Του Νίκου Λακόπουλου
Από το Μάτι και τα Χανιά ο Αλέξης Τσίπρας αρχίζει την περιοδεία του στο λαό καθώς ο Μητσοτάκης σχηματίζει …κυβέρνηση- θα κυβερνήσει με τη γενιά του λέει- και το Κινάλ θυμάται την Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη και ορίζει ως βασικό στόχο του την “στρατηγική ήττα” του ΣΥΡΙΖΑ.
«Δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε προοδευτικοί, ούτε αποτελεσματικοί. Είναι μια ομάδα καιροσκόπων χωρίς ιδεολογική ταυτότητα. Που κινείται τυχοδιωκτικά με ένα και μοναδικό κριτήριο: την παραμονή της στην εξουσία. Όμως ό,τι και να κάνουν, έχουν πια τελειώσει. Αυτή είναι η τελευταία κυβέρνηση μιας ομάδας που καταπάτησε αρχές και αξίες».
Η Φώφη Γεννηματά που θέλει “να πάνε από κει που ήρθαν” οι “γυρολόγοι” και οι “παραχαράκτες της ιστορίας” αυτή τη φορά θυμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου- που όμως θυμάται και τιμά και ο Νίκος Παππάς από τον ΣΥΡΙΖΑ και “δεν θα συνεργαζόταν ποτέ με τη Δεξιά” όπως θα σπεύσει να πει ο Νίκος Παπανδρέου.
Οι επόμενες εκλογές μεταξύ των άλλων θα κρίνουν και το μέλλον του “νέου φορέα” που θα μπορούσε να είναι ο ρυθμιστής , όπως θα ήθελε, ο “τρίτος πόλος” που θα έπαιρνε την τρίτη εντολή θα καλούσε σε κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης κι αφού δεν θα δεχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ- που άλλωστε είναι ο βασικός αντίπαλος- θα σχημάτιζε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο μεταξύ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να λύσει το ασφαλιστικό- το βασικό πρόβλημα της χώρας που συνδέεται με την κρίση και την χρεοκοπία. «Θα δημιουργήσουμε ένα σύστημα με τρεις πυλώνες: Όποιος δουλεύει περισσότερο θα παίρνει περισσότερα» είπε στον Alpha ο Κυριάκος Μητσοτάκης. “«Επίσης θα δημιουργήσουμε έναν κεφαλαιοποιητικό δεύτερο πυλώνα όπου θα συμμετέχει και ο ιδιωτικός τομέας”.
Όλοι πια μιλούν για μείωση φόρων και εισφορών μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για στοχευμένες ελαφρύνσεις κατηγορώντας τη Νέα Δημοκρατία ότι εργάζεται για την Ολιγαρχία και τους πλούσιους. Ίσως για πρώτη φορά τόσο καθαρά συγκρούονται δυο πολιτικές αντιλήψεις τόσο ανοιχτά, με ιδεολογικές αναφορές που πολλές φορές αποχτούν γραφικές αντιπαραθέσεις με δηλώσεις ότι η Κοινωνιολογία κάνει τα παιδιά …αριστερά, όπως θα πει ο ιδεολογικός καθοδηγητής της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης.
Βέβαια με την σκανδαλολογία στο πίσω μέρος μιας αντιπαράθεσης ανάμεσα σε διεφθαρμένη Δεξιά και μια άσπιλη Αριστερά -με το ηθικό πλεονέκτημα- μεγάλα τμήματα του εκλογικού σώματος παρακολουθούν χωρίς ενδιαφέρον -ακόμα και με αηδία- τις πολιτικές εξελίξεις. Όπως φαίνεται πάλι το 50% θα απέχει και η πόλωση θα βοηθήσει σ΄αυτό. Ο κόσμος δεν αλλάζει με πολιτική ηθικολογία.
Η αντιπαράθεση του 2015 που έφερε και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως δεν ήταν η βασική μάχη, αλλά η πρώτη ενός γύρου που συνεχίζεται με περισσότερη ένταση ανάμεσα στην Αριστερά και την Δεξιά με την ειρωνεία της Ιστορίας να ηγείται στη μια παράταξη ένας διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου -που όμως προέρχεται από άλλο κόμμα -κι όχι από το ΠΑΣΟΚ- και στην άλλη ένας …Μητσοτάκης που αυτή τη φορά δεν είναι αποστάτης της δημοκρατικής παράταξης, αλλά καθαρόαιμος δεξιός.
Ο Μητσοτάκης δεν θέλει να γίνει μόνο πρωθυπουργός, αλλά ηγέτης της Δεξιάς και η συμπόρευση με τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη -υπό τη σκέπη και το βλέμμα του Σαμαρά, πέρα από άλλες δεσμεύσεις που ανέλαβε προκειμένου να γίνει πρόεδρος- απηχεί και το μάθημα που πήρε η Ντόρα Μπακογιάννη, η βέβαιη -κι αυτή πρωθυπουργός- με μια άποψη ανοιχτού κεντροδεξιού κόμματος, από έναν καθαρόαιμο δεξιό που της πήρε το κόμμα και την πρωθυπουργία μέσα από τα χέρια.
