Του Θανάση Τσεκούρα
Να αρχίσουμε με τα αυτονόητα.
Θέμα πρώτο, δίκαιος πόλεμος δεν υπάρχει. Όταν τα έθνη και οι λαοί καταφεύγουν στη βία για να λύσουν τις διαφορές τους, τότε η ανθρωπότητα βυθίζεται στην εποχή της βαρβαρότητας. Όποιος έχει απορίες καλό θα ήταν να ρίξει μια ματιά σε όσα έχει γράψει ο γερμανός φιλόσοφος, Εμάνουελ Κάντ, πριν από αρκετούς αιώνες.
Θέμα δεύτερο, ο Πούτιν είναι ένας δικτάτορας, ένας ολοκληρωτικός ηγέτης. Όταν σε μια χώρα δεν υπάρχουν πολυκομματισμός και πλουραλισμός, ελεύθερες εκλογές και αυτονομία του Τύπου, τότε αυτή η χώρα δεν είναι μια φιλελεύθερη δημοκρατία.
Θέμα τρίτο, ο Πούτιν με την εισβολή στην Ουκρανία υλοποιεί έναν ιμπεριαλισμό, αφού παραβιάζει απροκάλυπτα την κυριαρχία μιας ανεξάρτητης χώρας. Υπενθυμίζοντας ότι ο ιμπεριαλισμός πάντοτε είναι το ανώτατο στάδιο του ολοκληρωτισμού, για να θυμηθούμε έναν άλλον Βλαδίμηρο.
Αφού λοιπόν καθαρίσαμε με τα αυτονόητα για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, πάμε τώρα στα δυσνόητα και τα ακατανόητα.
Τι ακριβώς επιδιώκει η περίφημη Δύση, οι ΗΠΑ δηλαδή και στη συνέχεια αυτό το σύντομο ανέκδοτο που επιμένει να ονομάζεται Ενωμένη Ευρώπη; Γιατί αποφάσισε ξαφνικά ότι βασική πτυχή στη στρατηγική της είναι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ; Και αν το αποφάσισε, πως προετοιμάσθηκε να απαντήσει στην απολύτως αναμενόμενη αντίδραση του «τσάρου» του Κρεμλίνου; Πολύ φοβάμαι ότι απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον επί του πεδίου δεν φαίνονται.
Για να το γενικεύσουμε. Η Δύση από το «υπέροχο 1989» και εντεύθεν ακολουθεί μια επιθετική στρατηγική έναντι της Ρωσίας. Με τις συνεχείς διευρύνσεις του ΝΑΤΟ όλες οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης έχουν πλέον ενταχθεί στην ατλαντική Συμμαχία. Με την είσοδο και της Ουκρανίας, το ΝΑΤΟ θα έφτανε έξω από την πόρτα της Ρωσίας.
Σε τι λοιπόν εξυπηρέτησε τον κόσμο η δημιουργία ενός νέου «σιδηρού παραπετάσματος» που χώρισε τη Ρωσία από την Ευρώπη;
Σε δυο πράγματα. Πρώτο, στη δημιουργία και την εδραίωση του Πούτιν στο εσωτερικό της Ρωσίας. Γιατί είναι φυσικό ότι καμμιά χώρα δεν μπορεί να δέχεται συνέχεια τον αποκλεισμό και την ταπείνωσή της.
Δεύτερο, στην ανάδειξη της Ρωσίας σε μια ισχυρή, τουλάχιστον στο στρατιωτικό επίπεδο, νέο-ιμπεριαλιστική δύναμη. Με βασικό στόχο να ανατρέψει την εξέλιξη σε μια «περίκλειστη χώρα» που άρχισε και συνεχίζεται από το 1989.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε τώρα δια γυμνού οφθαλμού. Στους δρόμους του Κιέβου και στις λάσπες της Ουκρανίας.
Η Ευρώπη, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, βιώνει τον δικό της αυτοδιασυσρμό. Για πολλούς λόγους, αλλά και κυρίως για έναν, τον πιο σημαντικό. Γιατί ξέχασε το ιδρυτικό της δόγμα, την πρόσκληση του στρατηγού, Σαρλ ντε Γκολ, για μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια». Μια Ευρώπη δηλαδή που αντί να ασχολείται με την ενσωμάτωση του… Κοσόβου και της Αλβανίας θα έθετε ως στόχο την ενσωμάτωση της Ρωσίας σε μια νέα αρχιτεκτονική που θα μετασχημάτιζε τη «σκοτεινή ήπειρο». Και τις παγκόσμιες σχέσεις δύναμης φυσικά.
Δυστυχώς όμως, ένα ανάλογο εγχείρημα θα απαιτούσε ηγέτες που ξέρουν να γράφουν Ιστορία. Όπως για παράδειγμα ο Σαρλ ντε Γκόλ, ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Χέλμουτ Κολ. Καμμιά σχέση βέβαια με τους πολιτικούς νάνους με τα περίεργα ονόματα, όπως Βαν ντερ Λάϊεν, Σόλτς, Ντράγκι, Μακρόν και λοιποί συγγενείς που υποδύονται σήμερα την ευρωπαϊκή ελίτ.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
