Του Τάκη Ψαρίδη
Αν το 112 το διαχειριζόταν η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, ο πολιτισμός, η πρόοδος και ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, τότε χθες τη νύχτα θα είχε χτυπήσει ασίγαστα και επίμονα για να εκκενώσουν οι προοδευτικοί πολίτες τον Βόλο και να αφήσουν τον Μπέο μόνο του με τους τραμπούκους και τους υποστηρικτές του.
Όμως το 112 χτυπάει μόνο για τη λάσπη από τη φυσική καταστροφή και όχι για τη λάσπη από την πολιτισμική και κοινωνική καταστροφή. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Η μεγάλη απαξία της ελληνικής κοινωνίας ξεκίνησε με τα μνημόνια. Επειδή δεν υπήρχε η δραχμή για να υποτιμηθεί και να σωθούν οι τράπεζες και η αγορά, υποτιμήθηκε η κοινωνία που δέχτηκε την μεγαλύτερη βία στην μεταπολιτευτική ιστορία της.
Στην συνέχεια σύσσωμο το πολιτικό σύστημα απαξίωσε -και με δική της ευθύνη, την αριστερά, που αποτελούσε την κοινωνική και πολιτισμική θωράκιση της κοινωνίας.
Κυριάρχησε η αγορά, κάθε τι το δημόσιο και συλλογικό υποτιμήθηκε, η πολιτική μετατράπηκε σε μεταπολιτική και θέαμα, η δημοκρατία σε μιντιοκρατία και ο πολίτης σε καταναλωτή.
Ο κόσμος απηύδησε από την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και το σιχάθηκε βαθιά. Και καθώς οι ιδέες, οι αξίες και εν γένει ο πολιτισμός απαξιώθηκε, ο καταναλωτής του θεάματος δεν μπόρεσε να διαχωρίσει στην συνείδηση του, τη μαγκιά, την λεκτική βία και χειροδικία, από την πολιτική και ιδεολογία.
Είδε ως ιδεολογία και πολιτική και ως αντιπολίτευση απέναντι σε όλα αυτά την αρρενωπότητα και αντρίλα της ντομπροσύνης και εντιμότητας ( δεν είναι τυχαία αυτή η ντόμπρα λεβεντιά και στην αριστερά) χαρακτηριστικά που μπορούν να μην συνδέονται με καμία πολιτική και ιδεολογία και που σε τελευταία ανάλυση διαθέτει ακόμα και κάθε μαφιόζος απέναντι στην ομάδα του, στο στρατό του και στον κόσμο του.
Αξίες και ιδέες, διανόηση και πνευματικότητα, μισήθηκαν και εκδιώχθηκαν από τη λαϊκή συνείδηση. Η κουλτούρα έγινε «θολοκουλτούρα» και η απαξιωμένη αριστερά διαβρώθηκε και η ίδια από την μεταπολιτική και το θέαμα και μάλιστα στην πιο γελοία μορφή με σκυλάκια, ζώδια, γυμναστήρια και Μπάτμαν.
Ο Βόλος είναι παντού… Είναι και μέσα μας… Ο Μπέος αποτελεί απλώς την πιο χυδαία εκδοχή του. Όπως ειναι επόμενο ο κοινωνικός εκφασισμός φτάνει και στην κάλπη. Η πολιτισμική διάβρωση φθείρει συνειδήσεις και η ανθρώπινη δυστυχία κάθε άλλο παρά δημιουργεί ανατρεπτικές συνειδήσεις. Αν δημιουργούσε τότε όλοι οι δυστυχισμένοι θα ήταν επαναστάτες.