Του Γ. Λακόπουλου’
Μακριά η έννοια της οικογενειακής ευθύνης. Αν ήταν έτσι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έπρεπε να περνάει ούτε έξω από τη Βουλή -με τόσο κακόφημο πολιτικό όνομα. Απλώς η συμμετοχή του Πέτρου Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο ανεξήγητο λάθος που έκανε ως τώρα ο Αλέξης Τσίπρας. Και γι’ αυτό τον επιβαρύνει περισσότερο.
Όλα τα προηγούμενα μπορούν να ερμηνευθούν και τα περισσότερα διορθώθηκαν. Αυτή τη φόρα οι απορίες μένουν στον αέρα. Σε μια ευαίσθητη περίοδο που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κενά στις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την οικονομική εξουσία και τον πλούτο.
Τα λάθη της πρώτης κυβέρνησής Τσίπρα προέκυπταν από τη φυσιογνωμία του κόμματος με το οποίο κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015. Σε κάθε περίπτωση όμως απαλείφθηκαν από τη λαϊκή ετυμηγορία τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους και τη διόρθωση πορείας που ακολούθησε- και ωφέλησε τη χώρα.
Η αχρείαστη αναταραχή με την υποψηφιότητα της Λοϊζου ήταν αποτέλεσμα αβλεψίας συνεργατών του, γιατί οι εκκρεμότητές της με τη Δικαιοσύνη είχαν προηγηθεί και όφειλαν να τις γνωρίζουν. Περισσότερος ήταν ο θόρυβος παρά η ουσία- και εν πάση περιπτώσει αντιμετωπίσθηκε έγκαιρα.
Η σύμπραξη με τον Πάνο Καμμένο -απεχθής και ετερόκλιτη- είχε εξήγηση -δημητρωφική έστω- και πάντως ιστορική χρησιμότητα: ακύρωσε τα σχέδια για τη “αριστερή παρένθεση” και επέτρεψε στον Τσίπρα να φτάσει στο τέλος του Μνημονίου και στην Συμφωνία των Πρεσπών.
Με την υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη όμως τα πράγματα αλλάζουν. Δεν έχει καμία εξήγηση. 
Δεν είναι κάτι που αφορά προσωπικά τον ίδιο. Αντίθετα όσοι τον ξέρουν λένε ότι είναι δραστήριος άνθρωπος, με δημοκρατική αγωγή και αίσθηση του βάρους που έχει το όνομα του παππού του στη νεότερη πολιτική ιστορία.
Ούτε υπάρχει λόγος να μην δεχθεί κανείς τη διαβεβαίωσή του ότι έχει “πολλά χρόνια ενεργούς συμμετοχής σε κοινωνικά και πολιτικά εγχειρήματα” και ότι “ο προοδευτικός χώρος είναι ο φυσικός του χώρος”.
Οι εξηγήσεις δεν αναμένονται από τον ίδιο. Πρέπει να προκύπτουν από την πολιτική ανάλυση των χειρισμών του κυβερνώντος κόμματος και αυτό λείπει.
Στην πολιτική οι συμβολισμοί και τα συμφραζόμενα της δημόσιας παρουσίας των προσώπων έχουν καθοριστική σημασία. Η αιφνίδια μετακίνηση στον πολιτικό στίβο του συγκεκριμένου υποψηφίου δημιουργεί -εκ των πραγμάτων- ζητήματα που δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κοινή γνώμη. Και η αδυναμία θα αποτυπωθεί στη κάλπη, γιατί πρακτικά θα είναι αδυναμία στην προεκλογική αντιπαράθεση.
Αν παραβλέψουμε το ερώτημα για το κίνητρο της εμπλοκής του γιου του Σωκράτη Κόκκαλη στην πολιτική κονίστρα, η υποψηφιότητά του κάθε άλλο παρά ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην τρέχουσα συγκυρία. Αντίθετα προσφέρεται για ποικίλες ερμηνείες- έστω κακόβουλες.
Με όσα πλανώνται την ατμόσφαιρα το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση φέρεται να εμπλέκεται σε μια επιχειρηματική σύγκρουση που κορυφώνεται δραματικά και δεν ξέρουμε που θα καταλήξει, ούτε τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν. Τόσα ακούγονται.
Είτε το θέλει, είτε όχι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μέρος μιας αναμέτρησης ανάμεσα σε “βουβάλια ” της επιχειρηματικής τάξης. Ενδεχομένως με αυτή την κίνηση ενεργοποιεί “βαριά όπλα” εναντίον της “πλευράς Μαρινάκη”, με την οποία έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε διαμάχη και δέχεται ανίερο πόλεμο. Αλλά ταυτόχρονα αυτοκαταδικάζεται στη μομφή ότι ταυτίζεται με την άλλη και κανείς δεν αντιλαμβάνεται το λόγο.
Το χειρότερο είναι ότι δίνει άλλοθι στη σημερινή ΝΔ για τις πολυπλόκαμες σχέσεις της με τη διαπλοκή. Το διαχρονικά διαπλεκόμενο σύστημα της οικογένειας Μητσοτάκη, βρίσκει έδαφος, αν όχι για αντεπίθεση, τουλάχιστον για συμψηφισμό. Το πιο ισχυρό επιχείρημα της Αριστεράς για ταύτιση της ΝΔ και του Κινάλ με τη διαπλοκή εξουδετερώνεται.
Ήδη το κόμμα του Μητσοτάκη μιλάει για τη “διαπλοκή του Τσίπρα” και βρίσκει ακροατήριο. Η Γεννηματά, με κόμμα βουτηγμένο στην αμαρτία των σχέσεων με επιχειρηματίες, το ίδιο. Και ο Σταύρος Θεοδωράκης πρέπει να έχει στείλει ήδη λουλούδια στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ας μην κρυβόμαστε. Σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τις εκλογικές συνέπειες ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει τα χέρια του και βγάζει τα μάτια του. Εφόσον η πολιτική έχει και μια παιδαγωγική πλευρά, η υποψηφιότητα Κόκκαλη, από πλευράς αρχών, πολιτικής συνέπειας και συγκυριακών χειρισμών, είναι μια αρνητική παιδαγωγική.
