Toυ Αποστόλη Λουλουδάκη
Για να πείσεις κάποιον για την αλήθεια δεν αρκεί να την επισημάνεις, αλλά να του δείξεις το μονοπάτι που οδηγεί από το σφάλμα στην αλήθεια.
– Ludwig Wittgenstein
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως πολιτικός ήθελε να δρέψει τις δάφνες του Ελευθερίου Βενιζέλου, αφού μοιράζεται κοινό επίθετο,(αν και στο διαδίκτυο υπάρχει διαρροή στα Wikileaks, αναφοράς της Αμερικάνικης πρεσβείας ότι γεννήθηκε με άλλο επίθετο , που βέβαια το έχει διαψεύσει ο ίδιος χωρίς όμως να διαψεύδει και την αναφορά που γράφεται για τον Θ. Πάγκαλο στο ίδιο κείμενο, ότι αναγκάστηκε να παραιτηθεί για την υπόθεση Οτσαλάν επειδη :
“… The new deputy PM was at the center of the 1999 Ocalan affair, and was forced to resign his Foreign Ministry portfolio after the PKK leader was nabbed outside the Greek embassy in Nairobi and surrendered to Turkish intelligence operatives…”
έστω και του Ανδρέα Παπανδρέου, αφού στην εποχή που ο Βαγγέλης προσπαθούσε να πολιτευτεί, μονοπωλούσε με την παρουσία του την πολιτική ζωή του τόπου και όταν μετά το ’89 ένταξε τον εαυτό του στην υπηρεσία του, λόγω του σκανδάλου Κοσκωτά, με τη σκέψη στο βάθος του μυαλού του να ηγηθεί κάποτε αυτού του κινήματος που οδήγησε την Ελλάδα στην “Αλλαγή”.
Οι αρχικές σκέψεις και φιλοδοξίες ότι θα διαδεχθεί τα γεροντάκια της Ένωσης Κέντρου (Μαύρος, Ζίγδης κτλ) με την βοήθεια των αριστερουλιδων συνοδοιπόρων, ακόμη και του Βαρτάνη (Ήρωας από τον άγνωστο πόλεμο), διαψευσθηκαν από την ίδια την ζωή..
Τελικά οι σφαίρες που θα έριχνε ο Ανδρέας στην καρδιά της Ελλάδας (σύνθημα της Ένωσης Κέντρου του Βαγγέλη) να την σκοτώσει, να την σβήσει από τον χάρτη δεν έπεσαν ποτέ.
Όταν λάκισαν οι θυρωροί, οι σωματοφύλακες του πιστολέρο ο Βαγγέλης δεν άντεξε την αδικία, όταν ξαναχτύπησε ο “αποστάτης” που είχε ανοικτούς λογαριασμούς με τον καθηγητή που ήλθε από την Αμερική και της πήρε την μπουκιά από το στόμα ο Βαγγέλης πέρασε στην απέναντι όχθη…
Οι σφαίρες έγιναν κόκκινα τριαντάφυλλα, κόκκινα γαρύφαλλα που έστρωσαν τον δρόμο του Βαγγέλη για να εισέλθει στον κλειστό κλάμπ του “τριτοκοσμικου σοσιαλισμού” , του” τρίτου δρόμου” προς την κοινωνία που θα έχει καταργηθεί η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο….
Ο Ευάγγελος έχει ένα μοναδικό ταλέντο όταν απευθύνεται στο πόπολο, να βρίσκει ακλόνητα επιχειρήματα να εμφανίζει το ψέμα ως αλήθεια και την αλήθεια ως ψέμα.
