Toυ Νίκου Λακόπουλου
Παρότι η κυβέρνηση έχει μόλις δυο μήνες ζωής ανάμεσα στις προτεραιότητες της είναι οι …επόμενες εκλογές με νομοσχέδια για την κατάργηση της απλής αναλογικής, την ψήφο των αποδήμων και βέβαια τη συνταγματική αναθεώρηση που όπως φαίνεται θα επιτρέπει σε ένα κόμμα να εκλέγει πρόεδρο Δημοκρατίας με 151 ψήφους.
Αυτό το τελευταίο είναι μάλλον μια πολύ σημαντική αλλαγή, αν δεν πρόκειται -όπως είπε πρόσφατα ο Γιώργος Κατρούγκαλος, Γενικός Εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ, για ” ευτελισμό του θεσμού, παραβίαση της κατεύθυνσης της Αναθεωρητικής Βουλής και του πνεύματος του Συντάγματος”. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες και όχι μόνον την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία».
Μαζί με την “καγκελαροποίηση” της πρωθυπουργίας και το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος ξεκίνησε με το 17% στις πρώτες εσωκομματικές εκλογές πριν από τέσσερα χρόνια για να γίνει ένας πρωθυπουργός- αυτοκράτορας, όπως τον χαρακτήρισε το Κινάλ- η Ελλάδα μετά την πρόσφατη οικονομική κρίση που μετατράπηκε σε πολιτική μπαίνει σε μια νέα εποχή..
Από τις πρώτες συμμαχικές κυβερνήσεις που προέκυψαν ως ανάγκη και όχι ως επιλογή περνάμε σε μια εποχή όπου η απλή αναλογική δεν θα ισχύσει ποτέ, αφού όπως προανήγγειλε πάλι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αν δεν καταργηθεί με νόμο και 200 ψήφους που χρειάζονται τώρα, θα καταργηθεί στην πράξη με διπλές εκλογές.
Με το όποιο μπόνους με πρώτη την κυβέρνηση Τσίπρα σχηματίζεται πλέον μια κυβέρνηση που μπορεί να συγκεντρώνει 35-40% των ψήφων, δηλαδή χάρη στην αποχή, λιγότερο από το 20% του συνόλου του πληθυσμού. Βέβαια αυτό δεν είναι αφύσικο σε μια χώρα που κάποτε έκανε κυβέρνηση το δεύτερο κόμμα ή όποιο επέλεγε ο …βασιλιάς, αλλά αποτελεί μια νέα κατάσταση για την ελληνική δημοκρατία που έχει ζωή λίγων δεκαετιών.
Θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας πλέον την κυριαρχία των ΜΜΕ, το τέλος των κινημάτων που πολλές φορές ακύρωναν ένα νόμο ή μια ολόκληρη κυβέρνηση και τον έλεγχο των συνδικάτων και της τοπικής αυτοδιοίκησης από ένα κόμμα. Για την ακρίβεια από μια κομματική μειοψηφία που μπορεί να ελέγξει ένα κόμμα, την Βουλή, την πολιτική ζωή.
Τελικά όμως η πανίσχυρη κυβέρνηση -που στηρίζεται σε ένα μεγάλο μπόνους εδρών και τον αποκλεισμό από την Βουλή ενός μεγάλου ποσοστού που ψηφίζουν αλλά τα κόμματά τους δεν μπαίνουν στην Βουλή- δεν κινδυνεύει από την αντιπολίτευση, αλλά από την εσωκομματική αντιπολίτευση.
Φαίνεται πως κάποιος απειλεί -πάλι- να ρίξει την κυβέρνηση αν δεν επιλέξει τον δικό της για επίτροπο ή πρόεδρο Δημοκρατίας. Ή πως η ισχυρή κυβέρνηση μπορεί να απειληθεί από μια ομάδα βουλευτών που μπορεί να αποστατήσουν. Εκτός αν κάποιος άλλος είναι αυτός που τους οδηγεί στο να αποδεχθούν την ηγεμονία του ή να αποστατήσουν.
Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να ισχυροποιήσει τη θέση του ως πρωθυπουργός- καγκελάριος, αυτό είναι το μοντέλο του όπως είπε στην Μέρκελ, περνά μέσα από την χειραφέτησή του από τα κέντρα εξουσίας που τον έφεραν από αουτσάιντερ στη θέση του προέδρου του κόμματος και την πρωθυπουργία.
