Του Γ. Λακόπουλου
«Ο κ. Τσίπρας εγκαλείται για την ενοικίαση εξοχικής κατοικίας. Εδωσε απαντήσεις,οι οποίες αμφισβητούνται από κάποιους. Ισως να υπάρχουν ”σκιές’ .‘Ωστόσο δεν μπορώ να παραβλέψω ότι εγκαλείται από κόμμα μεγαλοϊδιοκτητών ακινήτων, η απόκτηση των οποίων δεν ήταν πάντα χωρίς ”σκιές”«.
Αντ. Καρακούσης, διευθυντής του «Βήματος»
Ο Αλέξης Τσίπρας καθάρισε για λογαριασμό των πολιτικών απέναντι στην παραπολιτικο-δημοσιογραφία. Οι απαντήσεις του για τη «βίλα στα Λεγραινά» υπήρξαν πλήρεις, τεκμηριωμένες και αδιαμφισβήτητες. Στο εξής για όποιον επιμένει «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».
Η Ντόρα Μπακογιάννη καθάρισε για την σοβαρή πτέρυγα της ΝΔ: « Αν θέλει- ο πολιτικός- να νοικιάσει ένα σπίτι, για όνομα του θεού, δεν νομίζω πως θα ενταχθεί μέσα στην πολιτική αντιπαράθεση, τουλάχιστον όχι από εμένα!».
Και οι δυο μαζί “καθάρισαν” τον ανέμελο Κυριάκο Μητσοτάκη – που βάζει τον ατυχή Πέτσα να λέει φτηνιάρικες μπαρούφες. Ως την ώρα που θα τον αδειάσει και σ’ αυτό όπως έκανε με τη δικολαβία που του προσέφερε για την Πάρνηθα.
Για κάθε νοήμονα πολίτη τα δεδομένα της υπόθεσης, όπως εκτέθηκαν από τον πρώην Πρωθυπουργό, είναι σαφή και χωρίς αντίλογο. Πλέον όποιος δεν καταλαβαίνει ότι έχει το δίκιο με το μέρος του ας αποδείξει το αντίθετο.
Οι αναφορές στο… χαμηλό ενοίκιο και το κόστος κατασκευών της εν λόγω κατοικίας είναι ισχυρισμοί. Όχι στοιχεία.
Οι αντιδράσεις και το ύφος Τσίπρα, εξέθεσαν τα ΜΜΕ που έφεραν την υπόθεση στο κέντρο της επικαιρότητας και τη ΝΔ που την έκανε θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης.
Έχουν καταδικαστεί στη συλλογική συνείδηση οι μέθοδοι που εισήγαγε στο δημόσιο βίο ο Κώστας Μητσοτάκης στα τέλη της δεκαετίας του ’80, για να αντιμετωπίσει τον -ασθενούντα- Ανδρέα Παπανδρέου.
Βρίσκονται στις μαύρες σελίδες της πολιτικής ιστορίας , μαζί με τη δημοσιογραφία της εποχής, που μετατράπηκε σε αχθοφόρο μιας κούτας «πάμπερς» -και τη χαρακτηρίζει έκτοτε..
Ο θόρυβος από την αναπαραγωγή της πρακτικής που διάλεξε η ηγετική κυβερνητική ομάδα για να συμψηφίσει την συνεχή κατεδάφιση του πρωθυπουργικού προφίλ ειναι το πιο μεγάλο λάθος της: αναπόφευκτα οδηγεί σε συγκρίσεις ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Στη συλλογική συνείδηση ήλθαν σε αντιπαράσταση η καταγωγή τους, οι περιουσίες τους, οι υποθέσεις στις οποίες έχουν αναφερθεί ως εμπλεκόμενοι, η ποιότητα της δημόσιας παρουσίας τους, η αύρα που αναδύουν ως άνθρωποι, το ύφος και το ήθος του λόγου τους και εν τέλει ο σκοπός που υπηρετούν με τις πολιτικές επιλογές τους.
Αυτή η σύγκριση αποβαίνει συντριπτικά υπέρ του Τσίπρα. Να δούμε γιατί:
Πρώτο: Αυτό καθ’ εαυτό το ζήτημα του βίου και της κατοικίας τους. Ο Τσίπρας, μπήκε στα κοινά από την εφηβεία του – μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους, και ζει την Κυψέλη, νοικιάζει σπίτι στη θάλασσα για τα καλοκαίρια. Ο Μητσοτάκης είναι ο πρίγκιψ που μπήκε στην πολιτική ως υιός του πατρός και δεν ξέρει πόσα σπίτια έχει.
