Παράλληλες επιστροφές δεινών;

Του Ιωάννη Δαμίγου

Η μια επιστροφή, του πρώην πρωθυπουργού και η άλλη επιστροφή του “πες και εσύ’ επιστήμονα, συμβαίνουν ταυτόχρονα σε ένα αστείο παιχνίδι της μοίρας, ατυχών επαναλήψεων. Επιστροφή στο μέλλον. Δυο πρόσωπα που στιγμάτισαν την νεότερη ιστορία μας, με ανεπιτυχείς και επιπόλαιες προσεγγίσεις, πολιτικές και επιστημονικές αντίστοιχα, αναγγέλλοντας δεινά, με ακριβό αντίτιμο, πληρωμένο από τον ανεύθυνο και προβληματικό λαό.

Και οι δυο  τους, να επιμένουν με την παρουσία τους, προτείνοντας ίδιες λύσεις (!) σε νέα σύνθετα προβλήματα, ξεπερασμένοι και καθόλου πειστικοί, λόγω πρόσφατων αποτυχιών. Σταθεροί στο εγωιστικό μονοπώλιο κατοχής της αλήθειας τους, ερωτευμένοι με την επικαιρότητα και την τηλεοπτική εμφάνιση, να πρωταγωνιστούν λες σαν σε σαπουνόπερα, με πομπώδεις εμφανίσεις  τάχα.

Επαναλαμβανόμενοι τραγικά και κουραστικά, σε ανούσιες προτάσεις, χωρίς να προσθέτουν το παραμικρό νέο ενδιαφέρον στοιχείο, συνεπικουρούμενοι από τις δημοσιογραφικές προσπάθειες επαναφοράς.Τα ίδια ονόματα, τα ίδια πρόσωπα, με τις ίδιες καταβολές, σαν ξαναζεσταμένο φαγητό, που όμως φαντάζει μάννα εξ ουρανού σε μόνιμα πεινασμένους.

Η κατάρα αυτού του τόπου, στην εμμονή δοκιμασμένων αποτυχημένων συνταγών, ονομάτων, δογμάτων, με αναγκαστική επιβολή συνήθειας και ανοχής. Δεν αφήνουν χώρο και χρόνο σε νέους ανθρώπους με νέες ιδέες, που σίγουρα δεν θα οδηγήσουν σε χειρότερες καταστάσεις, γιατί δεν έχει πιο κάτω. Πιο χειρότερο δεν γίνεται! Οι ευκαιρίες περνούν, ο χρόνος περνά και μας αφήνει πίσω, μεγαλώνοντας τις αποστάσεις από τους άλλους λαούς και δεν φαίνεται κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, που θα μπορούσε να δείξει νέο δρόμο. Γερνάμε με τους ίδιους “γέροντες” και αγωνιούμε τάχα, αν θα ψηφισθούν για πολλοστή φορά, λες και όλο το θέμα και το πρόβλημα είναι αυτό!

Και; Βλέπουμε πάλι τον επιστήμονα με πίνακες και περίεργες (ακριβείς προβλέψεις έως και δεκαδικών). προσπαθώντας να πείσει (!) τους ανεμβολίαστους, με ποια δυνατότητα, ποια πειθώ, έχει μήπως και αυτός το χάρισμα; Αν με μια ένεση αλλάζαμε την κουλτούρα μας ή αποκτούσαμε παιδεία, επιστήμονα, όλα θα ήταν εύκολα. Πείθεται ο ανόητος και ο αμαθής; Πρώτα τον εκπαιδεύεις (πρόνοια) και δεν χρειάζεται μετά να τον πείσεις, γιατρέ μου! Θα ξέρει και θα φροντίσει από μόνος του. Μα τότε δεν θα σε έχει ανάγκη, ούτε εσένα ούτε το συμπονετικό δάκρυ σου.

Η ζωή είναι τέχνη, αλλά δεν είναι μόνο θέατρο και συγκινήσεις. Είναι πολιτική, αλλά δεν είναι κωμωδία, που τέτοια καταντά, με κοινό έτοιμο να χειροκροτήσει την όποια κακή παράσταση, πάντα με ακριβό εισιτήριο.Τους υπόλοιπους, μας κουράσατε.