Του Γ. Λακόπουλου
Αν ένας πολιτικός έχει τρεις ευκαιρίες να εντυπωσιάσει ο Πάνος Καμένος έκανε ήδη χρήση και των τριών. Η πρώτη ήταν το 2011 όταν αποσπάστηκε από τη ΝΔ και στη συνέχεια τον ακολούθησαν… 22 αντιμνημονιακοί βουλευτές της που γύρισαν τη πλάτη στον Αντώνη Σαμαρα όταν εγκατέλειψε τα “Ζάππεια” και ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο. Η δεύτερη ήταν όταν πήρε σε κανονικές εκλογές 10%. Και η τρίτη όταν συνέπραξε ως κυβερνητικός εταίρος με ένα κόμμα της Αριστεράς.
Αν ισχύει ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσέφυγε σε κάποιον σαν το Καμμένο, του οποίου γνώριζε την πολιτική ταυτότητα και την προσωπικότητα, υπολογίζοντας ότι δεν θα τον ρίξει- όπως εκτιμούσε ότι θα έκαναν ο Σταύρος και η Φώφη-η αλήθεια είναι ότι ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ υπήρξε συνεπής. Ούτε στα μνημονιακά ανακατεύτηκε, ούτε η κυβέρνηση έπεσε εξ αιτίας του.
Ωστόσο το τίμημα για τον Τσίπρα γι’ αυτή την “ανάρμοστη σχέση” ήταν και παραμένει βαρύ. Στην πορεία φάνηκε ότι μπορεί να είναι και βαρύ για τη χώρα: δεν είναι ο υπουργός Αμυνας που θα θέλαμε στην τρέχουσα συγκυρία. Το διαπίστωσε κυρίως ο Τσίπρας-, είτε αληθεύουν είτε όχι οι πληροφορίες για θυελλώδη επεισόδια μεταξύ τους. Άλλωστε έχει περισσότερους λόγους απεμπλοκής από αυτή τη σχέση.
Πρώτο, γιατί επήλθε το πλήρωμα του χρόνου να αναγορευτεί σε ηγέτη της σύγχρονης ελληνικής Κεντροαριστεράς και ταυτόχρονα να εντάξει το κόμμα του στους ευρωσοσιαλιστές που τον περιμένουν. Και για τα δυο η κυβερνητική συνεργασία με τον Καμμένο είναι εμπόδιο.
Δεύτερο, γιατί ο ίδιος ο Καμμένος γίνεται εμπόδιο σε μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία που θα εκτοξεύσει το κύρος του Τσίπρα διεθνώς, όπως είναι η κυοφορούμενη λύση στο Σκοπιανό. Η διαφοροποίηση Καμμένου λειτούργησε ως άλλοθι για τον Κυριάκο Μητσοτάκη που συντάχθηκε με τη θέσης του Σαμαρά, που ..ταυτίζεται απολύτως με τη θέση Καμμένου.
Τρίτο, είναι προφανές ότι απειλείται το ιμπέριουμ Τσίπρα καθώς δεν νοείται υπουργός να διαφωνεί με το Πρωθυπουργό και να παραμένει υπουργός. Συνεπώς από ένα σημείο και πέρα ο Τσίπρας προέγραψε τον Καμμένο. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να πάει στις προσεχείς εκλογές χωρίς να αποσαφηνίσει πλήρως ότι η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ ολοκληρώθηκε και δεν θα επαναληφθεί. Αν θέλει να συσπειρώσει τους δημοκρατικούς ψηφοφόρους, ειδικά μετά την κατάργηση του ΠΑΣΟΚ..
Οι τίτλοι τέλους της κυβερνητικής συνεργασίας Τσίπρα-Καμμένου, άρχισαν να γράφονται με υλικό που έχει ήδη αντληθεί από την αριθμητικής της Βουλής. Οι έξι ψήφοι που θα λείπουν ώστε να μη πέσει η κυβέρνηση με την αποχώρηση Καμμένου έχουν ήδη βρεθεί. Απομένει μόνο η δημιουργία συνθηκών για βελούδινο διαζύγιο.
