Του Γ. Λακόπουλου
Δυο επισημάνσεις για μια περίοδο που μοιάζει μακρινή- ίσως γιατί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τους υψηλούς κινδύνους που εγκυμονούσε: την περίοδο της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα. Όταν απίστευτα πρόσωπα έκαναν απίστευτα πράγματα.
Η πρώτη επισήμανση αφορά μια παράξενη φιγούρα των παρασκηνίων εκείνης της εποχής: τον γιο του θρυλικού Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ. Μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες θα μπορούσαν να τον πάρουν στα σοβαρά. Κανείς δεν τον θεώρησε πότε σημαντικό, ούτε έκανε κάτι αξιόλογο. Απλώς ως υιός του πατρός περιφέρεται ανά τον πλανήτη και πουλάει το όνομα του μεγάλου πατέρα του.
Στην Ελλάδα εμφανίσθηκε ως φίλος του Γ. Παπανδρέου όπως και τόσοι άλλοι και ο νεοπαπανδρεϊσμός του επιδαψίλευσε τιμές-με το αζημίωτο. Πως από το Καστρί βρέθηκε στο σύστημα Τσίπρα είναι ένα θέμα. Ως πιθανότερος προξενητής φέρεται ο Βαρουφάκης, ένας ακόμη που από τις συναναστροφές με την οικογένεια Παπανδρέου βρέθηκε στο περιβάλλον Τσίπρα.
Αλλά και για τον Βαρουφάκη υπάρχουν απορίες. Ποιος τον υπέδειξε στον Τσίπρα ως κατάλληλο πρόσωπο να αναλάβει την οικονομία της χώρας και τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους στη πιο κρίσιμη περίοδο;
Ποια σχέση είχε με μια ομάδα αμερικανικού Πανεπιστημίου που μελετούσε από.…καιρό την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ;
Είναι άραγε σύμπτωση ότι – σύζυγος μέλους της ομάδας έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ κυβερνητικό στέλεχος;
Υπάρχουν και άλλα πρόσωπα με ειδικές σχέσεις με τον αμερικανικό παράγοντα που μεταπήδησαν από το περιβάλλον Παπανδρέου στον Τσίπρα.
Η περίπτωση Γκαλμπρέιθ είναι χαρακτηριστική της ελαφρότητας με την οποία αντιμετωπίσθηκε η διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Μια περίεργη ομάδα αμερικανοκινούμενων σχεδίασε την ελληνική στρατηγική. Τυχαίο;
Η δεύτερη επισήμανση αφορά όσα φέρεται να αποκαλύπτει με βιβλίο του ο αναξιόπιστος γενικώς υιός Γκαλμπρέιθ.
Τίποτε από αυτά δεν είναι άγνωστο. Αν αναζητήσει κανείς δημοσιεύματα του 2015 με συγκεκριμένες υπογραφές θα διαπιστώσει ότι έχουν ξαναβγεί στη δημοσιότητα. Μέχρι και ο ίδιος ο Τσίπρας έχει ερωτηθεί γι’ αυτά και απάντησε μάλλον μεσοβέζικα και μάλλον προστατευτικά για τους εμπλεκόμενους.
Δεν πρόκειται πάντως για αιφνίδια αποκάλυψη. Έχουν συζητηθεί και παλαιοτέρα όλα αυτά. Αν υπήρχε σχέδιο από-ευρωπαϊσμού της χώρας είχε διαρρεύσει.
Υπήρχε; Και ναι και όχι. Στα τέλη του 2014 στελέχη της τότε ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταλήξει στην άποψη ότι για να εφαρμοστεί η πολιτική που ανήγγειλαν η Ελλάδα πρέπει να φύγει από την Ευρωζώνη. Πιο απλά, δεν θα μπορούσαν να κυβερνήσουν όπως ήθελαν εντός της Ευρωπαϊκού πυρήνα.
Σ’ αυτό είχαν δίκιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη έχουν κανόνες, δημοκρατικές αρχές και κοινή νομοθεσία. Οι ιδεολογικές και πολιτικές επιδιώξεις πολλών από τους Συριζαίους της εποχής είναι ασύμβατες με αυτούς τους κανόνες.
Γι’ αυτό σχεδίαζαν την έξοδο, με πρόσχημα το Μνημόνιο. “Η χώρα να ακολουθήσει νέους εναλλακτικούς, προοδευτικούς δρόμους” έγραφε στις αρχές της εβδομάδας ιστοσελίδα που χρεώνεται στον Παν. Λαφαζάνη. Τι κάνει νιάου στα κεραμίδια;
Η προετοιμασία αυτής της επιλογής δεν έγινε μόνο σε ομάδες τύπου Γκλαμπρέιθ στα όρια του υπουργείου Οικονομικών. Υπήρξαν και διυπουργικές συσκέψεις στις οποίες εξετάστηκαν σχέδια έκτακτης ανάγκης. Για τη φάση που θα ακολουθούσε την ενδεχόμενη αλλαγή νομίσματος προέβλεπαν εφοδιασμούς με καύσιμα και φάρμακα και φύλαξη κτιρίων από το στρατό, κινητοποιήσεις του “λαού” και διεθνείς επαφές.
