Του Στέλιου Καλογεράκη
Ακολουθεί πολιτική (ψυχ)ανάλυση, συνεχίστε την ανάγνωση με δικιά σας ευθύνη…Ο κύριος Μ. όταν μιλάει σε κομματικές συγκεντρώσεις και απευθύνεται στη “βάση” αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Για την ακρίβεια, το κόμμα είναι το σπίτι του.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι πολιτικοί σαν τον κύριο Μ. είναι ανθεκτικά απολιθώματα ενός νοσταλγικού παρελθόντος, τότε που τα καφενεία της γειτονιάς ήταν μπλε η πράσινα, και ο σωστός ο ψηφοφόρος ορκιζόταν στο ιερό τρίπτυχο κόμμα, παντελόνια, μουστάκια.
Ο κύριος Μ., λοιπόν, σεβάσμιος κομματάρχης παλαιάς κοπής, με στόφα αυθεντικού κωμικού των 60’s, με ιδιόκτητο μαντρί και πρόβατα, εξέφρασε πάλι ένα χαριτωμένο μεϊμαρ-ακκισμό, ότι “Οι ευρωεκλογές έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος”.
Οι ευρωεκλογές έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος; Σοβαρά ε; ΟΚ, ξέρουμε ότι το ευρωκοινοβούλιο είναι ο πιο ισχυρός θεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι τα σημαντικότερα έργα που γίνονται στην Ευρώπη, χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκό Ταμείο, ότι το μέλλον πολλών λαών κρίνεται από τις ψήφους των ευρωβουλευτών. Ότι οι ευρωβουλευτές νομοθετούν, και οι νόμοι που ψηφίζουν είναι σημαντικότεροι από τους νόμους των εθνικών κοινοβουλίων, ότι όσο πιο σοβαρή και δομημένη εκπροσώπηση έχεις εκεί μέσα, τόσο περισσότερες δυνατότητες έχεις να προασπίσεις τα συμφέροντα της χώρας σου.
Όμως ο κύριος Μ. δε δίνει δεκάρα για όλα αυτά, και σου λέει ξεδιάντροπα: Μη σκοτίζεσαι, ψήφισε κάτι γαλάζιο και ό,τι να ‘ναι!
Αυτός είναι ο κύριος Μ., και αυτοί είμαστε εμείς, που τρέχουν πίσω από τους κάθε Μ.