Του Σωκράτη Αργύρη

Η παρούσα κυβέρνηση δουλεύει με ένα πλάνο. Το πλάνο των αγορών. Και όταν λέμε Αγορές εννοούνται οι Αγορές Χρήματος & Κεφαλαίου.

Εξ άλλου ένας σημαντικός φίλος του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού υπήρξε ο άνθρωπος που δημιούργησε το γνωστό επιτόκιο Libor, όπου $350 τρις παράγωγα και αλλά τραπεζικά προϊόντα είναι συνδεδεμένα με αυτό. Μόνο που αυτό θα έχει ζωή μέχρι το 2021.

Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία γιατί το επιτόκιο Libor έχει συνδεθεί με ένα τεράστιο τραπεζικό σκάνδαλο *.

Οι Αγορές ουσιαστικά είναι αέρας και ως ο αέρας είναι παντού, θέλουν τα πάντα, δηλαδή οι οικονομίες των χωρών να είναι όπως οι συνθήκες ενός εργαστηρίου, όπου δεν πρέπει να κινείται τίποτα άλλο εκτός από το χρήμα, το οποίο είναι σαν την μέλισσα που πηγαίνει και παίρνει την γύρη από κάθε ανθό και την πηγαίνει στην κυψέλη της. Και ναι μεν στην περίπτωση των φυτών άθελά της η μέλισσα συμβάλει στην γονιμοποίηση των αλλά στην περίπτωση των Αγορών το χρήμα, ως εμπόρευμα  του εμπορεύματος που έλεγε ο Μαρξ ουσιαστικά αφαιρεί πόρους από την πραγματική οικονομία και συσσωρεύεται σε φορολογικούς παραδείσους.

Επειδή η παρούσα κυβέρνηση, μετά το κάζο της αριστερής παρένθεσης του τότε θεωρητικού της, άσχετα που ο ίδιος αν και πρώην αριστερός άλλαξε πολιτικές πεποιθήσεις, δεν ερωτήθηκε ποτέ πώς απέκλεισε ότι η τότε κυβέρνηση του Γενάρη του ’15 δεν θα μπορούσε να φέρει μια νέα δανειακή σύμβαση και μέτρα λιτότητας, είναι αποφασισμένη να εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα της όπου θα βασίζεται απλά στη λογική των Αγορών και όχι στη απλή λογική.

Μοναδικό της εμπόδιο είναι ο εκλογικός νόμος της απλής αναλογικής που αποκλείει αυτοδύναμες δηλαδή μονοκομματικές κυβερνήσεις και που για να το πετύχει θα πρέπει να πάει σε διπλές εκλογές, υπολογίζοντας στο σενάριο ότι δεν θα μπορεί να σχηματισθεί κυβέρνηση με δεδηλωμένη πλειοψηφία όταν οι εκλογές θα γίνουν με την απλή αναλογική.

Έχοντας ήδη ψηφίσει νέο εκλογικό νόμο και αν και απέφυγαν τις εκλογές, εξ’ αιτίας της μη διάλυσης της Βουλής για την μη επίτευξη εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας όπως οριζόταν πριν την αναθεώρηση, το οποίο θεωρούμε ότι είναι μέγα πολιτικό λάθος, γιατί μπορεί ο ΠτΔ να μη έχει εκτελεστικές αρμοδιότητες αλλά πρέπει να έχει πολιτική τοποθέτηση, διαφορετικά θα είναι όπως ήταν ο πρωθυπουργός με το σύνταγμα του ’52, όπου ο τότε ανώτατος Άρχων είχε το δικαίωμα να ορίζει ακόμα και τον κηπουρό του, αρκεί να έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης από το Κοινοβούλιο (γνωστή η ιστορία των Ιουλιανών του ’65).

Επειδή όμως η διαφορά είναι πάντα μεγάλη μεταξύ της ΝΔ και των άλλων κομμάτων της Αντιπολίτευσης το θέμα σε προσφυγή στις κάλπες παραμένει ανοικτό με πρόσχημα της ανάγκης χάραξης  νέας οικονομικής πολιτικής λόγω της πανδημίας. Δηλαδή μιλάμε για πλήρη εμπορευματοποίηση της πολιτικής ζωής.

Η  κυβέρνηση με την νεοφιλελεύθερη στρατηγική της  θέλει να οδηγήσει  την χώρα  σύντομα σε εκλογές ώστε οι Αγορές να μπορέσουν να εκτελέσουν το «θεάρεστο» έργο τους.

Υ.Γ.: Είναι γνωστή η ιστορία όταν ο Μπίσμαρκ (κάτι σαν το σημερινό επιτελικό κράτος) ήρθε σε σύγκρουση με το νομοθετικό σώμα, όταν τότε οι νομοθέτες αρνούνταν να εγκρίνουν τον προϋπολογισμό, ο Μπίσμαρκ αποφάσισε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τον προϋπολογισμό του 1861 και έτσι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, η Πρωσία συνέλεγε φόρους με βάση τον προϋπολογισμό του 1861.

* https://www.theguardian.com/business/2017/jul/27/libor-interest-rate-phased-out-scandals