Του Κώστα Βιδάλη
Η εξίσωση που έχει να λύσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολυπαραγοντική και τον δυσκολεύει αφάνταστα. Οι πάγιες απόψεις του, προϊόν της περίφημης θεωρίας της Σχολής του Σικάγου, έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με όσα ο ίδιος λέει εσχάτως στις ομιλίες του.
Ο πρόεδρος της Ν.Δ. εγκαλείται συνεχώς από το Μέγαρο Μαξίμου για «νεοφιλελεύθερη ατζέντα» και επικρίνεται για θέσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ. Την ίδια στιγμή ο Κυρ. Μητσοτάκης επιχειρεί να πείσει ότι είναι κοντά στις λαϊκές τάξεις (!) και στον πολιτικό του λόγο, χρησιμοποιεί φράσεις που παραπέμπουν σε πολιτικό από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, πριν από τον περίφημο «τρίτο δρόμο» του Τόνι Μπλερ και του Γκέρχαρντ Σρέντερ με την ατζέντα 2010.
Μόνο που όλο αυτό είναι επικοινωνιακές φούσκες. Εξάλλου προ ημερών στην συνεδρίαση της Κ.Ο. της Ν.Δ. τάχθηκε υπέρ της υπερίσχυσης των «επιχειρησιακών» συμβάσεων έναντι των κλαδικών. Με την τοποθέτησή του αυτή έδειξε να μην αντιλαμβάνεται, όπως τον κατηγορεί και η ηγεσία της ΔΑΚΕ (συνδικαλιστική οργάνωση της ΝΔ για την οποία έχει αλλεργία) ότι οι εργαζόμενοι μίας επιχείρησης, δεν μπορούν να εναντιωθούν με επιτυχία στις απαιτήσεις και στις πιέσεις της εργοδοσίας και ουσιαστικά θα υπογράψουν τα πάντα, υπό τον κίνδυνο της απόλυσης.
Την ίδια στιγμή, η αναφορά του περί «υπέρμετρων προνομίων των συνδικαλιστών» προκάλεσε αρνητικά σχόλια, καθώς στο πρόσφατο Συνέδριο του κόμματος, κατά την ημερίδα που διοργανώθηκε στα πλαίσια των εργασιών του συνεδρίου από τη Γραμματεία Συνδικαλισμού, ένας εκ των ομιλητών, αναφερόμενος στο πλαίσιο του ισχύοντος Συνδικαλιστικού νόμου, είπε ρητά και ξεκάθαρα, ότι στη χώρα μας, οι συνδικαλιστές, δεν απολαμβάνουν κανένα προνόμιο σε σχέση με τα ισχύοντα στις υπόλοιπες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά τουναντίον, έχουν το μίνιμουμ των δικαιωμάτων!
Και το ερώτημα που τίθεται είναι είναι δυνατόν, ο Πρόεδρος του κόμματος που -πρωτίστως- διαπνέεται από την ιδεολογία του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, μιας ιδεολογίας καθαρά ανθρωποκεντρικής, να μιλάει για «υπέρμετρα προνόμια των συνδικαλιστών»; Και ειδικά όταν άλλοι δεξιοί και κεντροδεξιοί ηγέτες ανά την Ευρώπη, ειδικά μετά την άνοδο του λαϊκισμού και της ριζοσπαστικοποίησης σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας, αλλάζουν την ρητορική τους.
Δύσκολη εξίσωση…