Ο προεκλογικός αγώνας άρχισε κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να αντιμετωπίσει «στα ίσια» -προσωπικά- τον Αλέξη Τσίπρα -που δεν έχει τα δικά του πτυχία και δεν μπορεί να …διοικήσει ένα περίπτερο- επειδή είναι ο “καλύτερος”. Ο Αλέξης Τσίπρας ο “καταληψίας”- με ένα φτωχό πτυχίο ….Πολυτεχνείου, ο “ψεύτης” και “απατεώνας” δεν είναι απλώς επικίνδυνος για την χώρα και ανίκανος. Είναι όλα αυτά επειδή είναι αριστερός.
Ο Κυριάκος δεν είναι απλώς δεξιός, νεοφιλελεύθερος, αλλά είναι και υπερήφανος γι΄αυτό, όσο και απροκάλυπτα ειλικρινής. «Όχι γεύμα για όλους» λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης που θεωρεί άλλωστε την ανισότητα μέσα στη φύση- που άλλωστε είναι το δίκιο του ισχυρού -μια θεωρία πρόπλασμα του ναζισμού.
«Το κομματικό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ θα ξηλωθεί, όπως και όλη η νέα δομή των δεκάδων ειδικών γραμματέων που διόρισαν με εντελώς αναξιοκρατικό τρόπο για να αλώσουν το κράτος, μαζί με χιλιάδες μετακλητούς υπαλλήλους. Οι δικοί μου υπουργοί δεν θα προσλαμβάνουν ανεπάγγελτους, για να βολέψουν στο Δημόσιο κουμπάρους ή συγγενείς τους».
Ο Κυριάκος ο Μεταρρυθμιστής υπόσχεται καθαρά και ξάστερα ένα πογκρόμ: θα απολύσει όσους διορίστηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ. Η βασική ιδέα της αξιοκρατίας- όπου άξιοι είναι οι Δεξιοί κι ανίκανοι οι Αριστεροί, που έχουν και “ελαττωματικές ιδέες”- όπως θα πει ο Βορίδης είναι η υπεράσπιση του “αστικού καθεστώτος” που κινδυνεύει και πάλι από τους “κομμουνιστοσυμμορίτες” -σε ένα νέο γύρο.
Αυτή τη φορά ο αντικομουνιστικός λόγος περνά και μέσα από τους λόγους του συνεχιστή του ΠΑΣΟΚ, που από κοινού με τη Νέα Δημοκρατία υπερασπίζονται ένα καθεστώς που απειλούν οι “γυρολόγοι” και “παραχαράκτες της ιστορίας”. Η εξουσία ανήκει σε κόμματα που οι μισοί βουλευτές είναι γόνοι παλιότερων βουλευτών και οικογενειών. Πώς τολμά ο Τσίπρας, ο ξυπόλητος, ο καταληψίας με …ένα κι όχι τρία- πτυχία, να διεκδικεί την εξουσία;
Προφανώς ο νικητής σ΄αυτή τη μάχη θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας ακόμα κι αν χάσει αυτό το γύρο με μια βασική προϋπόθεση: θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι μέρος του πολιτικού κατεστημένου που εκφράζει πολλές φορές άκομψα ο Κυριάκος Μητσοτάκης- ως εκφραστής ενός πολιτικού φεουδαρχισμού που οργίζεται δικαίως αφού η “ανισότητα” είναι φυσικός νόμος.
Αυτό το φυσικό -κληρονομικό- δικαίωμα διεκδικεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, απέναντι στον “θρασύτατο” Αλέξη Τσίπρα -που εν προκειμένω δεν είναι απλώς ο συνεχιστής του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά οφείλει να είναι κάτι περισσότερο, αν δεν θέλει να κατέβει από το τρένο της Ιστορίας. Σε μια χώρα υπανάπτυκτη πολιτικά που ακόμα ζει με μύθους και ψευδαισθήσεις ο ριζοσπαστισμός είναι αυτός που διαχωρίζει τους πραγματικούς ηγέτες, από τους πλασιέ ιδεών και τους κλόουν, τις πολιτικές καρικατούρες.
Η εποχή αυτή μοιάζει πολύ με το 1984 όταν το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε τρία χρόνια, όταν η Μαρία Ρεζάν ρώτησε σε μια συνέντευξη τον Ανδρέα Παπανδρέου: “Μήπως αποτύχατε, κύριε Πρόεδρε;”. “Ακόμα κι αν αποτύχαμε, ανοίξαμε το δρόμο. Θα έρθουν άλλοι να συνεχίσουν”.
Πέρα από τις εκλογές η αναμέτρηση αυτή θα κρίνει όχι μόνο το μέλλον του Κινάλ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν η Ελλάδα θα έχει ένα Δημοκρατικό Κόμμα όπως κι αν αυτό λέγεται και τι μορφή θα έχει.
Tελικά, το 1985, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε- απρόσμενα- τις εκλογές. Ήταν όμως η αρχή του τέλους του σε ένα φαύλο κύκλο που πέρασε από το Βρόμικο ’89, την επιστροφή στην κυβέρνηση κι έφτασε στο οριστικό τέλος που καταγράφηκε το 2012, αλλά είχε συμβεί πολλά χρόνια πριν. Για κάποιο λόγο τα κόμματα στην Ελλάδα κάποτε πεθαίνουν, αλλά θάβονται αργότερα.
