Με παλαιά εργαλεία δεν λύνονται σύγχρονα προβλήματα. Το γνωρίζουν το αξίωμα όλοι εκτός από τους συνδικαλιστές μας. Η σύγχυση είναι τόσο μεγάλη και εμφανής που όχι μόνον επίλυση προβλημάτων δεν φαίνεται, αλλά φουντώνει η ισχυρή επιπλοκή.
Βέβαια -εξ ορισμού- ο συνδικαλισμός υπερασπίζεται συμφέροντα μιας περιορισμένης κοινωνικής ομάδας. Αν δεν συντονίζει αυτή όμως, τον βηματισμό της με την κοινωνία τότε…χορεύει μόνη της. Σε μια άρρωστη κοινωνία, άρρωστος και ο συνδικαλισμός, που αν δεν προσαρμοσθεί θα πάρει φωτιά.
Νομίζω πως ήδη πήρε. Αφορμή η πρόσφατη αναταραχή με την βίαιη διακοπή της περίθαλψης και επικούρησης των Δημοσιογράφων. (Μερικώς αποκαταστάθηκε με… δανεισμό, αλλά αυτό, σημαίνει απλά παράταση). Το τοπίο πρέπει σύντομα να αποκατασταθεί και μάλιστα πριν το τέλος του έτους. Όμως άνθρωποι σκεπτόμενοι και δρώντες, που έπρεπε νάναι μισό τουλάχιστον, βήμα μπροστά έχουν μείνει πίσω σε νοοτροπία και ψάχνουν αποφάσεις.
Συνδικαλισμός 2017, λοιπόν, και ώρα αποφάσεων,αλλαγών και νέου τύπου αγώνα, όχι με τα τρικ του παρελθόντος που οδήγησαν στην κρίση. Για τους Δημοσιογράφους δε, ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός λειτούργησε και λειτουργεί αρνητικά. Εν πολλοίς λογικό, γιατί η Κοινωνία περίμενε προάσπιση και δεν την βρήκε.
Δείτε ένα μικρό παράδειγμα του τι εννοεί ο κόσμος λέγοντας πλακάκια τα κάνατε, όλοι. Πρόεδρος της Ένωσης Ιδιοκτητών Εφημερίδων Αθηνών, εξελέγη πρόσφατα ένα… ήδη μέλος της Ενώσεως Συντακτών. Κανείς δεν είχε την αφέλεια να ρωτήσει… τι θα γίνει, παιδιά, σε περίπτωση απεργίας; Θα απεργήσει ενάντια στην ιδιοκτησία και τα συμφέροντα του; Σχεδόν αστείο, αλλά η κοινωνία αντιλαμβάνεται αυτό που…καταπίνουν οι συνδικαλιστές προκειμένου να τα έχουν καλά με όλους.
Η τακτική εκκαθάριση μητρώου, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και να μην περιμένει την κρίση. Τώρα η προάσπιση αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων μοιάζει εκρηκτική. Κλειστές Ενώσεις περιορισμένου αριθμού μελών επίσης δεν είναι πια κοινωνικά ανεκτή.
Τώρα σχεδόν όλοι ζητούν συγκρότηση και δράση από συνδικάτα των επαγγελμάτων τους με στόχο την γενικευμένη δύναμη, κατά το δυνατόν. Όμως τώρα ξεπετάγονται οι χρόνιες αδυναμίες και οι χειρισμοί αποκλεισμών. Πώς δηλαδή από τους εργαζόμενους(συνδικαλιστικά ακάλυπτους) των ηλεκτρονικών ειδησεογραφικών σελίδων, θα ζητήσει η ΕΣΗΕΑ συμμετοχή σε γενική απεργία; Πώς;
Ιδού, λοιπόν, πως λειτουργεί ακόμα και μέσα στα ίδια τα επαγγέλματα ο κοινωνικός αυτοματισμός.
Παρόλα αυτά -τα στενά επαγγελματικά- υπάρχουν και οι ρομαντικοί και οι ρεαλιστές. Υπάρχουν πολίτ
ες που πιστεύουν πως ο θεσμικός ρόλος των δημοσιογράφων είναι η προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοσιογράφοι που ακριβώς αυτό, το θεωρούν ύψιστο καθήκον τους.
Στο ερώτημα τι γίνεται; στρέφονται όλοι στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου των συνδικαλιστών. Σε έναν ρόλο με άλλες ισορροπίες και κυρίως άλλες πρακτικές. Σε έναν ρόλο απολύτως ρεαλιστικό και όχι επιθυμιών. Να το πω χοντροκομμένα ρεαλισμός σημαίνει τέρμα οριστικό οι προνομιακές καταστάσεις…
Συνυπολογίζοντας κυρίως τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις . Μάλιστα εν μέσω νομοθετικής και κυρίως κοινωνικής αναταραχής. Μα ίσως το ποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο ,να αποτελεί ο εντελώς ευτελισμένος δημόσιος λόγος. Η ευθύνη των Δημοσιογράφων σε αυτό, είναι απλώς τεράστια και ασυγχώρητη.
