Ο άλλος απολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ: Αλήθειες για την ήττα που μπήκαν κάτω από το χαλί

Του Γ. Λακόπουλου

 

«Δεν κατανοήσαμε», «δεν εκτιμήσαμε σωστά», «δεν διαγνώσαμε καθαρά», «υποτιμήσαμε», «υπερτιμήσαμε». «Δεν αναλύσαμε», «αργήσαμε»,  «προσπαθήσαμε με λάθος τρόπο», “ήταν πολιτικά άστοχο”, « δεν ερμηνεύσαμε επαρκώς». «Δεν είχαμε διαπιστώσει ξεκάθαρα», «είχαμε αδυναμία», «παρασυρθήκαμε»,  «δεν υπήρχε σχέδιο», «ήταν πλημμελής ο συντονισμός», «παραμελήσαμε το κόμμα»…

Οι παραπάνω διατυπώσεις υπάρχουν διάσπαρτες στο κείμενο που εγκρίθηκε από την Κεντρική Επιτροπή του  ΣΥΡΙΖΑ  ως «απολογισμός» της  διαδρομής του από το 2012.

Αν ο συντάκτης του ήταν φιγούρα του παλιού ελληνικού κινηματόγραφου, θα ήταν κάτι μεταξύ Μάρθας Βούρτση και Νίκου Ξανθόπουλου.

Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας, όπως έδειξε με τις τοποθετήσεις του στην ΚΕ,  κινεί μπροστά τον ΣΥΡΙΖΑ και ξεκαθαρίζει ότι η διεύρυνση «θα ενσωματωθεί οργανικά και ισότιμα στο κόμμα» – με αντίστοιχη προσθήκη το όνομα- το κόμμα παρουσίαζε ως  απολογισμό μια φλύαρη  «αυτοκριτική» – δίκην …αναστοχασμού.

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε

.Δεν εστιάζει στα αίτια της ήττας τον Ιούλιο του 2019 και δεν καταλογίζει  προσωπικές  ευθύνες, με εξαίρεση τον… Βαρουφάκη.

Δεν προσπαθεί να εξηγήσει την ήττα του κόμματος, αλλά να τη δικαιολογήσει. Σχεδόν να προκαλέσει συμπάθεια γι’ αυτήν.

Κανείς δεν θα μελετήσει διεξοδικά ένα κείμενο 32.000 λέξεων, στο οποίο δεν λείπουν οι αβάσιμες προσεγγίσεις. Π.χ. θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε το 2019 επειδή εφάρμοσε  Μνημόνιο- παίρνοντας πάλι αποστάσεις- αλλά παραβλέπει ότι τον Σεπτέμβριο το 2015 κέρδισε επειδή υπέγραψε το Μνημόνιο.

Είναι μια έκθεση ιδεών για σεμινάριο. Η μισή αυτοκριτική αφορά την περίοδο που είχε ήδη κριθεί στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Η άλλη μισή περιορίζεται σε γενικές  αναφορές και θεωρητικοποιήσεις που δεν βάζουν το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων.

Είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Έτσι βολεύτηκαν όλοι. Και το κόμμα αφάγωτο και από αυτοκριτική χορτάτο.

Ακόμη και ο Σκουρλέτης έκανε πως δεν κατάλαβε τα εδάφια του κειμένου που περιγράφουν την αποτυχία του κόμματος που διοικούσε.

Ούτε και την ευθεία αποδοκιμασία του από τον Τσίπρα,  που διατύπωσε την κάθετη διαφωνία του στη υποτιμητική θεωρία των «followers», που προωθεί ο αποτυχών απερχόμενος γραμματέας.

Από την πλευρά του ο Δραγασάκης συντόνισε την εκπόνησή του απολογισμού, αλλά είχε φροντίσει να τον ακυρώσει εκ των προτέρων:

«Προσωπικά δεν τη δέχομαι τη λέξη αυταπάτη. Εγώ βίωσα ότι είχαμε ένα σχέδιο. Ξέραμε από την αρχή τη δομική του αντίφαση… Από μεθοδολογική άποψη είχαμε την ίδια αντίφαση που είχε και ο Λένιν το ’17.  Ξεκίνησε να κάνει μια παγκόσμια επανάσταση και κατέληξε να γίνει επανάσταση μόνο στη χώρα του».

Χωρίς περιστροφές: ο  απολογισμός, είναι φύλλο συκής της κομματικής γραφειοκρατίας. Δεν αγγίζει τα εσωκομματικά θέματα που έπαιξαν εμφανώς καταλυτικό ρόλο στην κάλπη και συνιστούν εγγενή προβλήματα, όχι δυσκολίες έξωθεν.