Αλλά -όπως αναφέρει ένα site που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία -και τον Αντώνη Σαμαρά- “χρειάστηκε μόλις ένας μήνας για να καταρρεύσει το προσωπείο του δήθεν ηθικού ηγέτη που έψαχνε απεγνωσμένα η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες».
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει σαφέστατο ορίζοντα τετραετίας -σε ό,τι αφορά την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά μάλλον έχει αποχτήσει ήδη την εσωκομματική αντιπολίτευση -που απειλεί να την ρίξει:
“Πρόκειται για… συριζαίους με γραβάτες. Και το μόνο που κάνουν είναι να στήνουν κι αυτοί όπως οι προηγούμενοι το δικό τους καθεστώς στελεχωμένο από δικά τους παιδιά. Με το που ο Μητσοτάκης και η παρέα του έκατσαν στις αναπαυτικές καρέκλες της εξουσίας αίφνης ξέχασαν τις πομπώδεις προεκλογικές υποσχέσεις περί αριστείας, αξιοκρατίας, διαφάνειας και καταπολέμησης του νεποτισμού”.
Ο Μητσοτάκης και οι “Μακεδονομάχοι”
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη στη Νέα Δημοκρατία με συμμαχίες που τον οδήγησαν σε συμπόρευση με την Ακροδεξιά και την “πατριωτική δεξιά” ακροβατώντας ανάμεσα σε θέσεις όπως αυτή που πήρε για την Συμφωνία των Πρεσπών και το προφίλ του “μεταρρυθμιστή” -που πρώτα από όλα θα ανανέωνε το ίδιο του το κόμμα -που θεωρούσε πριν εκλεγεί “γερασμένο”.
Η απόφασή του να προτείνει για την Προεδρία της Δημοκρατίας ένα πρόσωπο που προέρχεται από την Κεντροαριστερά φαίνεται πως έχει εξοργίσει τον πρώην μέντορά του -που τον έκανε πρόεδρο και πρωθυπουργό- ή τουλάχιστο τους οπαδούς του.
«Στο Μακεδονικό η κυβέρνηση προέβη σε μεγαλειώδη κυβίστηση” αναφέρει το site.” Στην οικονομία αναμένει τις εντολές από τις Βρυξέλλες. Μένει να δούμε αν τελικά θα της επιτρέψουν να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές και τα πλεονάσματα και ποια θα είναι τα ανταλλάγματα που θα ζητήσουν. Νέα μέτρα ή ξεπούλημα του κρατικού πλούτου;”.
Όλα αυτά μαζί με την επανεμφάνιση των “Μακεδονομάχων” μυρίζουν πολύ ένα πιο …εθνικό κόμμα που αναμένει την συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν και την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων για να εκφραστεί πιο καθαρά καθώς ο Αντώνης Σαμαράς καταθέτει για τη Novartis και περιμένει να στηθούν εξεταστικές επιτροπές για την “σκευωρία”.
Η “ωμή παραδοχή ότι επί της ουσίας κορόιδεψε τους ψηφοφόρους με το μακεδονικό”, το μεταναστευτικό και οι σχέσεις με την Τουρκία -συν η απόδοση ευθυνών “όσον αφορά τα εγκλήματα του ΣΥΡΙΖΑ” είναι η πρώτη ύλη για ένα νέο εθνικό κόμμα, αφού “ο Μητσοτάκης καταδίκασε συλλήβδην όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, περιλαμβανομένων κι αυτών δύο πρώην πρωθυπουργών της παράταξης που έβαλαν πλάτη για να σταθεί όρθια η πατρίδα”.
“Προσδεθείτε, οι αναταράξεις αναμένονται ισχυρές…Είμαστε περίεργοι να δούμε πως ο Μητσοτάκης θα καταστείλει την αναμενόμενη εσωκομματική οργή που θα ξεσπάσει με αφορμή την κεντροαριστερή επιλογή που ακούγεται ότι θα κάνει για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας” αναφέρει το AntiNews, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς λέει πως έχει να δει τρία χρόνια το παιδί -που κάνει το site!