Πρόσφατα όμως μιλώντας, σαν να μην είχε περάσει από Υπουργικούς θώκους, από το αξίωμα αντιπροέδρου κυβέρνησης και τέλος ως Πρόεδρος του κινήματος το οποίο είχε καταφέρει να το συρρικνώσει σε εκλογικό μονοψήφιο νούμερο, πράγμα αδιανόητο λίγα χρόνια πριν, και τον αποκλεισμό της χώρας μας από τις Αγορές λόγω των μνημονιακών πολιτικών που επέβαλαν από τον Μάη του 2010, στην διαδικτυακή εκδήλωση του Economist Events “Ελλάδα 200 χρόνια οικονομικής επιβίωσης” είπε :
“Ο ελληνικός λαός δεν απέκτησε ποτέ πλήρη συνείδηση του εθνικού κεκτημένου. Πάντοτε το υποβαθμίζει και το θέτει υπό διακινδύνευση. Έχει ένα σύμπλεγμα τυπολογικής κατωτερότητας σε σχέση με τη Δύση, θεωρεί όμως ότι είναι ιδιοσυγκρασιακά ανώτερος, και πως θα τα καταφέρει όλα. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ως χώρα τι έχουμε καταφέρει για να το σεβόμαστε. Ενώ η χώρα έχει κάνει μια κατ’ επανάληψη δυτική επιλογή, εν τούτοις έχει μια ανατολική ενοχή. Πάντα βλέπει με ιδιαίτερη συμπάθεια προς ανατολάς, και αρνείται να αποδεχτεί το δυτικό κεκτημένο που είναι το κεκτημένο της»
Βέβαια εδώ θα πρέπει να συμπληρώσουμε τον δικό του λόγο με τα παρακάτω.
Η Ευρώπη διαμορφώθηκε με το ελληνικό πνεύμα, πράγμα που δεν υπάρχει αμφισβήτηση από κανένα.
Εκτός αν εννοεί με τον όρο Δύση την περιγραφή του Λιουτπράνδου, επισκόπου Κρεμώνας τότε που εκεί διαφαίνεται η πολιτισμική αποξένωση που είχε ήδη επέλθει μεταξύ του Βυζαντίου και της Δύσης, επιστέγασμα της οποίας υπήρξε έναν αιώνα αργότερα το σχίσμα των Εκκλησιών. Ο Λιουτπράνδου επειδή έτυχε άσχημης αποδοχής και για κάποιο διάστημα τέθηκε σε περιορισμό, η έκθεσή του προς τον Γερμανό Όθωνα Α΄ για τα πεπραγμένα της αποστολής του αποτελεί ένα μνημείο ύβρεων για το Βυζάντιο. Ο Λιουτπράνδος ανέφερε, μεταξύ άλλων, το άσχημο κατάλυμα που παραχωρήθηκε στα μέλη της αποστολής του για να διαμείνουν, το νοθευμένο κρασί που τους πρόσφεραν για να πιουν, αλλά και την οργή του όταν ο Λέων Φωκάς, αδερφός του αυτοκράτορα, αποκάλεσε τον Όθωνα «Ρήγα», και όχι «βασιλέα».
Από τον επίσκοπο της Κρεμόνας μαθαίνουμε ο αυτοκράτορας Ν. Φωκάς, έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στην πολεμική ικανότητα του στρατού του, αντιμετώπιζε υπεροπτικά τη στρατιωτική ισχύ της Δύσης. Ο Φωκάς ρωτούσε συχνά για το στρατό του Όθωνα και αμφισβητούσε το αξιόμαχό του, τόσο σε αριθμούς όσο και σε ποιότητα και εξοπλισμό. Ειρωνευόταν επίσης τους Δυτικούς στρατιώτες ως κοιλιόδουλους και μέθυσους, ενώ σημείωνε ιδιαιτέρως ότι οι Γερμανοί δεν διέθεταν ναυτικό. Η θάλασσα ανήκει στους Βυζαντινούς του τόνισε. « Η κυριαρχία του κόσμου μού ανήκει γιατί είμαι ο κύριος της ναυσιπλοΐας», ενώ απείλησε μάλιστα ότι ο βυζαντινός στόλος θα επιτεθεί και θα καταστρέψει τις παράλιες πόλεις που οι Γερμανοί κατείχαν στην Ιταλία. Εκφράζοντας το μίσος του ο Λιουτπράνδος, πριν αναχωρήσει από τη Πόλη, έγραψε στους τοίχους του δωματίου του τα εξής:
« Μην εμπιστεύεσαι τους Έλληνες. Ζουν για να προδίδουν. Και μην ακούς τις υποσχέσεις τους, ό,τι και να λένε. Εάν το ψεύδος τους εξυπηρετεί, παίρνουν οποιοδήποτε όρκο. Κι όταν είναι καιρός να τον πατήσουν, δε νιώθουν κανένα φόβο».
