Του Νίκου Λακόπουλου
Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.
– Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυο άλλοι, δικοί του φίλοι.
– Βασίλης, του απαντώ.
– Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
– Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φανούν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:
– Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ.
(Μάνος Χατζιδάκις)
Πάνω στην φούρια των ημερών μάθαμε τα πάντα για τον Καψώχα, αλλά τίποτα για τον Σέρτζιο Πανούτσιο τον “θεωρητικό του φασισμού” τον οποίο “θυμίζει” ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού “η ομιλία του κ. Μητσοτάκη ήταν μία ιδεολογική σάλτσα διανθισμένη με εθνικιστικές αναφορές”, όπως είπε ο …δράστης.
“Μιλάω για την εμμονή του σε ένα νεοφιλελεύθερο δόγμα ανάλγητο και ακραίο. Μιλάω για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ακούγοντας το σύνολο της ομιλίας του το Σάββατο νόμιζα ότι άκουγα τον θεωρητικό του φασισμού, τον Σέρτζιο Πανούτσιο ο οποίος εισήγαγε στοιχεία εθνικισμού στην Ιταλία του Μουσολίνι”.
Βέβαια όλα αυτά μπορεί να είναι και “άλλα ‘ντ’ άλλων”, αλλά στη Νέα Δημοκρατία δεν άρεσε αυτό και αποφάσισε να κάνει εμπάργκο στη ΕΡΤ -που φαίνεται πως μόνο αυτή άκουγε -κανένας άλλος. Η ΕΣΗΕΑ μάλλον σε ένα ρόλο “ιερατείου” κι όχι συνδικάτου- που δεν θάπρεπε να έχει- κάλεσε τον παραβάτη στο Πειθαρχικό, εκείνος κατέθεσε την ταυτότητά του. Σε τι κόσμο, ζούμε; Μήπως θα πρέπει οι δημοσιογράφοι -και τα μη μέλη;- θα πρέπει να υποβάλλουν τις απόψεις του για έγκριση στο σωματείο τους;
«Ο Καψώχας είπε αλήθειες, γιατί θίγεστε;» θα πει o διευθυντής του Γραφείου του Πρωθυπουργού, ως μη όφειλε. Άρα υπάρχουν αλήθειες, που εμείς κατέχουμε και πρέπει να διαδώσουμε. Αυτή είναι η “δημοσιογραφική” άποψη του στελέχους της ΕΡΤ που μάλλον εν προκειμένω κάνει …διαφώτιση -κι όχι ακριβώς δημοσιογραφία. Γιατί η βασική άποψη της ελεύθερης δημοσιογραφίας -στα “αστικά καθεστώτα” τουλάχιστο- είναι πως μπορεί να υπάρχει και άλλη αλήθεια που πρέπει να αναζητήσουμε.
Μέσα σε όλα αυτά δεν υπάρχει βέβαια χώρος για συζήτηση για τα μέσα ενημέρωσης, τον ρόλο μιας δημόσιας -κρατικής- τηλεόρασης- που μάλλον αντί να είναι ανεξάρτητη, στελεχώνεται με αντιπροσώπευση των κομμάτων κι όποιον πάρει ο χάρος. Αντί να ανήκει στην κυβέρνηση ας ανήκει στα κόμματα- πάντως όχι στην κοινωνία. Αυτή είναι η άποψη.
Ο Κ. Μητσοτάκης εδώ συμπεριφέρεται ως θιγμένος εταίρος και αρχισυντάκτης. Κι ο αντιπρόεδρος του και θεωρητικός Άδωνις Γεωργιάδης εκφράζει την άποψη πως αφού την πληρώνουμε πρέπει να λένε ή να μη λένε ότι δεν θέλουμε. Ο καταναλωτής πρέπει να παίρνει αυτό που πληρώνει ή κάπως έτσι.
«Έθιξες τα «ιερά και όσια» της οικογένειας… και ξύπνησε η ΕΣΗΕΑ». «Όταν, «συνάδελφοι» σου βρίζουν χυδαία τον πρωθυπουργό, εμένα,την Έφη, το Νίκο , το Χρήστο κλπ κλπ δεν τρέχει κάστανο… Όλοι τους και μόνοι μας αλλά με το λαό μαζί. Θα τους ξανά-νικήσουμε» πετάγεται πάλι ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, γνωστός και από άλλα επεισόδια Παύλος Πολάκης.