Ο λαϊκισμός που διαπερνά την Ελληνική κρίση και όχι μόνον την Ελληνική πολεμιέται με…σφεντόνες την εποχή των πυρηνικών όπλων. Αν τολμήσεις και πεις πως οι εκδότες και οι συνδικαλιστές θα έπρεπε να είναι οι Πρυτάνεις των επαγγελματιών που εκπροσωπούν, θα καγχάσουν και οι απόφοιτοι νηπιαγωγείων… Ας είναι καλά η αγωγή των Ελλήνων και Ελληνοπαίδων.
Για να επανέλθω στα δημοσιογραφικά του παρόντος. Το Κράτος ως κακιά μητριά κατάργησε -χωρίς να αντικαταστήσει- τον πόρο του αγγελιόσημου στις διαφημίσεις. Φόρος υπέρ τρίτων δεν νοείται είπε και ελαλησε η Τρόικα.
Το αγγελιόσημο, δεν λειτουργούσε απλά υπέρ του Ταμείου των Δημοσιογράφων. Εξυπηρετούσε ΚΥΡΙΩΣ τους εργοδότες που έτσι πλήρωναν ελάχιστες εργοδοτικές εισφορές. Και εκεί που βολεύονταν όλοι, αποκαλύφθηκε ο εκβιασμός και προς τους εργαζόμενους και προς το Κράτος -ρυθμιστή.
Να λοιπόν η πρόχειρη λύση. Πήγαινε τους όλους στον ΕΦΚΑ και άφησε τους να περιποιούνται την κώμη τους. Στα κάγκελα λοιπόν και στον αγώνα.
Οι εργοδότες επιμένουν να μην πληρώνουν εισφορές (αν είναι δυνατόν) οι εργαζόμενοι αντιστέκονται γιατί με δικά τους λεφτά και καμβά την δουλειά τους, (χωρίς κρατική ενίσχυση ουδέποτε), έστησαν το Ταμείο τους. Προνομιούχο; Ναι αναμφίβολα, αλλά πληρωμένο με ιδρώτα. Που η τρόικα και το…Φάληρο μαζί με άλλες γνωστές διευθύνσεις, θέλουν να τους το πάρουν.
Οι συνδικαλιστές έχασαν αυγά και πασχάλια και περιμένουν νομοθετική ρύθμιση, που δεν έρχεται. Ξύπνησαν και οι διαφημιστές και διαμαρτύρονται γιατί να πληρώνουν έμμεσο φόρο οι πελάτες τους… Μπερδεμένα όλα θα μου πείτε. Και τι δεν είναι στις μέρες μας; Τώρα αντιλαμβάνεται ο αδιάφορος Έλληνας της πλαστής ευημερίας τι….στην ευχή έκαναν τόσο καιρό οι πολιτικοί μας, άνδρες (και γυναίκες) και οι γάτοι εργατοπατέρες (και μητέρες)…
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Σίγουρα δεν καταλαβαίνουμε την αθέατη πλευρά του κάθε είδους συνδικαλιστικού παρασκηνίου. Εκεί που οργιάζουν συμφωνίες ρόλων και σενάρια εξελίξεων. Με πρόθυμους παρόχους υπηρεσιών και αθλίων επιθυμιών…που συνθλίβουν κάθε καλοπροαίρετο που θα ήθελε να…ανακατευτεί. Άντε τώρα να ζητήσεις να παιχθεί καθαρά το παιχνίδι.
Κι όμως είναι ανάγκη μεγάλη. Με συναίσθηση του πώς αντιμετωπίζεται στις μέρες μας, η ρομαντική πλευρά του αδιεξόδου, θα μου επιτρέψετε να σκεφθώ μια λύση. Στην αναζήτηση έντιμου πόρου που μακροπρόθεσμα θα έλυνε το κενό του αγγελιόσημου, να οραματισθώ μια συμφιλίωση εργοδοτών, εργαζομένων και κοινωνίας.
Μια λύση που συστηματικά-συστημικά θα δέσμευε τον εκδοτικοδημοσιογραφικό λόγο, στον αγώνα αποκατάστασης της Δημοκρατίας και των θεσμών. Σε αποκατάσταση κάθε υπονομευμένης σχέσης. Μια κοινωνική αντιπαροχή δηλαδή, όχι απλά για το φάρμακο και τις συντάξεις, αλλά για την ψυχή της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην χώρα που την γέννησε.
Μια ρεαλιστική, το ξαναλέω, χωρίς προνόμια, εξ υπαρχής δεσμευτική προσπάθεια ΟΛΩΝ για επαναπροσδιορισμό των ρόλων. Με καλοπληρωτές εργοδότες, ευσυνείδητους και ενσυνείδητους επαγγελματίες και στιβαρό Κράτος εγγυητή.
Ξέρω, έχει εξαντληθεί η υπομονή σας εδώ. Γιατρικό για όλες τις αρρώστιες δεν υπάρχει. Ο καθένας αγωνίζεται για την δική του. Η σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν ταξιδάκι αναψυχής με ένα κρυμμένο τραύμα….