Το Εθνικό κεκτημένο ο ελληνικός λαός το κατέκτησε με αίμα, αγώνες και χρήματα που είτε φορολογήθηκε άμεσα ή μεγάλοι ευεργέτες πλήρωσαν, η Δύση έχει ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στην Ελλάδα, αλλά το πολιτικό σύστημα ήταν που πολλές φορές έφερε την χώρα σε δυσμενή θέση, όταν π. χ. στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο οι Βρετανοί μας έδιναν την Κύπρο, η τότε βασιλική φιλογερμανική κυβέρνηση Ζαΐμη δεν δέχτηκε την προσφορά, όταν αργότερα έγινε η Μικρασιατική καταστροφή εξ αιτίας των κυβερνητικών πολιτικών των βασιλικών πάλι, αλλά και την μη στήριξη των δυτικών μας συμμάχων αφού με εντολή τους είχαμε βρεθεί στην Μικρά Ασία. Αλλά και πάλι δεχτήκαμε τις επιλογές τους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αφού αυτή την φορά ο φασίστας Μεταξάς έκανε δεκτή την προσφορά της Μ Βρετανίας ότι μεταπολεμικά θα παίρναμε τα Δωδεκάνησα, αν πολεμούσαμε στο πλάι τους.
Και συνέχισε:
«Ο στόχος να ολοκληρωθούμε εδαφικά, εθνικά, θέτει προσκόμματα στην θεσμική ολοκλήρωση, και αυτό επηρεάζει την οικονομική ολοκλήρωση γιατί πολλές φορές η οικονομία πληρώνει το κόστος επιλογών αλλά πάντοτε ανακάμπτει»
χωρίς όμως να αναφέρει ότι αυτός ήταν που κατέστρεψε την ελληνική οικονομία το 2012 ως υπουργός οικονομικών αφού με της ρήτρες συλλογικής δράσης που ψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο σε ομόλογα που δεν μπορούσαν να κουρεύτουν, όπως των ασφαλιστικών ταμείων κλπ οδήγησε την οικονομία σε χρεωκοπία , αφού μετά το δικό του PSI ενεργοποιηθηκαν τα CDS γιατί η αρμόδια επιτροπή τότε της ISDA για την Ελλάδα (EMEA Determinations Committee) είχε αποφασίσει ότι στην Ελλάδα συνέβη πιστωτικό γεγονός, μετά την ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης από την ελληνική κυβέρνηση.
Με αυτές τις ρήτρες (Collective Action Clauses), η ISDA υποστήριζε ότι η Ελλάδα είχε αλλάξει τους όρους των ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, με αποτέλεσμα το δικαίωμα στις πληρωμές όλων των κατόχων των ομολόγων που επηρεαζόντουσαν να μειωθεί.
Την απόφασή αυτή την αιτιολογούσε, λέγοντας ότι όταν είχε αρχικά ανακοινώθηκε το σχέδιο για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δεν υπήρχε κάποια αναφορά για τη χρήση των CACs και το σχέδιο ήταν σε εθελοντική βάση. Με βάση αυτά τα δεδομένα, είχε αποφασίσει παλαιότερα (αλλά και δύο εβδομάδες πριν τις αρχές Μαρτίου) ότι δεν υπάρχει πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα.
