Του Μάνου Στεφανίδη
Κάποτε ο καιρός ήταν φυσικό φαινόμενο. Σήμερα δεν είναι. Σήμερα έχει εξελιχθεί σε επικοινωνιακό προϊόν και ως προϊόν διαφημίζεται υπέρμετρα ώστε να δημιουργεί ανάλογο τζίρο και να επηρεάζει ευρύτερα την αγορά. Time is money δηλαδή αλλά με μια καινούρια έννοια.
Ο καιρός έγινε χρήμα στην κυριολεξία. Εξ ου και όλη αυτή η μεθοδικά υποδαυλιζόμενη μανία περί την πρόγνωση του… Κι η συνακόλουθη υστερία για την αυτονόητη εναλλαγή της βροχής, του κρύου, της ζέστης, του παγετού, της ξηρασίας κλπ.
Ο καιρός πλέον είναι τρόπος εκφοβισμού των μαζών, είναι αφορμή για να ξεπουλούν τα κλιματιστικά, μέσον για να αποκτούν ενδιαφέρον τα συνήθως άνευρα δελτία ειδήσεων και λόγος για να υπάρχουν μερικοί ανεπάγγελτοι – κατά τ ‘ άλλα – που κάπως σχετλιαστικά και σαφώς καταχρηστικά ονομάζονται “δημοσιογράφοι”.
Ο καιρός, με άλλα λόγια, είναι μέγεθος πολιτικής τάξης, είναι μηχανισμός χειραγώγησης αλλά και πρόκλησης δημόσιου πανικού. Είναι, ούτως ειπείν, ένα μεταμοντέρνο εφεύρημα που μπορεί από το τίποτε και για το τίποτε να αποφέρει πακτωλό κερδών όπως λ.χ συμβαίνει και με το Χρηματιστήριο. Είναι άρα κι αυτός άυλη αξία σαν τις τραπεζικές φούσκες και τζιράρεται με την ανάλογη αισθητική. Που θα πει παραπλανώντας, υπερβάλλοντας, υποβάλλοντας, κερδοσκοπώντας.
Ο καιρός, για τις περί τον καιρό μπίζνες, είναι καλός μόνο όταν είναι κακός. Και οφείλει να είναι πάντα κακός, ασχέτως φυσικών συνθηκών, εφόσον έτσι “πουλιέται” καλύτερα και ως πρόγνωση και ως είδηση και ως “οντολογικό κακό”.
Μην αμφιβάλλετε καθόλου. Ο κακός μας ο καιρός είναι μια εφεύρεση που κάνει σε κάποιους ένα καλό απίστευτα πολύ. Κάποτε η περί τον καιρό συζήτηση ευνοούσε τις κοινωνικές επαφές ή έσπαγε τον πάγο στο φλερτ. Σήμερα πρόκειται για τον μικροαστικό μαζοχισμό μας νομιμοποιημένο. Και βέβαια ένας επιστημονικός τρόπος για να αποφεύγουμε συστηματικά την πραγματικότητα.
ΥΓ. Από εκεί, από το βάθος του πίνακα της Παλίντας θα έρθει σε λίγο, βάσει ασφαλών προγνωστικών, μια τρομερή καταιγίδα. Λάβετε τα μέτρα σας!
