Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Πέτρος Κόκκαλης έδειξε ότι στην πολιτική μπορείς να μένεις, ή να φεύγεις, με ευπρέπεια.
Πρώτος διδάξας ο Γρηγόρης Γεροτζιάφας: οι θέσεις Κασσελάκη, ως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – στον τομέα της υγείας που ο καθηγητής γνωρίζει καλά – δεν τον βρήκαν σύμφωνο και αποσυνδέθηκε, με μια λιτή και ουσιώδη δήλωση.
Πολιτικός πολιτισμός, ήθος και ατομική ευθύνη.
Όσα ακολούθησαν – και συνεχίζονται – κάθε άλλο παρά δείχνουν ότι σε ένα κόμμα της Αριστεράς ισχύουν πάντα κανόνες και αρχές που ορίζουν με ποιοτικά πολιτικά κριτήρια συγκλίσεις και αποκλίσεις στο εσωτερικό του.
Η βασική συνθήκη μιας ψηφοφορίας ανατράπηκε με κατηγορίες κατά του εκλεγέντος χωρίς αποδείξεις – που δεν ζήτησε ούτε ο ίδιος.
Ο Τσακαλώτος και έτεροι Καπαδόκες, δεν ανήκουν πλέον στο κόμμα που ήθελαν να διοικήσουν και μια νέα διάσπαση βρίσκεται σε εξέλιξη, πυροδοτώντας εκατέρωθεν μίση και πάθη.
Ο Πολάκης και ο Παππάς, από «βαρίδια» έγιναν πούπουλα και η αριστερή κομματική συνείδηση έχει πλέον στην ούγια ονόματα όπως Ακρίτα, Τζάκρη και Αυγέρη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη ζητάει, επίσημα, από την ΕΣΗΕΑ διαγραφές δημοσιογράφων – του iEidiseis.gr!
Ανάμεσα στις φλόγες της κομματικής αυτοπυρπόλησης, για να προκύψει η λύτρωση, το υπόδειγμα Γεροτζιάφα επαναλαμβάνεται από έναν ευρωβουλευτή – χωρίς θορυβώδη θητεία.
Ο Πέτρος Κόκκαλης έδειξε ότι στην πολιτική μπορείς να μένεις, ή να φεύγεις, με ευπρέπεια. Να καταγγέλλεις πολιτικές και πρόσωπα χωρίς να προσβάλεις.
Η αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ – με σκοπό να δράσει στην πολιτική με την αυτονομία του επικεφαλής ενός αμιγώς πράσινου κόμματος – είχε ευθείες βολές για τον Κασσελάκη.
-«Δεν έχω εμπιστοσύνη στην πολιτική επάρκεια του νέου αρχηγού – θέλει να λειτουργήσει το κόμμα, με τρόπο που δεν με εκφράζει».
-«Ως «μαθητευόμενος μάγος, αντιμετωπίζει μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να διαχειριστεί».
-«Σέβομαι την απόφαση των μελών, αλλά πρέπει να σεβόμαστε και τις αποφάσεις κάθε πολιτικού».
Η έννοια του σεβασμού, δεν πολυφοριέται αυτή την περίοδο στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά η δική του απόφαση διατυπώθηκε με όρους αυτοσεβασμού της.
Για τον ευρωβουλευτή που αναζητεί νέα στέγη, οι εξελίξεις στο κόμμα που αφήνει είναι «απόνερα της διεύρυνσης που δεν έγινε ποτέ». Δεν υπάρχει πιο εύστοχη παρατήρηση για τις πηγές της κακοδαιμονίας.
Παρερμηνεύοντας την ψήφο του 2015, ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ έμεινε και μετά το 2019 κλεισμένος σαν στρείδι στον εαυτό του, αρνούμενος να αλλάξει. Αλλά με την απαίτηση να υπάρχουν κορόιδα που θα τον ψηφίζουν.
Η πολιτική διεύρυνση που θα εξουδετέρωνε αυτές τις εμμονές δεν έγινε και το διπλό σοκ των περασμένων εκλογών μετέτρεψε ό,τι απέμεινε σε φρενοκομείο.
Αντί για αρχαιρεσίες για νέα ηγεσία, οι μισοί ήθελαν να πετάξουν τους άλλους μισούς από το παράθυρο.
Η περίπτωση Κόκκαλη δείχνει ότι η λογική στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν κλεισμένη στη μοναξιά της.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