Τελικώς το credit event είχε οδηγήσει στην ενεργοποίηση συμβολαίων, συνολικού ύψους 3,2 δισ. δολαρίων, πάντα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του οίκου εκκαθάρισης πιστωτικών παραγώγων Depository Trust & Clearing Corporation.
Συνολικά, είχαν διευθετηθεί 4.323 συμβόλαια CDS.
Ένα χρόνο πριν, δηλαδή στις αρχές του 2011 τα ελληνικά CDS ανέρχονταν σε 5,5 δισ. δολάρια. Η μείωση της καθαρής έκθεσης οφειλόταν στο γεγονός ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΚΤ είχαν προσπαθήσει να γίνει η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σε εθελοντική βάση, χωρίς δηλαδή να εκδηλωθεί πιστωτικό γεγονός.
Για την ιστορία, η απόφαση της αρμόδιας επιτροπής της ISDA ήταν ομόφωνη. Υπέρ είχαν ψηφίσει οι εκπρόσωποι των εξής τραπεζών και επενδυτικών εταιρειών:
Bank of America Merrill Lynch, Barclays, Credit Suisse, Deutsche Bank AG, Goldman Sachs, JPMorgan Chase Bank N.A., Morgan Stanley, UBS, BNP Paribas, Societe Generale, Citadel Investment Group LLC, D.E. Shaw Group, BlueMountain, Capital Elliott Management Corporation και PIMCO.
Ο κ. Βενιζέλος συνέχισε: «Σήμερα γιορτάζουμε 200 χρόνια και μας φαίνεται πολύ, αλλά τα πενήντα είναι η μεταπολίτευση, η μεταπολίτευση είναι η γενιά μας. Τα 100 είναι από την μικρασιατική καταστροφή, ακόμα ζούμε μέσα στις μνήμες. Η κατανόηση αυτού που έχει συμβεί ως τώρα, είναι προϋπόθεση για να μπορέσουμε να βαδίσουμε στο μέλλον με επίγνωση, βλέποντας την αλήθεια. Τα εκλογικά σώματα λένε “πείτε μου την αλήθεια”, κι όταν λες τη αλήθεια συνήθως το εκλογικό σώμα ψηφίζει ένα ευχάριστο ψέμα και το ψηφίζει και το ξαναψηφίζει».
Εδώ θα του απαντήσουμε με ένα κείμενο του μεγάλου ιστορικού της Αριστεράς του Νίκο Σβορώνου, που στο βιβλίο του “Το ελληνικό έθνος – Γένεση και διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού”, Εκδόσεις Πόλις, επειδή πιστεύει όπως και τότε στο Βυζάντιο, κατέχει την μοναδική αλήθεια:
“Η έννοια Έλλην – ελληνικός, χωρίς να πάψει να σημαίνει κυρίως τον ειδωλολάτρη, αρχίζει να ξαναποχτά για μερικούς το πολιτιστικό της περιεχόμενο. Ήδη στον Φώτιο, καθαρότερα στους ανθρωπιστές του 11ου αιώνα με κύριο εκπρόσωπο τον Ψελλό, διακρίνουμε καθαρά μια σταθερή προσπάθεια αποκατάστασης της καταδικασμένης ως τα τότε ελληνικής παιδείας και γενικότερα της ελληνικής σκέψης, με την προβολή των στοιχείων εκείνων που όχι μόνο δεν αντίκεινται στη χριστιανική πίστη αλλά κατά κάποιον τρόπο την προετοίμαζαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο λόγιος μητροπολίτης Ιωάννης Μαυρόπους, δάσκαλος του Ψελλού, προσεύχεται στον Χριστό για τη σωτηρία της ψυχής του Πλάτωνα και του Πλουτάρχου, γιατί με τη ζωή τους και τη σκέψη τους ήταν κοντά στον νόμο που κήρυξε ο Χριστός. Η αποκατάσταση όμως αυτή της ελληνικής παιδείας, που ξεχωρίζεται από την ελληνική θρησκεία, δεν μπορεί ακόμα να επιβληθεί γενικά. Η ελληνική παράδοση δεν μπορεί να θεωρηθεί ακόμα ως προγονική κληρονομιά. Εξακολουθεί να προκαλεί την αντίδραση της μεγάλης μερίδας των βυζαντινών λογίων και κυρίως του ορθόδοξου κλήρου, που υποστηρίζεται