Του Διογένη Λόππα
Πρώτα απ’ όλα μια επισήμανση: Ένα μπράβο στους 49 βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιτέλους, για πρώτη ίσως φορά έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια εσωστρέφειας, άσκησαν το λειτούργημά τους με τον πρέποντα τρόπο και κατάφεραν να δοθεί στη δημοσιότητα, όχι καμία ανακοίνωση της Ομπρέλας, ούτε κάποια αποκοτιά του Κρητικού, αλλά η ίδια η πράξη αρχειοθέτησης Γεωργιάδη. Δουλειά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως θεσμού της δημοκρατίας, δεν είναι οι κραυγές, οι ατάκες και οι κουτσαβακισμοί, αλλά ο ουσιαστικός έλεγχος της κυβέρνησης. Και αυτό ακριβώς συνέβη έπειτα από πολύ καιρό και ακόμα περισσότερο αυτισμό. Έτσι, εκτός από τον πολιτικό θάνατο που μοιραία το σκεπτικό των οικονομικών εισαγγελέων θα επιφέρει στον αντιπρόεδρο της ΝΔ, η προοδευτική παράταξη κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια ένα σκάνδαλο μέσα στο σκάνδαλο. Γιατί η κατάντια, ο εξευτελισμός και η φερόμενη υποταγή της κάποτε ανεξάρτητης δικαιοσύνης στο καθεστώς της Οικογένειας, προφανώς και αποτελεί σκάνδαλο ίσου μεγέθους με αυτό της φαρμακευτικής εταιρίας, αν όχι μεγαλύτερο.
Μέσα από τις παιδαριώδεις δικολαβίες της πράξης αρχειοθέτησης, που κακοποιούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αναδύεται μια διάθεση ταύτισης με τις πολιτικές σκοπιμότητες του καθεστώτος, μια καταστρατήγηση της έννοιας ”ισονομία”, αλλά και αρκετά μικρότερα ή μεγαλύτερα ζητήματα που, αν κάποιος σοβαρός ανώτατος δικαστικός δεν παρέμβει εγκαίρως για να αποκαταστήσει τη συνταγματική τάξη, η δικαιοσύνη και μαζί η κυβέρνηση και η κοινωνία θα τα βρουν μπροστά τους πολύ σύντομα. Και αναφέρομαι πιο συγκεκριμένα α. στα δύο μέτρα και δύο σταθμά για τις υποθέσεις πολιτικών, β. στην υπαγωγή της δικαιοσύνης στο Μαξίμου ωσάν να επρόκειτο για δημόσια υπηρεσία, γ. στο μπουρλότο που το σκεπτικό της πράξης ανάβει στην υπόθεση Λοβέρδου και δ. στο καυτό ζήτημα των προστατευόμενων μαρτύρων.
Η ισονομία ως Ιφιγένεια στις επιδιώξεις του καθεστώτος
Παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ένας επιχειρηματίας δωροδοκεί έναν έφορο για να πετύχει μείωση ενός προστίμου. Για κακή τους τύχη, η εισαγγελία μετά από έρευνα στα γραφεία του επιχειρηματία ανακαλύπτει υπολογιστές, σημειώσεις και τραπεζικά εμβάσματα που αποδεικνύουν τη δωροδοκία. Επιπλέον οι υπάλληλοι της επιχείρησης καταθέτουν ενόρκως, λεπτομέρειες της όλης αξιόποινης πράξης. Στον πραγματικό κόσμο, ο επίορκος έφορος και ο παραβατικός επιχειρηματίας θα οδηγηθούν σε δίκη και μάλλον σίγουρα σε καταδίκη. Στον κόσμο της Οικογένειας, όχι. Γιατί στο μαγικό αυτό κόσμο ο εισαγγελέας θα κρίνει ότι αφού τα χρήματα δε βρέθηκαν στον τραπεζικό λογαριασμό του εφόρου, τότε δεν υπάρχει δωροδοκία και η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο.