Τουλάχιστον ένας από τους υπουργούς που μετείχε, εξ οφίτσιο, σ’ αυτές τις συζητήσεις ήταν κατηγορηματικά αντίθετος με αυτά τα σχέδια. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας τότε δεν πήρε θέση. Άφηνε τους μισούς να σχεδιάζουν την έξοδο και τους άλλους μισούς να τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί και να το εννοούν και όλους μαζί να εικάζουν ότι καταρτίζεται ένα “εναλλακτικό σχέδιο” συμβατό με το κυβερνητικό δόγμα της εποχής: “‘Eχουμε εντολή ρήξης”.
Τελικά ο Τσίπρας κινήθηκε τελικά προς τη σωστή κατεύθυνση. Είτε γιατί δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος του ανοσιουργήματος είτε τις παραμονές του δημοψηφίσματος δέχτηκε κάποια τηλεφωνήματα που τον έφεραν προ των ευθυνών του.
Σ’ αυτό σημείο έχει αξία η θεωρία ότι “προδόθηκε” από το λαό! Όταν είδε στις Βρυξέλλες ότι δεν είχε άλλα περιθώρια κατέφυγε στο Δημοψήφισμα με την προσδοκία ότι η κεκτημένη φιλοευρωπαϊκή διάθεση του λαού θα του έδινε άλλοθι μεταστροφής. Αλλά …ατυχώς το “όχι” παρά ήταν ηχηρό -τόσο που ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να το ξεπεράσει στα λόγια, ενώ το ξεπέρασε αμέσως στην πράξη.
Φυσικά ο Πρωθυπουργός ο Τσίπρας κρίνεται γι’ αυτά που έκανε, όχι γι’ αυτά που μπορεί να διακινήθηκαν στο κόμμα του και την κυβέρνηση του. Και αυτό που έκανε εν τέλει ήταν το σωστό.
Ο Βαρουφάκης, η ομάδα Λαφαζάνη, το σύστημα της Κωνσταντόπουλου και τα γκρουπούσκουλα της Κουμουνδούρου που είχαν συντονιστεί στην ιδέα ότι θα απομονώσουν την Ελλάδα από την Ευρώπη ηττήθηκαν. Μαζί τους αχρηστεύθηκε και η ομάδα Γκαλμπρέιθ και οι υπηρεσίες που προσέφερε- επ’ αμοιβή πάντα. Όπως ακυρώθηκαν και όσοι κατάρτιζαν σχέδια δραχμοποίησης της ελληνικής οικονομίας, πουλώντας δήθεν επαφές με τους Ρώσους, τους Κινέζους, τους Ιρανούς και τις χώρες ΒRIKS για τη χρηματοδότηση του εγχειρήματος.
Τα γεγονότα τα ξέρουμε έκτοτε. Η κυβέρνηση Τσίπρα υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο με την υποστήριξη και άλλων κομμάτων και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Ωστόσο κάθε τόσο κάποιος από τους εμπλεκόμενους στα παρασκήνια εκείνης της περιόδου εξασφαλίζει μια θέση στη δημοσιότητα, προβαίνοντας σε αποκαλύψεις υπαρκτών και ανύπαρκτων γεγονότων. Εξ ορισμού αυτό το γαϊτανάκι λειτουργεί τοξικά.
Αυτό είναι λόγος που υποχρεώνει τον Πρωθυπουργό να πάρει θέση δημοσίως καθώς ότι έγινε εκείνη την εποχή. Ακόμη και αν δεν έγινε κατ’ εντολήν του, έγινε εξ ονόματος του και με την ανοχή του.
Δεν ωφελεί ότι πότε Λαφαζάνης, πότε η Ζωή, πότε Βαρουφάκης και τώρα ο Γκαλμπρέιθ προσθέτουν κάθε τόσο στοιχεία και πληροφορίες την ακρίβεια των οποίων κανείς δεν μπορεί να ελέγξει.
Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να μιλήσει με θάρρος και να ξεκαθαρίσει ποια από όσα διακονούνται είναι αλήθεια, ποια είναι μύθοι, σε ποια είχε δώσει τη συγκατάθεσή του και ποια έγιναν πίσω από την πλάτη του.
Αλλιώς αφήνει τον κάθε Γκαλμπρέιθ να γράφει τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας.
