόνο τον Καμμένο. Ούτε τον Τσίπρα ούτε τον Κοτζιά. Σα να του έχουν εκχωρήσει το προνόμιο ακόμη και να κάνει πόλεμο -αν το βρίσκει του γούστου του. Αυτό κάνει. Ένα άτυπο “παιχνίδι πολέμου” με τους Τούρκους. Τους αντιμετωπίζει σα να σκοπεύουν να κάνουν οσονούπω πόλεμο με την Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι ότι οι Τούρκοι απλώς κάνουν την πολιτική τους- όπως πάντα. Δημιουργούν αντιπερισπασμούς, ανοίγουν θέματα που δεν υπάρχουν, ξύνουν πληγές και επαναφέρουν την παλιά ατζέντα των αμφισβητήσεων σε ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Παράλληλα κρατούν και το κλειδί των εξελίξεων του Κυπριακό-, όπου επίσης αντιμετωπίζουν με παιδαριώδεις χειρισμούς από ελληνικής πλευράς.
Σ’ αυτή τη περίπτωση η Ελλάδα πρέπει απλώς να αναπτύξει το διπλωματικό της οπλοστάσιο, αφού προηγουμένως οι πολιτικές δυνάμεις της -τουλάχιστον σε επίπεδο κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης- επιβεβαιώσουν τις σταθερές της εξωτερικής πολιτικής της έναντι της τούρκικης πλευράς.
Αντί γι’ αυτό αναλαμβάνει να καθαρίσει ο Καμμένος. Με τον τρόπο του. Θέλει να πάει την Επιτροπή Άμυνας της Βουλής στο Καστελόριζο, για να κάνει επίδειξη δύναμης μιας χώρας που δεν είναι βέβαιο ότι έχει τα λεφτά για να σηκώσει τα αεροπλάνα της πέρα από μια εβδομάδα.
Υπερσκελίζει τον Κοτζιά και αρχίζει τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς για τον Ερντογάν. “Πρέπει να κατανοήσουν όλοι πως οι συνεχείς απώλειες που έχουν οι τουρκικές δυνάμεις, η πλήρης αποδυνάμωσή τους μετά το πραξικόπημα, οι συνεχείς ήττες που υπάρχουν στη Συρία, τους έχουν οδηγήσει σε ηλίθιες δηλώσεις, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα γονυπετής ο κ. Ερντογάν να ζητά συγνώμη από τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν για τις δηλώσεις που έκανε για τη Συρία”.
Όταν οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται την ευκαιρία και τον λοιδορούν το ρίχνει στους στίχους του Ευαγόρα Παλληκαρίδη που απαγχονίστηκε -από τους Βρετανούς όμως: “Αφού το τουρκικό ΥΠΕΞ και οι εδώ προσκυνημένοι θεωρούν την ΕΟΚΑ τρομοκράτες, καταδικάστε με! Τιμή μου».
Δεν είναι απλώς έτοιμος να κατατροπώσει τους Τούρκους αλλά και τους “εδώ προσκυνημένους” – κολοκοτρωνέικη έκφραση αυτή! Ποιους ακριβώς εννοεί και εκ μέρους τίνος μιλάει; Με “αναρτήσεις” και παρουσία σε στρατιωτικές μονάδες, με στολή εκστρατείας πάντα –που δεν του πάει κιόλας, έτσι ευτραφής που είναι- δεν γίνεται πολιτική έναντι των Τούρκων σήμερα. Αν ξεπεράσει κανείς τη θυμηδία θα νιώσει κάτι σαν ανατριχίλα όταν τον ακούει να λέει στους αξιωματικούς:
«Οφείλετε να παραδώσετε νέους στρατιώτες, υγιείς στις οικογένειες που σας τους εμπιστεύθηκαν”. Και στους φαντάρους ότι “υπηρετούν την πατρίδα σε μια περίοδο πολυσύνθετων οικονομικών και γεωπολιτικών προκλήσεων”. Ή να δίνει μια εβδομάδα “τιμητική άδεια” στους νεοσύλλεκτους. Δίκην ψυχολογικής προετοιμασία για κάτι. Γιατί ακριβώς; Πιστεύει ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδας ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα πολέμου;
Προς το παρόν βρισκόμαστε στα πρόθυρα το ψυχιατρείου. Μια επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων -που θα όφειλαν να χειριστούν ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών- την αναλαμβάνει ο υπουργός Άμυνας, σχεδόν εργολαβικά και την κάνει χειρότερη.
Η ρητορική που φτάνει ως του μειωτικούς χαρακτηρισμούς για τον Ερντογάν, απέχει από το να συνιστά χειρισμό και διευκολύνει του τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών – Εξωτερικών όχι Άμυνας- να τον χαρακτηρίζει “ασόβαρο” και να του λέει ότι “δεν έχει την ικανότητα αξιολόγησης και έκφρασης από την άποψη της κοινής λογικής”. Καθόλου συνηθισμένα πράγματα, ακόμη και σε στιγμής πραγματικής έντασης όπως ήταν ο Μάρτης του 1987.
Ο Πάνος Καμένος δεν φροντίζει για την ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων όπως είναι ο ρόλος του. Κάνει εξωτερική πολιτική φτάνοντας μέχρι διατυπώσεις που δεν έχουν συζητηθεί πουθενά και με κανέναν από τους θεσμικά υπευθύνους της χώρας:
“Αν ο κ. Ερντογάν θέλει να καταργήσει τη Συνθήκη της Λωζάνης θα επιστρέψουν στη Συνθήκη των Σεβρών”.
Ποιος τον εξουσιοδότησε να τα λέει αυτά; Τι είδους πολιτική είναι αυτή που απολήγει σε τέτοιες προσεγγίσεις στις οποίες κοτσάρει και λίγο Αλβανία:
“Οι τελευταίες δηλώσεις του κ. Ράμα, οι ανιστόρητες δηλώσεις, θα πρέπει να μας ξαναφέρουν στη μνήμη ότι γι’ αυτούς τους οποίους μιλάει, ήταν οι συνεργάτες των ναζί. Ήταν αυτοί που ήταν με τη μεριά των ηττημένων στον πόλεμο”.
Είναι αυτή η φρασεολογία της ελληνικής διπλωματίας και ποιος την αποφάσισε;
Συμπέρασμα. Πολλοί έχουν επισημάνει ως τώρα ότι η αμυντική πολική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει η χώρα στον αρχηγό ενός φθίνοντος υπερδεξιού κόμματος. Τώρα προκύπτει ότι παίρνει πακέτο και την εξωτερική πολιτική αντικαθιστώντας τη διπλωματία με ένστολες ιαχές αυτοσχεδιασμού.
Αλλά οι πολίτες εξουσιοδότησαν το Τσίπρα -και κανέναν άλλο- για τη διακυβέρνηση της χώρας και την άσκηση πολιτικής. Ισχύει ότι και με τον Βαρουφάκη το 2015. Αν ο Πρωθυπουργός σκοπεύει να αφήνει τα πράγματα για πολύ ακόμη στον εταίρο του, θα οδηγηθεί εκεί που οδηγήθηκαν με το “άσσετ” του. Μόνο που τώρα ο κίνδυνος υπερβαίνει την έξοδο από τη Ευρωζώνη…