Την ίδια ώρα ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωνε πως “δεν μπορεί ένας πρώην πρωθυπουργός να είναι απλός επίτροπος» ο Μαργαρίτης Σχοινάς γίνεται αντιπρόεδρος και γίνεται σαφές από διαρροές ότι δεν υπάρχει περίπτωση να προταθεί ο Αντώνης Σαμαράς για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο “κορόιδεψε” τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά τον προκαλεί κιόλας. Η συχνή κριτική του σε προηγούμενες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας μαζί με την σαφή διαφοροποίησή του στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών και την υπόθεση Novartis αποτυπώνουν την προσπάθεια χειραφέτησης από τα κέντρα που τον ανέδειξαν στην εσωκομματική εξουσία.
Το επόμενο διάστημα το πρόσωπο που θα προτείνει για Πρόεδρο Δημοκρατίας και η στάση του στο θέμα των εξεταστικών επιτροπών και το άνοιγμά του στην Κεντροαριστερά θα δείξει πόσο θα το έχει καταφέρει. Φαίνεται πως έχει αποχτήσει έναν αντίπαλό, που δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η εσωκομματική αντιπολίτευση που ετοιμάζεται να συγκρουστεί με την “δυναστεία” και το “καθεστώς” Μητσοτάκη. Αλλά είναι πράγματι έτσι;
Δεν είναι μόνο ο Σαμαράς, η πικρία του ή οργή του. Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να δημιουργήσει ένα δικό του κόμμα -με γενάρχη τον Βενιζέλο κι όχι τον Καραμανλή δημιουργεί πράγματι χώρο για ένα “πατριωτικό κόμμα” στα δεξιά του που θα γεννηθεί στη βάση της “προδοσίας” του Μητσοτάκη. Από την άλλη ο Μητσοτάκης αν θέλει να χτίσει ένα δικό του ηγετικό προφίλ -θα πρέπει να βγει από την σκιά του Σαμαρά -να συγκρουστεί δηλαδή τώρα με όσους ενδέχεται να τον αμφισβητήσουν στο μέλλον.
Παρόλα όσα φαίνονται όμως δεν είναι ο Σαμαράς που επιδιώκει μια τέτοια σύγκρουση -που θα χάσει, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης που επιδιώκει να υποτάξει όσους έχουν διάθεση να τον αμφισβητήσουν -ακόμα κι αν χρειαστεί να τους οδηγήσει σε αποστασία, δηλαδή εκτός κόμματος.
Ποιος θέλει πρόωρες εκλογές;
Είναι σαφές πια ότι οι επόμενες εκλογές δεν θα γίνουν με απλή αναλογική και ένας θεός ξέρει πόσα και ποια κόμματα θα συμμετέχουν σ΄αυτές. Mόνο που οι επόμενες εκλογές -χωρίς να είναι απαραίτητο- θα γίνουν νωρίτερα και ίσως πολύ νωρίτερα, αλλά όχι επειδή το θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ -που θα τις ξαναχάσει αν γίνουν σύντομα, αλλά επειδή θα το επιδιώξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Από αυτή την άποψη αυτός που κάποτε κορόιδευαν ή αγνοούσαν, αλλά στο τέλος νίκησε -κατά τον Γκάντι όπως είπε πρόσφατα ο Μητσοτάκης είναι ο ίδιος. Που δεν φοβάται μήπως τον ανατρέψει ο Σαμαράς, όπως έκανε με τον πατέρα του, αλλά τον προκαλεί να τον ανατρέψει. Ή να τον αποδεχθεί ως κυρίαρχο του κόμματος κι όχι πια ως “παιδί -που-για πολλούς- δεν κάνει”.
Τις επόμενες μέρες θα δούμε αν όλα αυτά έχουν κάποια βάση, αλλά είναι βέβαιο πως ούτε οι συνθήκες είναι ίδιες με αυτές που οδήγησαν στην ανατροπή του πατέρα Μητσοτάκη, ούτε αν πάμε σε πρόωρες εκλογές -τις οποίες φαίνεται να επιδιώκει ο Κυριάκος- θα τις χάσει. Αντίθετα, πρώτον, θα τις κερδίσει και, δεύτερον, θα εδραιώσει την κομματική του κυριαρχία με στόχο, όπως άλλωστε κατηγορείται, ένα προσωπικό καθεστώς.