από το επίσημο κράτος. Οι περισσότεροι από τους αντιπροσώπους της αναγεννητικής αυτής κίνησης, ο Λέων ο Μαθηματικός (9ος αι.), ο Φώτιος (9ος-10ος αι.), ο Ψελλός (11ος αι.) και άλλοι κατηγορούνται ως ελληνίζοντες και μάγοι και υποχρεώνονται να απολογηθούν και να τονίσουν όχι μόνο την απόσταση που χωρίζει τη χριστιανική πίστη από την ελληνική σκέψη, αλλά και την ανωτερότητα του δικού τους βυζαντινού χριστιανικού πολιτισμού, που στηρίζεται στην αλήθεια, εν σχέσει με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, που, παρά τη θαυμαστή του λαμπρότητα της έκφρασης, εκήρυττε ψεύτικα ιδεώδη.”
Και επειδή αναφέρθηκε και στο δημοψήφισμα του 2015, το οποίο ήταν ξεκάθαρο ως προς το τι ψήφιζε ο ελληνικός λαός, δηλαδή αν θα δεχόταν τους όρους του μνημονίου που έβαζε τότε η ΕΕ ή όχι, και όχι όπως ψευδώς παρουσιάζεται ότι ήταν δημοψήφισμα για την παραμονή στο ευρώ, αφού στο δημοψήφισμα δεν τέθηκε προς ψηφοφορία αυτό το ερώτημα γιατί στο δημοψήφισμα το ερώτημα πρέπει να είναι ξεκάθαρο, αφού η τότε κυβέρνηση μετά τις εκλογές του 15 είχε ζητήσει επέκταση της δανειακής σύμβασης που είχε λήξει στις 31/12 /2014 για ένα εξάμηνο.
«Η σύγκρουση μνημόνιο αντιμνημόνιο, ήταν και πραγματική σύγκρουση που συμπύκνωσε και πολλαπλασίασε άλλους διχασμούς, Παίχτηκε η τύχη της Ελλάδας, στο παρά ένα. Το δημοψήφισμα τι ήταν; Συμβολικά, η Δημοκρατία κατίσχυσε με το 62% που είπε “όχι”. Ρεαλιστικά, η χώρα υποτάχθηκε στην βούληση των εταίρων. Την απόφαση που έπρεπε να πάρουμε εμείς την μετατρέψαμε σε επιβολή εκ των έξω. Γιατί θέλουμε να εμφανίζουμε τον ελληνικό λαό, όχι ως υποκείμενο της ιστορίας που φτιάχνει την ιστορία αλλά ως ενεργούμενο της ιστορίας που είναι προϊόν, πάντα, μιας διεθνούς συνωμοσίας»
χωρίς όμως να μας εξηγεί γιατί η κυβέρνηση που και ο ίδιος συμμετείχε πριν τις εκλογές, δεν έκλεισε την περίφημη δεύτερη αξιολόγηση, αλλά και γιατί δεν είχε προσαρμόσει την οικονομία, μετά από τόσα χρόνια διακυβέρνησης στα κριτήρια του Μάαστριχτ και στη Συνθήκη της Λισσαβόνας που ίσχυε από την 1η Δεκεμβρίου του 2009, μερικούς δηλαδή μήνες μετά την εκλογή νίκη του ΠΑΣΟΚ και που ποτέ δεν αμφισβήτησε το εκλογικό σύνθημα “Λεφτά υπάρχουν”, αλλά και από την άλλη μάλλον έχει ξεχάσει πόσα δημοψηφίσματα έχουν γίνει στην Ευρώπη της Δύσης για θέματα και αποφάσεις της, όπως όταν οι Δανοί τον Ιούνιο του 92, απέρριψαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που είχαν υπογράψει τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους 12 ευρωπαϊκές χώρες, υπονομεύοντας το σχέδιο για κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας και τη μετάβαση σε ενιαίο νόμισμα. Οι πολέμιοι της Συνθήκης είχαν επενδύσει στον φόβο ότι η οικονομία της χώρας τους θα υποτασσόταν στην οικονομία της Γερμανίας και θα γινόταν όμηρος μιας απόμακρης γραφειοκρατίας στις Βρυξέλλες. Ενα χρόνο αργότερα διασφάλισαν δικαιώματα εξαίρεσης από ορισμένες επιλογές της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και από το ευρώ, και ενέκριναν τη συνθήκη με το 57% των ψήφων τον Μάιο του επόμενου έτους.
