Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Κάποιοι δεν κατάλαβαν ποτέ ότι, χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν
«Χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Με την εξουσία, σπάνια επιβιώνουν», είχε πει ο Φιντέλ Κάστρο. Το είχε πει πολλά χρόνια μετά τη μάχη της Σάντα Κλάρα, την απόδραση του Μπατίστα απ’ την Κούβα, την κατάληψη της Αβάνας (1958 – 59) και την απογοητευμένη, από την κυβερνητική γραφειοκρατία, φυγή του Τσε Γκεβάρα (1965) προς την διαρκή επανάσταση, ως απόσταγμα εμπειρίας από την χρόνια σχέση του με την κυβερνητική εξουσία της χώρας του∙ που δεν ήταν παρά μια μακροχρόνια και εξαιρετικά επίμονη –μερικώς αποτυχημένη, ωστόσο– απόπειρα εφαρμογής και επιβίωσης των ιδεών της κουβανικής επανάστασης. Στοιχείων τους, έστω…
«Σιγά το…απόσταγμα», θα σχολίαζαν οι στυγνοί σύγχρονοι Ευρωπαίοι επαγγελματίες πολιτικοί, του χθες και του σήμερα. Αυτοί που, σύμφωνα με τον μέγιστο Ευγένιο «αντιπροσωπεύουν ένα τρίτο είδος ανθρώπων που, θρονιασμένοι στην κορυφή, είναι πραγματικά απαραίτητοι μόνο για εργασίες τρίτης κατηγορίας, τις λιγότερο σημαντικές, για μάγειρες της κοινωνίας…».
Στο συγκεκριμένο κείμενο, ωστόσο, το εν λόγω απόφθεγμα – ιδιαίτερα το πρώτο σκέλος του που υποστηρίζει ότι «Χωρίς την εξουσία οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν» – δεν απευθύνεται σε κάποιους δικούς μας «θρονιασμένους στην κορυφή μάγειρες της κοινωνίας» – κάποιους στυγνούς επαγγελματίες πολιτικούς της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δηλαδή – αλλά στους αποσχισθέντες από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, εκπροσώπους της…Ομπρέλας και των «6+6»…
*******
Οι οποίοι, επαγγελματίες πολιτικοί θρονιασμένοι – ελέω Τσίπρα – στην κορυφή κι αυτοί, (σ σ: στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης!..) για… ιδεολογικούς, προφανώς, λόγους, άρχισαν να ξεμαλλιάζονται σαν τις γριές γειτόνισσες της ξέψυχης μαντάμ Ορτάνς (σ σ: στον «Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη), ποιος θα πρωταρπάξει την χηρεύουσα προεδρική καρέκλα του κόμματος εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ μετά τη φυγή του Αλέξη Τσίπρα. Κι όταν, δημοκρατικώ δικαίω, τους την… άρπαξε ο Κασσελάκης, έσπευσαν να αποσχισθούν με τις βουλευτικές έδρες υπό μάλης, με την αυταπάτη ότι θα φτιάξουν το δικό τους κόμμα… εξουσίας.
Για… ιδεολογικούς λόγους και πάλι. Υποδυόμενοι ότι αγνοούν το απόφθεγμα του Κάστρο ότι «χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν». Κι ας γνωρίζουν πως ούτε με τηλεσκόπιο δεν δύναται να αντικρύσει κυβερνητική εξουσία η «Νέα Αριστερά» τους. Κι ας γνωρίζουν κι αυτοί, όπως όλοι μας, ότι το δεύτερο σκέλος του αποφθέγματος που υποστηρίζει ότι «οι ιδεολογίες με την εξουσία σπάνια επιβιώνουν», μόνο ο Τσίπρας κατάφερε να το… παραβιάσει, μερικώς έστω, με την λεγόμενη «κολοτούμπα», (τον συμβιβασμό με αριστερό – κοινωνικό πρόσημο, δηλαδή) του 2015.
