Του Γ. Λακόπουλου
Ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα αναδείχθηκε αυτές τις μέρες με την ανερμάτιστη παρουσία του Άδωνι Γεωργιάδη στο προσκήνιο με αφορμή τις καταθέσεις προστατευόμενων μαρτύρων: το ζήτημα της τοποθέτησης του Πρωθυπουργού στις εξελίξεις.
Κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη: να πάρει το μέρος του νόμου, στην υπόθεση των προστατευόμενων μαρτύρων που έχουν την πλήρη προστασία της Πολιτεία επειδή κατέθεσαν;
Ή να υποκύψει στις πιέσεις της ομάδας που συγκροτούν κυρίως οι Γεωργιάδης, Σαμαράς, Λοβέρδος για άρση της προστασίας των μαρτύρων, ακριβώς επειδή κατέθεσαν;
Όσο ήταν στην αντιπολίτευση ο Μητσοτάκης είχε την ευχέρεια των ελιγμών. Δεν ήταν δική του δουλειά η εγγύηση συνθηκών εφαρμογής των νόμων.
Έκανε την πολιτική του όπως νόμιζε με κριτήριο το κομματικό και εν τέλει το εκλογικό όφελος- κάτι που είναι κατανοητό στην πολιτική.
Από την ώρα όμως που αναδείχθηκε Πρωθυπουργός, ο ρόλος του άλλαξε: τώρα το καθήκον του είναι να φροντίζει για την ανεμπόδιστη εφαρμογή των νόμων.
Στην περίπτωση των προστατευόμενων μαρτύρων στο σκάνδαλο Νοβάρτις εφαρμογή των νόμων σημαίνει διασφάλιση της προστασίας που παρέχει τα πρόσωπα που έδωσαν στη Δικαιοσύνη πληροφορίες για τη διαλεύκανση του σκανδάλου.
Ο καθένας μπορεί να φτιάχνει στο μυαλό του ιστορίες για σατανική συνέργεια Τσίπρα, Παπαγγελόπουλου, Τουλουπάκη που στρατολόγησαν «καθάρματα» για να πλήξουν τους πολιτικούς αντίπαλους του ΣΥΡΙΖΑ: κάτι τελειωμένους εδώ που τα λέμε.
Αλλά ο Πρωθυπουργός ως επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας δεν μπορεί να κινείται με υποθέσεις και διαστροφικές θεωρίες.
Καθήκον του είναι να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών. Και στη Δημοκρατία ο πιο κρίσιμος είναι η Δικαιοσύνη- που βάλλεται επειδή οι λειτουργοί της απλώς κάνουν τη δουλειά τους.
Ο Σαμαράς, ο Άδωνις, ο Λοβέρδος και κάτι άλλοι μουστερήδες, θέλουν να «βγάλουν τις κουκούλες» των μαρτύρων.
Ας θέλουν και να βγουν ραντεβού με την Σκάρλετ Γιόχανσον που θα έλεγε και ο Τσακαλώτος. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τους κάνει τα κέφια. Ιδίως ο πρωθυπουργός. Αντίθετα είναι υποχρεωμένος να φροντίζει ώστε να μη γίνονται τα κέφια κανενός έναντι του νόμου.
Ο νόμος ορίζει ότι όταν ένας πολίτης προσκομίσει υπεύθυνα και με το όνομά του πληροφορίες που μπορούν να συμβάλουν στη διαλεύκανση εγκληματικής πράξης, και στη διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος, τίθεται υπό προστασία- αν έτσι κρίνει η αρμόδια δικαστική αρχή.Και παραμένει υπό προστασία ως το τέλος. Είτε βρεθούν είτε όχι στοιχεία που να επικυρώνουν τις καταγγελίες του.
Η προστασία δεν είναι α λα καρτ και υπό όρους. Από τη στιγμή που η πολιτεία την παρέχει δια των εκπροσώπων της, ισχύει για πάντα – εκτός αν η Δικαιοσύνη αποφασίσει αλλιώς.
Αυτή την προστασία δεν μπορεί να την άρει ούτε η Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής, όπως ανοήτως λανσάρουν κάποιοι από την πλειοψηφία της.
Διότι οι αποφάσεις της συγκεκριμένης Επιτροπής δεν είναι νόμοι του κράτους. Ούτε υπερτερούν των νόμων.
Ακόμη και αν η κυβέρνηση έφερνε νόμο, πάλι δεν θα υπερτερούσε των διεθνών συνθηκών και των ευρωπαϊκών αποφάσεων.
Όσοι χτυπιούνται για την άρση της προστασίας ζητούν παραβίαση της νομοθεσίας. Και σ’ αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να είναι αντίθετος. Και έχει λόγο να το κάνει: αυτός ο λόγος ονομάζεται Άδωνις Γεωργιάδης.
Ο υπουργός Ανάπτυξης διασύρει την κυβέρνηση όταν διατείνεται ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απειλείται με ισόβια δεσμά, λόγω … εσχάτης προδοσίας.
Όταν τσαμπουνάει στα κανάλια ότι… καταλύθηκε το πολίτευμα, επειδή μια εισαγγελέας άρχισε έρευνα όπως όπως όφειλε, μετά από επώνυμη καταγγελία.
Αν υπάρχει περίπτωση εσχάτης προδοσίας και κατάλυσης του πολιτεύματος, τοποθετείται ο Πρωθυπουργός. Όχι ένας γνωστός και μη εξαιρετέος για τις ακρότητες του υπουργός.
Από τη μια υπάρχει ο Νόμος, το Σύνταγμα, οι Διεθνείς συνθήκες οι ευρωπαϊκές αποφάσεις. Από την άλλη ο Άδωνις, το Σαμαράς, ο Λοβέρδος και ο.. Κεγκλέρογλου.
Ένας Πρωθυπουργός μιλάει με την Ιστορία. Όχι με πονηρούς πολιτευτές. Ορκίσθηκε στο Σύνταγμα και είναι αυτονόητο ότι δεν πειθαναγκάζεται από τίποτε και από κανέναν. Αλλιώς αυτοκτονεί…