Αυτή η διαφορά ορίζει και τις παραστάσεις τους. Για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ συνδέονται με τη γειτονιά, το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, τον καθημερινό άνθρωπο.
Ο Κυριάκος δεν πέρασε ούτε απέξω από αυτά -ρωτήστε τον Άδωνι πώς μεγάλωσε. Δεν έχει ιδέα για τη ζωή του απλού πολίτη και τον σκηνοθετούν ακόμη και για να αγοράσει τσουρέκι.
Δεύτερο: Ο Τσίπρας απάντησε με πληρότητα, όπως και σε οτιδήποτε άλλο ανακινήθηκε γι’ αυτόν, οποτεδήποτε. Δεν έχει τίποτε να κρύψει. Ο Μητσοτάκης δεν έχει δώσει ποτέ απαντήσεις για αντίστοιχα θέματα που τον αφορούν.
Τρίτο: Η περιουσία του Τσίπρα αθροίζεται στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων της ελληνικής μεσαίας τάξης, ενώ ο Μητσοτάκης ανήκει στους πλούσιους κληρονόμους- τους έχοντες και κατέχοντες.
Τέταρτο: Ο πρώην Πρωθυπουργός δεν έχει εκκρεμότητες ή εμπλοκές με εφορίες και τράπεζες, δεν σχολιάστηκαν οι σχέσεις της συζύγου του με εξωχώριες εταιρίες και ζει σε γυάλα.
Ο Μητσοτάκης σχετίζεται με προνομιακές ρυθμίσεις δανείων, με τον Χριστοφοράκο και αγορές στο Παρίσι και δεν είναι ο καλύτερος φίλος της διαφάνειας.
Πέμπτο: Ο Τσίπρας είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός που δεν προέρχεται από τζάκι και επικράτησε με την πολιτική του. Ο Μητσοτάκης είναι ένα ακόμη προϊόν της εγχώριας «κληρονομικής δημοκρατίας» και του πολιτικού μάρκετινγκ.
Έκτο: Από πλευράς οικογενειακής παράδοσης, ο Τσίπρας προέρχεται από μια τυπική οικογένεια με παρουσία στη Δημοκρατική Παράταξη, ενώ ο Κυριάκος είναι γόνος του πιο αμφιλεγόμενου πολιτικού όλων των εποχών.
Έβδομο: Ο Τσίπρας είναι ευπρεπής, γήινος, άνθρωπος, προοδευτικός πολιτικός, παρών στους αγώνες της γενιάς του, με ατομική ακτινοβολία, πολιτικό ήθος και επιχειρήματα -χωρίς κραυγές και χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Ο Μητσοτάκης είναι πολιτικός στη δημόσια παρουσία του οποίου δύσκολα θα βρει κανείς κάτι ενδιαφέρον. Συσπειρώνει τυχοδιωκτικά στοιχεία και αμφιλεγόμενα πρόσωπα. Υιοθετεί ευτελείς συμπεριφορές και αγοραίες απόψεις- σε πλήρη αντίθεση με το βιογραφικό του.
Ίσως μετά από όλα αυτά φανεί λογική η ερώτηση: και τότε γιατί το 2019 ήταν ο Μητσοτάκης που έπεισε τους πολίτες να τον ψηφίσουν και όχι ο Τσιπρας;
Η απάντηση είναι πιο λογική.
Δεν τους έπεισε ο Μητσοτάκης, αλλά ο κύκλος μιντιαρχών και οικονομικών παραγόντων που τον επέβαλαν και εξαρτάται από αυτούς. Δεν πήγε καν στο ντιμπέιτ με τον Τσίπρα σε εκείνες εκλογές- στις οποίες μετείχε είτε σκηνοθετουμενος, είτε κρυπτόμενος.
Όλοι ξέρουν ότι δεν ήταν αυτός ο πραγματικός αντίπαλος του Τσίπρα και δεν τον νίκησε αυτός.
ΥΓ: Υπάρχει και ένα ακόμη πεδίο σύγκρισης για τους δυο πολιτικούς. Η απάντηση που θα έδινε ο μέσος άνθρωπος στην ερώτηση: με ποιον από τους δυο θα κάνατε παρέα;
