Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στο πολιτικό σκηνικό υπάρχει συντηρητική κυριαρχία και μένει να κριθεί αν στην ΝΔ υπάρχουν κερκόπορτες διαρροής προς μικρότερες δυνάμεις.
Πρώτος το ανέφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αμέσως μετά τις εκλογές που κέρδισε: « Η κάλπη του Ιουνίου θα είναι άδεια, όλα μετράνε από την αρχή» . Το επανέλαβαν αρκετοί από τη ΝΔ και περιέργως και ορισμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, διαμορφώνοντας έναν κοινό τόπο – σε μια στιγμή που δεν ενδείκνυται για συναντίληψη των εξελίξεων.
Αν το δει κανείς με ψυχραιμία εύκολα θα συμπεράνει ότι για τη ΝΔ είναι σχήμα λόγου, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός από ψευδαίσθηση, είναι και παγίδα: καθόλου άδεια δεν είναι αυτή η κάλπη. Η με άλλα λόγια: καθόλου από το ίδιο σημείο δεν εκκινούν τα δυο κόμματα, ούτε και τα μικρότερα.
Πριν από όλα δεν ξεκινούν από το ίδιο σημείο οι ψηφοφόροι. Πλέον γνωρίζουμε ότι περισσότεροι από 2.407.860 ξεκινούν πιο κοντά προς τη ΝΔ, και μόνο οι 1.184.500 με τις ίδιες διαθέσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Από μόνη της αυτή η διαφορά εκκαθαρίζει την προοπτική της διακυβέρνησης. Ακόμη και αν είχαν προστεθεί στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης οι 676.166 ψηφοφόροι που προτίμησαν το ΠΑΣΟΚ, η εικόνα δεν θα άλλαζε.
Ούτε καν με την «παραταξιακή» κατανομή των 426.741 του ΚΚΕ, των 262.529 του Βελόπουλου και του σχεδόν μισού εκατομμύριο ψηφοφόρων που διανεμήθηκαν στα τρία κόμματα που πλησίασαν την είσοδο στη Βουλή:
Με βάση την τυπική διαχωριστική γραμμή Δεξιά- Δημοκρατικές Δυνάμεις , η ΝΔ με την ακροδεξιά αθροίζουν περισσότερους ψήφους από τα κόμματα που θα ονομάζαμε κατά την, παλαιά, παπανδρεϊκή προσέγγισή:«ΣΥΡΙΖΑ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις».
Αυτό σημαίνει ότι στο πολιτικό σκηνικό υπάρχει συντηρητική κυριαρχία και μένει να κριθεί αν στην ΝΔ υπάρχουν κερκόπορτες διαρροής προς μικρότερες δυνάμεις. Όπως και αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απορροφήσει δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ και τα τρία άλλα όμορα κόμματα για δυο προφανείς λόγους:
-Ο ένας είναι να διαμορφωθεί ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση για να υπάρχει αντίβαρο στην ισχύ που επιχειρεί να συγκεντρώσει στα χέρια του ο Μητσοτάκης . Και ο άλλος και παρεμφερής η «αντιδεξιά συσπείρωση» με την παραδοσιακή έννοια , που μετακινεί ψήφους στο μεγαλύτερο κόμμα του δημοκρατικού χώρου.
Σε κάθε περίπτωση κάτω από όλα αυτά ήδη εξελίσσονται υπόγειες διεργασίες που δεν μπορούν να υπολογίσουν τα κόμματα, καθώς από το 2012 έχουν καταλυθεί τα παλαιά «ταμπού» στις αμφίδρομες μετακινήσεις ανάμεσα στα κόμματα- συχνά χωρίς καν τους παραδοσιακούς ιδεολογικούς περιορισμούς.
Σ αυτό σημείο βρίσκεται η παγίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ: να θεωρήσει ότι η « άδεια κάλπη», σημαίνει ότι έχει πιθανότητες να θεωρηθεί ως εν δυνάμει κυβερνητική δύναμη σ αυτές τις εκλογές . Αντιστοίχως, να οργανώνει την νέα προεκλογική καμπάνια του απέναντι στη ΝΔ όπως και την προηγουμένη.
Μια τέτοια αντιμετώπιση της 25ης Ιουνίου θα είναι καταστροφική . Περισσότερο από όσο ήταν πχ. η θεωρία της «προοδευτικής κυβέρνησης»- -που δεν μπορούσε να υπάρξει γιατί δεν υπήρχε «οικογενειακή φωτογραφία.
Ποια κυβέρνηση να νοηθεί με το ΚΚΕ ή με τον φευγάτο Βαρουφάκη- και πρωτίστως με τον Ανδρουλάκη, τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ απάλλαξε από την αφαιρετική δύναμη της χαμένης ψήφου;
Αυτά πέρασαν. Στις νέες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να δράσει με σημαία την αντιπολίτευση της επόμενης μέρας. Από αυτή την άποψη η κάλπη δεν είναι καθόλου άδεια. Είναι τίγκα στα ψηφοδέλτια του Μητσοτάκη.
Το ζητούμενο είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρική δύναμη της αντιπολίτευσης θα αθροίσει δυνάμεις από όλο το φάσμα της Δημοκρατικής παράταξης , με το επιχείρημα ότι η διασπορά δυνάμεων θα ακυρώσει την έννοια της αντιπολίτευσης και εξυπηρετεί μόνο τον Μητσοτάκη.
Χωρίς το άγχος της διακυβέρνησης -και των συμβιβασμών που επιβάλει – και με τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα λυμένα στο εσωκομματικό πεδίο, η προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θεωρηθεί ως η πρώτη πράξη της επανίδρυσής του.
Το ζητούμενο είναι πλέον να πείσει ο Τσίπρας ότι ως επικεφαλής αξιόπιστης και μαχητικής αντιπολίτευσης, απέναντι σε μια πολύ πιο αυταρχική κυβέρνηση, θα διαμορφώσει νέο μαζικό, λαϊκό κόμμα. Με νέα ταυτότητα, σε νέο ιδεολογικό πλαίσιο, ως φορέας της ελληνικής κεντροαριστεράς και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Αν θέλει να ξανακυβερνήσει δεν μπορεί να επιμένει ότι είναι η «Αριστερά» και απλώς αναζητά συμμάχους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν για να παραμένει κόμμα εξουσίας , όπως επιμένει, χρειάζεται επανα-ταυτοποίηση. Αν αυτό δεν γίνει στην πορεία προς τις εκλογές του Ιουνίου, ώστε να κριθεί, δεν θα γίνει ποτέ.
Από αυτή την άποψη δεν υπάρχουν «άδειες κάλπες »για ένα κόμμα σαν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ των γραφειοκρατών της Κουμουνδούρου και της πολιτικής , και ιδεολογικής υστέρησης. Τις γέμισε ο ίδιος υπέρ των αντιπάλων του.
Υπάρχει μόνο η άδεια θέση ριζοσπαστικού φορέα της Κεντροαριστεράς που οφείλει να καταλάβει ο Αλέξης Τσίπρας επικεφαλής του νέου ΣΥΡΙΖΑ- με όποιο όνομα και αν υπάρχει στο εξής.
Αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό στην Κουμουνδούρου και στις 25 Ιουνίου κυνηγήσουν ανεμόμυλους, αυτή τη θέση θα την καταλάβουν άλλοι.
ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΙDISEIS.GR