Στη Γαλλία τον Σεπτέμβριο του 1992
Δεδομένου ότι η Γαλλία υπήρξε ιδρυτικό μέλος της μετέπειτα Ευρωπαϊκής Ενωσης, κλονίστηκε η Ευρώπη όταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ υπερψηφίστηκε οριακά, μόλις από το 51% των Γάλλων ψηφοφόρων.
Στην Ιρλανδία τον Ιούνιο του 2001
Η Ιρλανδία έπρεπε να είναι ο «καλός μαθητής» της Ε.Ε., εφόσον τη δεκαετία του 1990 οι κοινοτικές επιδοτήσεις είχαν μετατρέψει την οικονομία της σε οικονομικό θαύμα. Οι Ιρλανδοί, όμως, απέρριψαν τη Συνθήκη της Νίκαιας, που προλείαινε το έδαφος για την προς ανατολάς διεύρυνση της Ε.Ε. και την ενσωμάτωση των 12 νέων μελών από την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Μόλις, όμως, η χώρα διασφάλισε δικαίωμα εξαίρεσης από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ε.Ε., η Συνθήκη της Νίκαιας υπερψηφίστηκε τον Οκτώβριο του 2002.
Στη Σουηδία τον Σεπτέμβριο του 2003
Οι Σουηδοί απέρριψαν την ένταξη στο ευρώ διαψεύδοντας τον πρωθυπουργό Γκόραν Πέρσον, που είχε προεξοφλήσει ότι ήσαν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το εθνικό τους νόμισμα. Στη χώρα επικρατούσε προβληματισμός για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, ενώ η Σουηδία είχε προσχωρήσει στην Ε.Ε. μόλις οκτώ χρόνια πριν. Λίγες ημέρες νωρίτερα η χώρα είχε συγκλονιστεί από τη δολοφονία της υπουργού Εξωτερικών Ανα Λιντ, που είχε ταχθεί υπέρ του ευρώ. Δεν επηρέασε, ωστόσο, την έκβαση του δημοψηφίσματος.
Στη Γαλλία πάλι τον Μάιο του 2005
Αν και στη σύνταξή του είχε συμμετάσχει ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, οι Γάλλοι απέρριψαν το Σύνταγμα της Ε.Ε. υπονομεύοντας τις προοπτικές υιοθέτησής του που προϋπέθετε ομόφωνη έγκριση όλων των χωρών μελών. Μεταξύ άλλων, το Σύνταγμα περιόριζε τις δυνατότητες των χωρών να προβάλλουν βέτο σε αποφάσεις σχετικές με θέματα ασύλου και μετανάστευσης. Στην απόρριψή του είχαν συνδράμει, μεταξύ άλλων παραγόντων, η ανταρσία κατά του τότε προέδρου της Γαλλίας Ζακ Σιράκ, αλλά και η δυσφορία για την παραπαίουσα οικονομία, καθώς και ο φόβος των Γάλλων ότι απειλείτο το κοινωνικό μοντέλο της χώρας.
