Του Γ. Λακόπουλου
Πρώτα να ευλογήσουμε τα γένια της δημοσιογραφίας: επιτέλους μια πραγματική συνέντευξη. Ο Άρης Ραβανός έθεσε -για Το Βήμα- εύστοχα ερωτήματα στον Ευκλείδη Τσακαλώτο και «έβγαλε» αυτό που αναδύεται εσχάτως από τη δράση του χομπίστα δελφίνου του Τσίπρα: ότι βρίσκεται κανονικά στην οδό της απωλείας!
Τοποθετούμενη η συνέντευξη στο πλαίσιο της επικαιρότητας που διαμορφώνεται το τελευταίο διάστημα με πρωταγωνιστή τον ίδιο, προκύπτει το συμπέρασμα ότι επαναλαμβάνεσαι το «πείραμα Σημίτη».
Όπως μετά το 1985 δυνάμεις εκτός ΠΑΣΟΚ κατασκεύασαν έναν αντίπαλο του Ανδρέα Παπανδρέου, έτσι και τώρα διαμορφώνεται το σκαρίφημα ενός εσωκομματικού αντίπαλου του Αλέξη Τσίπρα.
Περίπου με τα ίδια υλικά, ένα διόλου χαρισματικό στέλεχος φωτογραφίζεται από κάθε γωνιά που μπορεί να πλήξει τον αρχηγό του κόμματός του. Δεν θα ήταν κακό, αν δεν ήταν προφανές ότι ο ίδιος ποζάρει ασμένως…
Στη συνέντευξη με έναν από τους πιο ξεχωριστούς πολιτικούς συντάκτες της γενιάς του, ο πρώην υπουργός Οικονομικών έδωσε προσεκτικές και μετρημένες απαντήσεις σε κάθε μια ξεχωριστά από τις ερωτήσεις, φροντίζοντας να μην ξεπεράσει τα όρια. Λογικό μετά την τελευταία προειδοποίηση, του αρχηγού του.
Αλλά από όλες μαζί προκύπτει ότι «έχει μπει ο διάβολος μέσα του»: πιστεύει ότι στο κόμμα του τα πράγματα μπορούν να λειτουργούν «σε επίπεδο δυο ανδρών».
Ετσι όταν ερωτάται για τη σχέση του με τον Αλέξη Τσίπρα απαντάει: «Συνεργαζόμαστε στενά. Προφανώς σε επιμέρους θέματα υπάρχουν διαφορετικές οπτικές, αλλά αυτό πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο. Ποτέ δύο άνθρωποι δεν μπορούν να συμφωνούν σε όλα τα θέματα»
Μετάφραση: ο ίδιος και ο Αλέξης Τσίπρας θα βρίσκουν κάθε φορά τις μεταξύ τους ισορροπίες και θα συνδιευθύνουν το κόμμα. Το ξεκαθάρισμα Τσίπρα «δεν είσαι συμπρόεδρος» δεν έφτασε στον παραλήπτη.
Άλλωστε ο Τσακαλώτος με τη συνήθη ευχέρεια να θεωρητικοποιεί τις επιθυμίες του -παρότι κάνοντας την ανάγκην φιλοτιμία αναγνωρίζει ότι «ο κόσμος αγαπά και προσβλέπει στον Αλέξη Τσίπρα»– προσπαθεί να κατεβάσει τον προεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από το θρόνο του φυσικού επικεφαλής του κόμματος και την Δημοκρατικής Παράταξης. Με ένα τέχνασμα του τύπου: «Σε κάθε περίπτωση όμως το αρχηγικό κόμμα -που άλλωστε δεν είναι και στις προθέσεις του Αλέξη- είναι στα αζήτητα της ιστορίας».
