Του Γιάννη Λέκκα
Αλήθεια, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με φοβίζει περισσότερο. Μην είναι τα παιδιά στην Αγία Παρασκευή και τις γειτονιές της Ελλάδος που συνωστίστηκαν χωρίς μάσκα στους δρόμους με κίνδυνο την επιβάρυνση της δημόσιας υγείας; Ή μήπως ο «λοχίας» που κάθε απόγευμα στις 18:05 μας κουνά το δάχτυλο παπαγαλίζοντας εμφατικά, βλοσυρά, αλλά αρκούντως άτεχνα, τα σκονάκια των επιστημόνων και τις εντολές των ανωτέρων του; Ίσως η απάντηση στο δίλημμα μου θα ήταν προφανής, όμως μετά από 40 μέρες οργουελικής πραγματικότητας δεν μπορώ να πω ότι φοβάμαι περισσότερο την απειθή νεολαία από τους φύσει στρατιωτικούς νόμους της νέας κανονικότητας.
Ας αφήσουμε όμως τα υπαινικτικά διλήμματα περί ατομικών ελευθεριών και ας πιάσουμε τα απτά, τα καθημερινά προβλήματα. Μόνο που για να το κάνουμε, πρέπει να συμφωνήσουμε πρώτα σε δύο αρχές: ότι η δράση προκαλεί αντίδραση και ο αυταρχισμός φέρνει τη βία. Χθες λοιπόν, είδαμε ένα πρώτο επεισόδιο ανάμεσα σε νέους που έγιναν θύματα επίθεσης των ΜΑΤ επειδή έκαναν το μοιραίο λάθος: να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από την μιζέρια των ημερών, απειθαρχώντας στα μέτρα. Η δε αστυνομία, αντί να τους διαλύσει «ησύχως», επέλεξε να του ρίξει χημικά. Δηλαδή, όλα λάθος…
Πόσο όμως διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν η αστυνομία αντιμετώπιζε αυτούς τους ανθρώπους με στρατηγική επιείκεια και κατανόηση, αποφεύγοντας αυτές τις εικόνες βίας που μόνο τιμή δεν προσφέρουν στη χώρα; Όλοι μας, μετά από 40 μέρες εγκλεισμού – κόντρα στη φύση μας – έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε ξανά άνθρωποι. Πόσο μάλλον οι νεότεροι από εμάς, που μέσα σε μία νύχτα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα νέο πρωτόγνωρο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όμοιο του οποίου δεν έχει βιώσει καμία ζώσα γενιά. Άρα το θέμα εδώ δεν είναι η έννομη τάξη, αλλά το καθαρά ανθρώπινο ζήτημα που προκύπτει.
Από κει και πέρα, εφόσον η κυβέρνηση επιδιώκει να εκτονώσει ουσιαστικά το φαινόμενο των «υπαίθριων πάρτι», ας προχωρήσει στη μόνη ρεαλιστική λύση: το λελογισμένο άνοιγμα των καταστημάτων εστίασης πριν από την – μακρινή η αλήθεια – 1η Ιουνίου. Με αυτή την κίνηση, εμπνευσμένη από την εποχή της… ποτοαπαγόρευσης, θα μπορούσε να νομιμοποιήσει εντέχνως τις συναθροίσεις, σπάζοντάς τις όμως σε μικρότερες. Εξάλλου, αυτή είναι και η μόνη προοπτική να σταματήσει έντεχνα τους συνωστισμούς των απειθών στους δρόμους. Εκτός βέβαια και αν προτιμά – για όσο θα βρίσκει χειροκροτητές – να μας κουνά αυτάρεσκα το χέρι, παπαγαλίζοντας την τσίχλα περί ατομικής ευθύνης και ρίχνοντας χημικά στις πλατείες…