Στην Ολλανδία τον Ιούνιο του 2005
Λίγες ημέρες μετά το δημοψήφισμα της Γαλλίας, απορρίπτουν το Σύνταγμα και οι Ολλανδοί. Η Ολλανδία υπήρξε εκ των έξι ιδρυτικών μελών της Ε.Ε. Οι Ολλανδοί, όμως, εξέφρασαν τη δυσφορία τους για το ότι η χώρα τους κατέβαλλε τις μεγαλύτερες εισφορές στον προϋπολογισμό της Ε.Ε., μολονότι η Ολλανδία δεν ήταν η πλουσιότερη χώρα-μέλος της.
Στην Ιρλανδία πάλι τον Ιούνιο του 2008
Οι Ιρλανδοί απέρριψαν τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, που προέβλεπε τη λήψη πολλών αποφάσεων με απλή πλειοψηφία, καθώς οι πολέμιοί της είχαν καλλιεργήσει την ανησυχία που συχνά είναι έντονη στις μικρές χώρες για απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Ωστόσο, 16 μήνες αργότερα η οικονομική κρίση έκαμψε την αντίσταση των Ιρλανδών στη Συνθήκη, που υπερψηφίστηκε σαν μια επανάληψη των όσων είχαν συμβεί με τα δημοψηφίσματα για την προς ανατολάς διεύρυνση.
Στην Ολλανδία τον Απρίλιο του 2016
Οι Ολλανδοί απέρριψαν τη συμφωνία εμπορίου και συνεργασίας της Ε.Ε. με την Ουκρανία.
Και τέλος το δημοψήφισμα του Brexit.
Και κατέληξε ο κ. Βενιζέλος: «Αυτοί που φοβούνται την αλλαγή και είναι παραδοσιοκρατικοί στο όνομα μιας δήθεν προοδευτικής αντίληψης και αν κάποιος εκφράζει, την ολιστική και απλουστευτική θεώρηση των πραγμάτων στην Ελλάδα, δεν είναι η εκκλησία, είναι μία κάποια Αριστερά. Η Αριστερά και η ανάμνησή της, γιατί δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, είναι αυτή η οποία φλερτάρει με την ολιστική την ασφυκτική αντίληψη των πραγμάτων με μια ενιαία εξήγηση περί των πάντων, που είναι ο ιστορικός υλισμός.
Δεν είναι η δημόσια ζωή μας ανοιχτόμυαλη και γενναιόδωρη. Είναι μέσα στην ασφυξία της παλιάς αντίληψης. Δεν είμαστε στο 2021. Είμαστε ακόμη στην δεκαετία του 1990, για μην πω του 1980 ή του 1970. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια. Δεν αρκούν οι κινήσεις που γίνονται και βεβαίως πρέπει όλα αυτά να αντιπροσωπεύουν την κοινωνία».
έχει μείνει ακόμα στα φοιτητικά του χρόνια που νομίζει ότι υπάρχει ακόμα ο Ψυχρός πόλεμος και η αριστερά έχει μείνει ακόμα στον Ιστορικό και Φιλοσοφικό Υλισμό(δηλαδή στον Μαρξισμό) , άσχετα που είχε συνεργαστεί το ’89, ακόμα επί Ψυχρού Πολέμου με το ίδιο κόμμα που και ο ίδιος συνεργάστηκε μετά τις εκλογές του 12. Γιατί αυτή την αριστερά, καταρρίπτοντας την “θεωρία της παρέθενσης” που είχε αναπτύξει ένας πρώην αριστερός που έγινε το δεξί χέρι του τότε πρωθυπουργού, γιατί πίστευε ότι οι πρώην σύντροφοι του δεν θα έκαναν το ίδιο βήμα να υπηρετήσουν την ίδια μνημονιακή πολιτική της λιτότητας που υπαγόρευε η διάδοχος κατάσταση του 3ου Ράιχ, όπως αυτός.
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25