Εκτός από τον Τσίπρα το χρειάζεται και ο Καμμένος γιατί δεν έχει ελπίδες να βρίσκεται στην επόμενη Βουλή αν δεν επιστρέψει στις ιδεολογικές ρίζες του. Είχε αρχίσει να κάνει πρώτα με τα ανοίγματα στην Εκκλησία, τις αποστάσεις από ριζοσπαστικά νομοθετήματα και τέλος με το Σκοπιανό, που του επιτρέπει να απευθυνθεί στο ίδιο εθνικιστικό ακροατήριο στο οποίο οδήγησε ο Σαμαράς τον Μητσοτάκη.
Από αυτή τη άποψη ο Τσίπρας θα είχε διπλό κέρδος από την αποσύνδεση: θα ανακούφιζε τη δημοκρατική παράταξη από το βάρος Καμμένου και θα δεινοπαθούσε ο Κυριάκος με τους ΑΝΕΛ στο μαλακό υπογάστριο της ΝΔ. Συν ότι θα πήγαινε σε εκλογές χωρίς το φόβο της απρόβλεπτης συμπεριφοράς, ενίοτε και της αμετροέπειας Καμμένου απέναντι στον επιθετικό Ερντογάν.
Αλλά στη πολιτική η μοίρα παίζει τα δικά της παιχνίδια. Το τυχαίο περιστατικό με τους δυο Έλληνες αξιωματικούς άλλαξε τα δεδομένα της πορείας προς το διαζύγιο. Η επέλαση του Καμμένου και σ’ αυτό μετωπο -με υπέρβαση των αρμοδιοτήτων του ως υπουργός Άμυνας και εισήγηση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής- φέρνει σε δύσκολη θέση τον Τσίπρα.
Η μετρημένη πολιτική που προσπαθεί να ασκήσει σ’ αυτό το μέτωπο -στο οποίο δηλώνει την παρουσία του και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος- πέραν του ότι υπονομεύθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προβοκάρεται διαρκώς από τον Πανό Καμμένο. Προφανώς έχει συνείδηση ότι η τοποθέτηση του Φώτη Κουβέλη δίπλα του στο Πεντάγωνο είναι… προληπτικό μέτρο του Πρωθυπουργού εναντίον του.
Εξίσου σε δύσκολη θέση βρίσκεται και ο ίδιος ο Καμμένος, αλλά -λόγω ταπεραμέντου κυρίως -αντί να αναδιπλωθεί μετά τις αρχικές τοποθετήσεις του για “ομήρους” που δεν ωφελούσαν την ουσία των κυβερνητικών χειρισμών, γκαζώνει στην κατεύθυνση της έντασης με τους Τούρκους. Πότε με την αναδρομή στο “νικηφόρο” 1821 και πότε με την πρόβλεψή διαιώνισης της εκκρεμότητας με τους δυο στρατιωτικούς.
Για τον Αλέξη Τσίπρα η ανέφελη εποχή με τον αναγκαστικό εταίρο του, ήδη πέρασε. Ο Καμμένος μπορεί να μην ανέτρεψε την κυβέρνησή του, αλλά ανατρέπει την πολιτική του σε κρίσιμα θέματα για τα οποία έναντι της χώρας, της Ευρώπης αλλά και της Ιστορίας υπόλογος είναι ο ίδιος και όχι ο υπουργός του.
Στο βαρύ σκηνικό που δημιουργείται πλέον στην συγκυβέρνηση οι τελευταίες παρεμβάσεις Καμμένου είναι σπασμοί λίγο πριν από την έξοδο. Όχι απλώς από μια ετερόκλητη κυβερνητική συμμαχία, αλλά πρωτίστως από ένα που δεν είχε ονειρευτεί πότε… Στο εξής ο ίδιος θα αναζητήσει την πολιτική του επιβίωση με τις δικές του μεθόδους και ο Τσίπρας θα ολοκληρώσει την τετραετία με άλλους συμμάχους…