Αυτό σημαίνει ότι μύριες όσες παρόμοιες περιπτώσεις καταδικασμένων ανά την επικράτεια, μπορούν τώρα να απαιτήσουν αναψηλάφηση της δίκης τους και να αιτηθούν αναίρεση και αρχειοθέτηση, καθώς βέβαια ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμόζεται επιλεκτικά. Γιατί εκεί έξω στον κανονικό κόσμο, καθημερινά βρέχει καταδίκες απλά με την ένορκη κατάθεση μαρτύρων και μόνο. Αν επιπλέον υπάρχουν και επιβαρυντικά έγγραφα, ο κατηγορούμενος μπορεί μόνο να επικαλεστεί πρότερο έντιμο βίο και να ζητήσει την επιείκεια της έδρας, αφού στην περίπτωση αυτή η καταδίκη θεωρείται δεδομένη Θεωρώ ότι το σκανδαλώδες σκεπτικό των δύο αμφιλεγόμενων εισαγγελέων, ανοίγει διάπλατα το δρόμο σε ενδεχομένως δεκάδες χιλιάδες υποθέσεις ανά την επικράτεια, για να αιτηθούν παρόμοιας μεταχείρισης, ενώ σχεδόν όλες οι υποθέσεις διαφθοράς θα πρέπει να αρχειοθετηθούν πάραυτα.
Εγκαθίδρυση καθεστώτος με πλοκάμια στους θεσμούς
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα έπειτα από την θρασύτατη αναφορά του πρωθυπουργού, από το βήμα μάλιστα της βουλής, περί συμμοριών και τα σχετικά, στοχεύοντας τους διωκόμενους δημοσιογράφους. Με την αναφορά του αυτή, ο κ. Μητσοτάκης διέβη τον Ρουβίκωνα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και πέρασε επίσημα στην όχθη ενός κοινοβουλευτικού μονοκομματικού καθεστώτος τύπου Ερντογάν, Πούτιν ή Όρμπαν. Ήταν αυτό το μόνο σημείο που δεν είχε παραβιάσει ο κ. Μητσοτάκης μέχρι σήμερα.
Έτσι μετά την μετατροπή των ανεξάρτητων αρχών σε κυβερνητικά φερέφωνα, τη μετατροπή της Προεδρίας της Δημοκρατίας σε υπουργείο εθιμοτυπίας, την υπαγωγή στον εαυτό του των ΑΠΕ και ΕΥΠ, τον ολοκληρωτικό έλεγχο των συστημικών ΜΜΕ με τις παραβατικές μεθόδους Πέτσα, τη δίωξη αντιπολιτευόμενων δημοσιογράφων, την επίσημη είσοδο του παρακράτους σε κυβερνητική υπηρεσία (Μένιος) και τη βροχή κρατικών κονδυλίων προς τους παρασιτιζόμενους ολιγάρχες, ήρθε τώρα και η ωμή και με κάθε επισημότητα χειραγώγηση της δικαιοσύνης, της οποίας εμφανίζεται από το βήμα της βουλής ως ο ανώτατος καθοδηγητής. Αν ο κ. Μητσοτάκης δίνει δημοσίως οδηγίες στους δικαστές για ανοιχτή δικονομική διαδικασία, ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι μπορεί να κάνει υπογείως ή ακόμα να υποθέσει ότι ήταν άνθρωποι του καθεστώτος αυτοί που υπέδειξαν στους εισαγγελείς τη διέξοδο στο σκάνδαλο Novartis.
Είναι βέβαια λυπηρό το ότι την ώρα που γίνονται όλα αυτά, στο Ηνωμένο Βασίλειο ο πρωθυπουργός ελέγχεται από τη δικαιοσύνη για πταίσματα κοινωνικού περιεχομένου. Και εδώ στα μακρινά Βαλκάνια, δεν έχει βρεθεί ακόμα (μήνες τώρα) ένας εισαγγελέας για να ερευνήσει το πρωθυπουργικό πόθεν έσχες, έστω για τα μάτια του κόσμου, να ερευνήσει τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος της περιβόητης λίστας Πέτσα ή την καταφανώς αστήρικτη πράξη αρχειοθέτησης Γεωργιάδη που στον απλό πολίτη αποπνέει συναλλαγή και καμαρίλα. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο πρωθυπουργός, ο κ. Πέτσας ή οι συμπαθείς εισαγγελείς είναι ένοχοι ή βρώμικοι, αλλά όταν κάτι φαίνεται τόσο προφανές δεν πρέπει, διάολε, να γίνει τουλάχιστον μια έρευνα;
Ο εφιάλτης του ΚΙΝΑΛ
Αν τώρα ο κ. Γεωργιάδης έχει κάθε λόγο να χαίρεται για την αρχειοθέτηση της ζοφερής του υπόθεσης, δεν θα έλεγα ότι ισχύει το ίδιο και για τον κ. Λοβέρδο. Ίσως μάλιστα να είναι αυτός ο λόγος που ο πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε σε αυτόν, όταν με ιταμό τρόπο και πιστεύοντας ότι έτσι συμψηφίζει το έπος Φουρθιώτη με πεπραγμένα των αντιπάλων του, απαίτησε από τον κ. Τσίπρα να ζητήσει συγγνώμη από τα στελέχη της ΝΔ που υποτίθεται ότι στοχοποιήθηκαν (στην πραγματικότητα στοχοποιήθηκαν από την έρευνα του FBI, αλλά αυτό είναι μια άλλη γλαφυρή ιστορία που ο κ. Μητσοτάκης θέλει να ξεχάσει) από την προηγούμενη κυβέρνηση.
