Ο Αλέξης και τα αγγλικά 

Του Μάνου Στεφανίδη

Ο Αλέξης πριν προλάβει να  υποτιμήσει ένα ολόκληρο έθνος, υπερεκτίμησε πρώτα τον εαυτό του. Ανήκει, βλέπετε, σ’ εκείνη την γενιά της ευκολίας και της ήσσονος προσπάθειας που γαλουχήθηκε χρόνια από τον πασοκικό λαϊκισμό, που θεώρησε πως εδικαιούτο τα πάντα χωρίς να οφείλει τίποτα  και που ανάλωσε την ικμάδα της σε ακατάληπτες καταλήψεις και σε πορείες οι οποίες όμως δεν οδήγησαν πουθενά.

Ο Αλέξης, άκρως πολιτικοποιημένος από μικρός, ταύτισε μάλλον την εκμάθηση της αγγλικής με τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και κάπως έτσι, μορφωτικά … τα ‘φτυσε! Προερχόμενος από ένα μικροαστικό περιβάλλον που έπιασε την καλή χτίζοντας πολυκατοικίες επί Χούντας, ήταν περίπου φυσικό να υποτιμάει την γνώση – ιδιαίτερα όταν δεν παρέχει άμεσο όφελος – εμπρός στην ηδονή της δράσης ή τις μπίζνες.

Έτσι παραμέλησε να κάνει ό,τι έκανε η συντριπτική πλειοψηφία των συνομηλίκων του. Να μάθει στοιχειώδη  αγγλικά. (Ο πατέρας μου για παράδειγμα, τορναδόρος στο επάγγελμα, με έστελνε με το υστέρημα του  στο φροντιστήριο Γ. Μητσάκη στα Ταμπούρια επειδή του ήταν αδιανόητο ο γιος του να μην μάθει αγγλικά). Ο Αλέξης από την άλλη πλευρά δεν μπορούσε βέβαια τότε να φανταστεί πόσο απαραίτητα θα του γίνονταν τα αγγλικά αργότερα. Στερνή μου γνώση.

Έχει όμως εμπιστοσύνη στο άστρο και το χάρισμα του. Έτσι, μετά από λίγα αγχωμένα ιδιαίτερα μαθήματα, αποφάσισε ότι μπορεί να μιλήσει αγγλικά  και μάλιστα με τον Ομπάμα και τον Κλίντον! Ή ότι τα όποια λάθη του θα ισοφαρίζονταν με το ακαταμάχητο χαμόγελο του. Τέτοια όμως άγνοια κινδύνου δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική. Όπερ και εγένετο. Οι ηγέτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ διασκεδάζουν συχνά με την προφορά και τα αγγλικά του Αλέξη. Με την εμμονή του να μην χρησιμοποιεί μεταφραστές. Αλλά και οι εγχώριοι πρώην θαυμαστές του γελάνε με τη γελοία αγγλική προφορά του πρωθυπουργού τους όταν μιλάει… ελληνικά! Ούτως ή άλλως και τον έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά και μας έχει καταστήσει και για γέλια και για κλάματα.

Το βαθύ σύμπλεγμα του Τσίπρα λόγω του μορφωτικού του ελλείμματος ερμηνεύει και την αδυναμία του σε ακαδημαϊκούς δασκάλους και ακαδημαϊκές περγαμηνές. Υπουργοποιώντας καθηγητάδες αισθάνεται ο ίδιος τουλάχιστον πρύτανης. Μόνο που το παράκανε. Υφυπουργοποιώντας τον τ. πρύτανη Θεοδόση Πελεγρίνη επισημοποίησε την δική του θέση στον χώρο του θεάτρου. Οριστικά.

Το αληθινό δράμα όμως είναι οι χιλιάδες συνομήλικοι του Τσίπρα που έχουν τα άπειρα προσόντα κι όμως είναι καταδικασμένοι να υφίστανται τον Τσίπρα και τους όμοιους. Το δράμα του τόπου.