Την ίδια ώρα ο αναπληρωτής υπουργός -που είχε ομολογήσει πως κρατούσε διπλά βιβλία ως δήμαρχος Σφακίων, δίνει μια ερμηνεία για την “Διαύγεια” που θα καταργήσει: Ένας παλιός αυτοδιοικητικός του είπε πως ” όλα αυτά που βλέπεις με τους νόμους, τις διαδικασίες, τις διαύγειες, τα διατάγματα, τις εγκρίσεις, τα δέκα επίπεδα και τα λοιπά, ξέρεις τι είναι; Έχουν φτιάξει ένα ‘κάστρο’ υποτίθεται διαφάνειας, νομιμότητας, τιμιότητας, ελέγχου και τα λοιπά και εκεί μέσα τρώνε.
Και το έχουν φτιάξει αυτό το ‘κάστρο’ για να μην μπει και φάει και κάποιος άλλος. Ε, αυτό το κάστρο πρέπει να σπάσουμε» είπε χωρίς να ξεκαθαρίσει αν αυτό πρέπει να πέσει για να …τρώνε κι άλλοι ή κανένας. Η ανάλυση του είναι πολύ απλή. Εμείς και Αυτοί, οι Άλλοι. Ο κόσμος του Πολάκη είναι γεμάτος κάστρα που πρέπει να καταλάβουμε.
Ο Παύλος Πολάκης, γιατρός, Σφακιανός, εκφράζει έναν πολιτικό πρωτογονισμό -σε στυλ να σπάσουμε τα κάστρα-που δεν είναι τελικά “αριστερός” , αλλά μόνο πολεμικός. Έσπευσε να αρπάξει την απλοϊκή ερμηνεία πως ο Μητσοτάκης είναι φασίστας– όπως τελικά απλοποιήθηκε το σχόλιο στην ΕΡΤ, άρα ο Σωτήρη Καψώχας είπε μια αλήθεια και γι΄αυτό διαμαρτύρεται η Νέα Δημοκρατία.
Είναι μια πανάρχαια “αλήθεια” ανάμεσα στο Καλό και το Κακό- όπου εμείς είμαστε οι καλοί βεβαίως. Η μάχη δεν γίνεται ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά, αλλά ανάμεσα σε «αριστερούς» και «δεξιούς», ανάμεσα σε “οικογένειες”. O Πολάκης είναι έτοιμος- με μίσος- να τιμωρήσει τον εχθρό, να πολεμήσει και να νικήσει. Αλλά ποιος είναι ο εχθρός μιας «Αριστεράς» που μισεί μαζί με την δεξιά και την μισή κοινωνία;
“Ακούστε καλά παπαγαλάκια της αργυρώνητης δημοσιογραφίας , αλλά και τρολλάκια του Μουρούτη, ψεύτικα προφίλ του Διαδικτύου και λοιποί υποκριτικά «αγανακτισμένοι»: Όσες βρισιές,ψευτιές, χαρακτηρισμούς , προσβολές , απειλές και να χρησιμοποιήσετε. 1)είμαι πολύ ΨΗΛΑ και ΗΘΙΚΑ και ΑΞΙΑΚΑ και ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ για να με λερώσετε η να με υποτιμήσετε. 2) εχω μάθει και να ΠΟΛΕΜΩ και να ΝΙΚΩ γι αυτά που πιστεύω. 3)Δεν ΜΕ ΚΡΑΤΑΤΕ Γι’ αυτό δεν κάνω ΠΙΣΩ» είχε γράψει παλιότερα.
Ο “Παυλής” είναι ο Τιμωρός του Λαού, ο Εκδικητής, που συχνά φωτογραφίζεται με …όπλα. Με την δήλωση «έπρεπε να τον χώσω τρία μέτρα κάτω από την γη» για τον δημοσιογράφο που είπε στον ήπιο υπουργό Υγείας “μάζεψε το σκύλο σου” (!) τα πυρά πήραν και τα «αυγά» της δημοσιογραφίας, όσους δημοσιογράφους είναι κάτω από 25 χρονών. Τελικά όλη την οικογένεια της “αστικής” δημοσιογραφίας.