Αν λοιπόν η υπόθεση του υπουργού ανάπτυξης αρχειοθετήθηκε λόγω μη εύρεσης της ακριβούς διαδρομής του (μαύρου) χρήματος, αυτό ευλόγως μας κάνει να πιστεύουμε ότι η υπόθεση του κ Λοβέρδου οδηγήθηκε στο δικαστικό συμβούλιο και όχι σε αρχειοθέτηση, επειδή εκεί βρέθηκε η διαδρομή του (μαύρου) χρήματος. Αν λοιπόν στα μάτια κάθε λογικού ανθρώπου ο αντιπρόεδρος της ΝΔ οφείλει να αντιμετωπίσει το φυσικό δικαστή του για τα περεταίρω (έπειτα από τα συντριπτικά στοιχεία ενοχής που εμφανίζονται στη δικογραφία του), τότε ο κ. Λοβέρδος εμφανίζεται ήδη καταδικασμένος στη συνείδηση των πολιτών και αναμένεται πια από το δικαστικό συμβούλιο να αποφασίσει αν αυτός λαδώθηκε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του ή αν λαδώθηκε παράλληλα με την εκτέλεση των καθηκόντων του και να παραγράψει ή όχι το αδίκημα.
Συνεπώς, μετά τη δημοσίευση του σκεπτικού και ανεξάρτητα από το αν υπάρξει παραγραφή ή όχι, ο πρώην υπουργός θα κουβαλάει ισοβίως αυτό το άγος και όσο και αν πριμοδοτείται από το Συγκρότημα, θα οδηγηθεί μοιραία στο πολιτικό τέλος του και στην πλήρη απαξίωση. Και αυτό είναι κάτι που ο κ. Ανδρουλάκης πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψιν γιατί από σήμερα και στο εξής, ο κ. Λοβέρδος αποτελεί και επισήμως το νο1 βαρίδιο του ΚΙΝΑΛ.
Μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος ή υπόδικοι συμμορίτες;
Μπορεί η πρωθυπουργική παρέμβαση να στόχευε (βλακωδώς) σε ανεπιθύμητους αντιπολιτευόμενους δημοσιογράφους, κάτι άλλωστε που συνηθίζεται σε όλα τα αυταρχικά καθεστώτα, όμως άθελά του δημιούργησε ένα ζητηματάκι σχετικά με τους προστατευόμενους μάρτυρες της υπόθεσης. Γενικά η κλήση σε απολογία των δημοσιογράφων ήταν μια ηλίθια ενέργεια, όσο συγκαταβατικός και αν θέλει να είναι κάποιος, περισσότερο γιατί η υπόθεση είναι ήδη ανοικτή. Αν δεν παραγραφεί τουλάχιστον το αδίκημα Λοβέρδου, δεν μπορεί να υπάρξει έρευνα περί σκευωρίας. Πώς δηλαδή είναι σκευωρία όταν έχει ασκηθεί δίωξη σε πρώην υπουργό; Δεν πρέπει πρώτα να υπάρξει παραγραφή; Αν όμως υπάρξει παραγραφή, τότε θα πρέπει να απαλλαγούν και οι δημοσιογράφοι, αλλιώς πώς θα αποδειχθεί αν ερευνούσαν έναν ύποπτο ή αν συνομωτούσαν εναντίον ενός αθώου;
Αλλά ακόμα και αν κακοποιήσουμε τη λογική και δεχθούμε ότι ναι, είναι όλοι αθώοι, ναι, παραγράφηκε και του κ. Λοβέρδου, ναι, πρόκειται για μια άθλια σκευωρία, ναι, να οδηγηθούν δημοσιογράφοι σε δίκη ακόμα και σε προφυλάκιση ως σκευωροί, τι θα κάνουμε με τους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος; Προφανώς οι κύριοι της κυβέρνησης θα επιθυμούσαν να σύρουν στα δικαστήρια και αυτούς ως συνεργούς, αφού πώς αλλιώς συνωμοτήσαν οι δικαστές, οι υπουργοί