Για παράδειγμα αναγνωρίζει ότι δεν διακόπηκε έγκαιρα η συνεργασία με τον Καμμένο, αλλά δεν εκτιμά ότι ήταν ένας από τους λόγους της ήττας- που είχε ήδη διαφανεί με την αποχή δημοκρατικών ψηφοφόρων μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου του 2015 -το φαινόμενο υπουργού  που διαφωνούσε δημόσια με τον Πρωθυπουργό, αλλά παρέμεινε υπουργός.

Ο απολογισμός προσπαθεί να κάνει νύξεις για τις συμπεριφορές των στελεχών, αλλά δεν τις αξιολογεί ως στοιχεία απώθησης ψηφοφόρων.

Π.χ. το φαινόμενο Πολάκη. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας είναι ίσως ο πιο ντόμπρος άνθρωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Έντιμος και αφοσιωμένος.  Και φυσικά δικαιούνται να λέει ό,τι θέλει. Αλλά με τον τρόπο που το έλεγε δεν έπρεπε να είναι υπουργός. Έδιωχνε κόσμο. Ήταν δώρο στη ΝΔ που στήριξε ολόκληρη επικοινωνιακή καμπάνια επάνω του και της βγήκε.

 Το θέμα των ΜΜΕ αντιμετωπίζεται μονομερώς  στον απολογισμό. Σα να μην υπήρξε ποτέ η διαχείριση της αδειοδότησης των καναλιών με την εμπλοκή Καλογρίτσα, που προέκυψε από δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

 Αποσιωπάται η αδυναμία να αντιμετωπισθούν ευθέως οι αναφορές  Μαρινάκη σε ανίερες επαφές μαζί του, που έδιναν στην ΝΔ άλλοθι να  θριαμβολογεί οτι «είστε πιο διαπλεκόμενοι από εμάς».  

 Κανείς δεν ευθύνεται;

Οι επισημάνσεις του απολογισμού για την τριπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου ρίχνουνε τη μπάλα στην εξέδρα, ώστε να μην απολογηθεί κανείς για την σαρωτική ήττα, που προλείανε το έδαφος για ό,τι έγινε στις εθνικές εκλογές.

Δεν ευθύνεται κανείς για την τραγική απόφαση να υποστηριχθεί για την περιφέρεια Αττικής η υποψηφιότητα της Ρένας Δούρου, ενώ υπήρχε η εναλλακτική λύση στήριξης του Γιάννη Σγουρού;

 Όχι γιατί έφταιγε η πρώην περιφερειάρχης για την σθμφορά. Αλλά γιατί με εκατό νεκρούς δεν την κατεβάζεις υποψήφια, αν δεν θέλεις να δώσεις στο πιάτο την Περιφέρεια στον Πατούλη.

Δεν υπάρχει ευθύνη για την επιλογή Ηλιόπουλου στην Αθήνα και Νοτοπούλου στη Θεσσαλονίκη -για  να μην πάμε στη λευκή πετσέτα του Πειραιά;

Δεν όφειλε να παραιτηθεί ο γραμματέας του Κόμματος για την συντριβή στους ΟΤΑ με τα χρίσματα σε υποψήφιους που πήραν μόλις το 10% της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ κατά τόπους, μόνο και μόνο για να μην υπάρξει …επιμόλυνση από παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ;

Ούτε ξέρει κανείς τίποτε για την απογοητευτική  εμφάνιση Τσίπρα στο Συντονιστικό Κέντρο το βράδυ της φωτιάς στο Μάτι, όταν φάνηκε να ξέρει λιγότερα από τον… Μητσοτάκη;

Δεν υπάρχει λόγος να αξιολογηθεί η αψυχολόγητη απόφαση για προκήρυξη εθνικών εκλογών το βράδυ της ήττας στις ευρωεκλογές;

Αναγνωρίζεται ως λάθος να σηκώσει ο ΣΥΡΙΖΑ το γάντι για το “δημοψηφισματικό” χαρακτήρα τους, αλλά καμία κριτική για την περίεργη απόφαση σε παροχές σε… ευρωεκλογές.

Όπως δεν γίνεται λόγος για το ευρωψηφοδέλτιο, αλλά και το ψηφοδέλτιο, Επικράτειας που μονιμοποιούσε βουλευτές δια διορισμού και κάποιες αστοχίες της διεύρυνσης.

Δεν έπαιξαν όλα αυτά ρόλο στις επιλογές των ψηφοφόρων;

Ο απολογισμός είναι μια αλληλουχία από δικαιολογίες από παλιομοδίτικη ιδεολογική οπτική γωνιά. Δεν έχει καμία αξία όταν βάζει κάτω από το χαλί τις ευθύνες προσώπων για τις  αστοχίες και τα ομολογημένα λάθη.