Μάλλον δεν θα προλάβουμε μες το χαμό να συζητήσουμε ποιος ήταν ο …Πανούτσιο κι αν του μοιάζει ο Μητσοτάκης! 
Η βία εξυπηρετεί την επανάσταση ή επανάσταση την βία; O παλιός Κνίτης που επιδεικνύεται συχνά με φωτό στο facebook με ψαροντούφεκα και όπλα κατηγορείται για επιδειξιομανία, βαρυ-μαγκιά και τελικά κατάχρηση εξουσίας. Αγένεια και πολιτική βαρβατίλα με στοιχεία Κουταλιανού, βία. Αυτό είναι “Αριστερά”;
Η Αριστερά δεν μισεί τους δεξιούς. Δεν είναι κομπλεξική. Δεν είναι «ψηλά» «αξιακά». “Δεν γράφει πως “μέχρι να πληρώσουν θα πάθουν ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ». Δεν είναι βεντέτα, ακόμα και η πάλη των τάξεων. Δεν είναι κατς για τη “νίκη”.
Τελικά ο Μουσολίνι- ως παιδί της Αριστεράς δεν είχε ανάγκη από θεωρητικούς -όταν έβγαζε την εφημερίδα Il Popolo d’ Italia- O λαός της Ιταλίας- ή ίδρυε κόμματα με ονόματα όπως Αυτόνομοι ή Ταξικοί Πυρήνες Επαναστατικής Δράσης. Άλλωστε το κόμμα του ήταν εξαρχής Εθνικό Φασιστικό και δεν χρειαζόταν καθοδηγητές, όπως και το πρώτο κόμμα του Χίτλερ -πάλι εργατικό με ταξικούς πυρήνες.
Ο αριστερός λαϊκισμός δεν διαφέρει πολύ από τον δεξιό, ούτε ο Γκαίμπελς έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Λένιν, όταν το “εθνικοσοσιαλιστικό” κόμμα του Χίτλερ στόχευε σε εθνικοποιήσεις σε ένα σοσιαλισμό, αλλά μόνο για Γερμανούς και χωρίς Εβραίους. Αυτή η αγάπη για τα κάστρα που θα πέσουν -πάντα από αστικά κόμματα που λειτουργούν ως στρατός και ταυτόχρονα ως εκκλησία με μια ηθική ανωτερότητα, το “δίκιο του αδύναμου, του φτωχού, του εργάτη” είναι το πρόβλημα. Τελικά ο εχθρός είναι μέσα στο κόμμα, αν δεν είναι το ίδιο το κόμμα.
Όπως κι αν κυλήσει η ιστορία έχει το ίδιο αποτέλεσμα και δεν μάθουμε ποτέ αν ο Χίτλερ αντέγραφε τον Στάλιν ή ο Χίτλερ τον Στάλιν, αλλά σήμερα ο σταλινισμός και ο φασισμός συναντιούνται κάτω από τα πλακάτ της Μεγάλης Ρωσίας. Ο εχθρός είναι κοινός, τα μέσα περίπου τα ίδια, η αγριότητα διαφέρει. Ο αγώνας τελικά δεν είναι ανάμεσα σε φασισμό και σταλινισμό, αλλά ανάμεσα στην αγριότητα και τη δημοκρατία, τη βαρβαρότητα και τον πολιτισμό. Δεν είναι πάλη ανάμεσα σε κόμματα, αλλά ανάμεσα στο κόμμα και την κοινωνία.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Πολάκης. Είναι, όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις, “μη συνηθίσουμε το τέρας”. Το καραβάνι, βέβαια, προχωρά κι ας γαυγίζουν τα σκυλιά, όπως είχε πει ο πρωθυπουργός κάποτε. Το πρόβλημα είναι μήπως τα σκυλιά που γαβγίζουν είναι μέσα στο καραβάνι. Και πως είναι -ακόμα- νύχτα. Κι αργεί να ξημερώσει.