Ας μην τρέφουμε, λοιπόν, αυταπάτες: όλο αυτό, δεν ήταν παρά μια ακόμα «μάχη της καρέκλας» μεταξύ επαγγελματιών πολιτικών ενός κόμματος εξουσίας για τον προεδρικό θώκο, τον έλεγχο του κόμματος, τη νομή της εξουσίας. Ολόιδια με τις «μάχες της καρέκλας» που συνηθίζονταν στα αποκαλούμενα (από την παραδοσιακή Αριστερά) αστικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, μετά από εκλογικές ήττες τους, στη περίοδο του μεταπολιτευτικού διπολισμού.
Η μόνη διαφορά είναι ότι, ενώ το 2015, στο δίπολο ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε τη θέση του ΠΑΣΟΚ, κάποια από τα στελέχη και τα μέλη του του δεν κατάλαβαν ποτέ – ή κάνουν πως δεν κατάλαβαν – ότι «με την εξουσία, οι ιδεολογίες σπάνια επιβιώνουν» και ότι «χωρίς την εξουσία, οι ιδεολογίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν».
*******
Το χειρότερο είναι το αίσθημα της μεγάλης απογοήτευσης που κατακλύζει τους εκτός των κομματικών μηχανισμών προοδευτικούς πολίτες (μέλη, οπαδούς ή ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ) καθώς παρακολουθούν τα θλιβερά παρατράγουδα της εν λόγω, δημοσίως εξελισσόμενης, «μάχης της καρέκλας». Ιδιαίτερα όταν καταγράφονται* δια χειρός Ελλήνων εγνωσμένης πολιτικής ενσυναίσθησης, όπως ο Σαλονικιός συγγραφέας Τέλλος Φίλης:
«Δεν έχω αυταπάτες, η “ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ” έχει μια τεράστια ΕΥΘΥΝΗ: ΑΓΝΟΗΣΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ της βάσης κι αυτό αυτόματα την καταργεί από οτιδήποτε Δημοκρατικό κι Αριστερό, ας έχουν τις αυταπάτες τους , ας λένε ό,τι επιχειρήματα θέλουν, είναι δικαίωμά τους.
Εγώ θα συνεχίσω έστω ολομόναχος να βοηθάω τους αναγκεμένους , αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι τους ή να ντύσουν τα παιδιά τους από τις 15 του μηνός.
Θα είμαι πάντα μ’ αυτούς που Χριστούγεννα δεν ξέρουν τι σημαίνουν, όχι γιατί δεν πιστεύουν, αλλά γιατί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ.
Οι ιδεολογίες γκρεμίστηκαν το 1989, ήμουν παρών στην πτώση τους.
Τώρα πολύ απλά καθαρά και ξάστερα για μένα υπάρχει ένα μόνο δίπολο “Μπίζνες” VS “Ανθρωπισμός”
όλα τα άλλα είναι επιθεωρησιακά νούμερα ούτε καν της “Ελεύθερης Σκηνής” μα του “Δελφιναρίου” και των σκυλάδικων της επαρχίας.
Αν νιώθουν δικαιωμένοι με το πιο παλιακό τίτλο που θα μπορούσαν να διαλέξουν, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα.
Κι αν εγώ είμαι μέλος μιας όποιας Κοινωνίας, καλής ή κακής, αυτοί είναι σίγουρο ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μέλη της δικής μου Κοινωνίας, από τον βιαστικό κι ημιμαθή τίτλο που διάλεξαν και μόνο.
“Τα καθαρά άσπρα πουκάμισα θέλουν καθαρά πρόσωπα και καθαρά μυαλά, αλλιώς είναι καρικατούρες που οδηγούν στον νέο φασισμό.” ( Ντάριο Φο).
Αυτά είχα να δηλώσω και πέραν τούτων ΟΥΔΕΝ.
ΥΓ: και ναι, δεν έχω λύπη, έχω θυμό, γιατί έχω μάθει ότι οι ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ άνθρωποι οφείλουν να συνομιλούν κι όχι να …αποχωρούν.
* Απόσπασμα από ανάρτηση του Τέλλου Φίλη στα social media