Προφανώς δεν έχει μελετήσει αρκετά ιστορία. Αλλά αφού παραδέχεται ότι ο Τσιπρας δεν έχει τέτοιες προθέσεις -που ως μαρξιστής θα έπρεπε να ξέρει ότι δεν είναι θέμα προθέσεων- τότε γιατί η ομάδα του του προσάπτει «αρχηγισμό» και ο ίδιος βρίσκει «έλλειμμα δημοκρατίας» στις λειτουργίες του κόμματος;
Η στρεβλή θεώρηση του ρόλου των προσώπων την Ιστορία προκύπτει και από μια άλλη απάντηση: « Οι παραδοσιακοί ιστορικοί και κυρίως τα μίντια εξηγούν την ιστορική διαδρομή και τις καμπές της ιστορίας ως προσωπική υπόθεση μεγάλων ηγετών όπως ο Τσώρτσιλ, ο Στάλιν, ο Ρούσβελτ ή – για την Ελλάδα – ο Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ότι δεν έχουν σημασία οι πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες».
Χαίρε βάθος αμέτρητον. Οι πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες υπάρχουν – οι νομοτέλειες που θα έλεγε μαρξιστικά- αλλά παραβλέπει ότι κάποιος τις κάνει κείμενο, λόγο, πολιτική, ύφος δημόσιας παρουσίας, βούληση να κινηθούν τα πράγματα στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αυτός είναι ο Τσίπρας.
Ο Τσακαλώτος το ξέρει αλλα το προβοκάρει, αποδίδοντας σε έξωθεν δάκτυλο το ηγετικό ιμπεριουμ Τσιπρα: «Τα μίντια προσπαθούν να πείσουν τον Αλέξη να συμπεριφέρεται σαν τους άλλους». Μεταξυ μας: μακάρι, αλλα δεν…
Από τα μίντια προκύπτει η ακτινοβολία Τσίπρα στο δημόσιο χώρο; Τότε γιατί δεν προκύπτει και δική του, που έχει απείρως ευρύτερη υποστήριξη από τα μίντια- ιδίως τα αντι-ΣΥΡΙΖΑ;
Σ’ αυτό το θέμα ο επικεφαλής των 53+ -εδώ δεν ισχύει ο αρχηγισμός άραγε; – χάνει τη μπάλα: Από τη μια λέει: «Στις αποσκευές της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς υπάρχει έντονα η κριτική στην «προσωπολατρία» και κυρίως στις συνέπειες της». Και από την άλλη: «Ο ΣΥΡΙΖΑ χρωστά στον Αλέξη την έννοια της κυβερνώσας Αριστεράς».
Κατά τα λοιπά ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επιμένει ότι ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική-Συμμαχία δεν πρέπει να αλλάξει ταυτότητα: « όχι μόνο γιατί με αυτές τις αξίες, με αυτές τις κοινωνικές εκπροσωπήσεις, με αυτή τη σχέση με τη μαχόμενη κοινωνία γίναμε κυβέρνηση, αλλά και γιατί με αυτή την ταυτότητα αντέξαμε στη συντηρητική παλινόρθωση και μας εμπιστεύτηκε σε αντίξοες συνθήκες στις τελευταίες εκλογές το 31,5%».
Ουδέν ανακριβέστερο. Κανείς δεν «τους εμπιστεύθηκε». Δεν τους ψήφισε ακριβώς όλους μαζί. Οι κεντροαριστεροί πολίτες ακολούθησαν τον Τσίπρα όταν τους πούλησαν οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ.
Και βεβαίως κανείς δεν ενθουσιάσθηκε ξαφνικά για την «ταυτότητα» του παλιού περιθωριακού ΣΥΡΙΖΑ με τις βαβυλωνιακές συνιστώσες…
Είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστικό να λέει ένας τόσο ευφυής άνθρωπος ότι «ορισμένοι μας καλούν να εγκαταλείψουμε αυτή την ταυτότητα και να υιοθετήσουμε την παλιά, της παλαιοκομματικής δικομματικής εναλλαγής». Ουδείς του ζητάει κάτι τέτοιο. Να πάρουν το μήνυμα του 32% είναι το ζητούμενο. Ο ίδιος πάντως δεν φαίνεται να πήρε ούτε καν το μήνυμα του Τσίπρα…