και οι δημοσιογράφοι; Και τι θα γίνει τότε με το άλλο σκέλος της υπόθεσης που είναι ακόμα ανοικτό (Φρουζής, Μανιαδάκης κλπ); Και πώς ακριβώς θα παραβλεφθεί το γεγονός ότι οι καταθέσεις των μαρτύρων επιβεβαιώνονται από τα έγγραφα (και όχι μόνο) της εταιρίας; Και πώς θα γίνει να θεωρήσουμε τους μάρτυρες αξιόπιστους ως προς τη δίωξη Φρουζή, αλλά σκευωρούς ως προς τις διώξεις των κυβερνητικών αξιωματούχων;
Και σκέφθηκε κανείς την αντίδραση των Αμερικανών σε μια τέτοια εξέλιξη; Γιατί, αν θυμάμαι καλά, όταν η Novartis παραδέχθηκε την ενοχή της και απεδέχθη το αστρονομικό πρόστιμο, ένας από τους όρους του εξωδικαστικού συμβιβασμού ήταν να παρέχει όλες τις διευκολύνσεις προς τις αρχές για την περεταίρω διαλεύκανση της υπόθεσης. Και όλες οι πληροφορίες από τις ΗΠΑ αναφέρουν ότι πράγματι, βρίσκεται έρευνα σε εξέλιξη, πράγματι οι ελληνικής υπηκοότητας μάρτυρες είναι μέρος της έρευνας αυτής και, πράγματι, η έρευνα ακουμπάει πτυχές των ελληνικών δραστηριοτήτων της φαρμακευτικής, αφού από εδώ ξεκίνησε και το μεγάλο πάρτι, με τις τιμολογήσεις των φαρμάκων (χώρα αναφοράς).
Σε κάποιο σουρεαλιστικό σύμπαν, τα στελέχη του υπουργείου δικαιοσύνης των ΗΠΑ θα επισκέπτονται στις ελληνικές φυλακές τους ”σκευωρούς” για να παίρνουν καταθέσεις οι οποίες θα είναι αξιόποινη πράξη στην Ελλάδα αλλά αξιόπιστο υλικό στις ΗΠΑ . Τρείς δημοσιογράφοι, ένας εκ των οποίων από τα πιο βαριά ονόματα στην Ευρώπη, θα βρίσκονται στη φυλακή και μερικοί διεφθαρμένοι (με βούλα στη συνείδηση της κοινής γνώμης) υπουργοί θα περιφέρονται στα κανάλια και θα πουλάνε ήθος, φτώχεια και φιλότιμο. Η δικαιοσύνη θα λαμβάνει οδηγίες από το Μαξίμου για τις διώξεις ή τις αρχειοθετήσεις που βολεύουν την πολιτική ατζέντα της κυβέρνησης. Οι δημοσκοπήσεις θα διατηρούν σταθερά μια διαφορά ασφαλείας από την αντιπολίτευση, ακόμα και αν χρειαστεί η αντιπολίτευση να πέσει στο 9%. Και βέβαια, συντονιστής παρακράτους και καθεστώτος θα είναι ο χαμογελαστός συνομιλητής του κυρίου Καθηγητή.
Μια συγγνώμη
Ο κ. Τσίπρας οφείλει επιτέλους να ζητήσει μια συγγνώμη για τη Novartis. Όχι όμως από τους λαδιάρηδες της συντηρητικής παράταξης, αλλά από τους ταλαίπωρους πολίτες της χώρας αυτής. Γιατί στα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε τη χώρα, δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, δεν περιφρούρησε ούτε τη δημοκρατία, ούτε τσιμέντωσε τους θεσμούς, ούτε τιμώρησε τη μεγαλύτερη κλοπή δημοσίου χρήματος από καταβολής του ελληνικού κράτρους και μας παρέδωσε απροστάτευτους στις ορέξεις μια άπληστης οικογένειας και μιας ασύδοτης παρασιτικής ολιγαρχίας.
Κάτι τέτοιες ώρες, αναρωτιέμαι αν μία στις χίλιες ο αψύς Κρητικός έχει δίκιο…