Του Παύλου Αλέπη
Δεν είναι μυστικό το πόσο εύκολη την έχει ο Έλληνας τη διάθεση διχασμού. Αν υποτεθεί πως ο διχασμός είναι από τις… βασικές τροφές του, τότε εύκολα κατανοεί κάποιος, το πως επιζήσαμε χιλιάδες χρόνια.
Ναι προσπαθώ, με χαλαρή διάθεση να ερμηνεύσω το καινούργιο κεφάλαιο που γράφεται με υπερπατριώτες και πατριώτες, με Γκάγκαρους και ιμιτασιόν, με ηρωισμούς και προδοσίες, πλειοδότες και μειοδότες. Μήπως τα πράγματα είναι απλά και τα κάνουμε σύνθετα; Αυτό το ρωτούν αρκετοί εμμέσως αλλά ελάχιστοι το απαντούν αμέσως.
Τα ανέκδοτα,τα ποδοσφαιρικά συνθήματα, οι ειρωνειούλες και τα αθώα αστειάκια Βορείων και Νοτίων, δεν είναι και τόσο άσχετα από την ενσυνείδητη καλλιεργούμενη διαφορά και τη ριζωμένη καχυποψία… μακεδονικών κεφαλών και χαμουτζήδων. Ποτέ δεν θυμάμαι να προτάχθηκε αυτή η ρίζα με τη διάσταση και τις προεκτάσεις της. Και τώρα -που δεν είναι στην επικαιρότητα- κανείς δεν σκέφτεται πως παρόμοια υπάρχουν ΚΑΙ για άλλους Ελληνικούς τόπους που ενδεχομένως να το έχουν και μαράζι. Δίκαια, άδικα, ποιος το ψάχνει; Ποιος το αναζητά; Ποιος το προσεγγίζει; Αλλά τις ευαισθησίες, δεν τις μετράμε στις μέρες μας, παρά μόνον αν μας ενοχλούν. Και τα συλλαλητήρια και οι κινητοποιήσεις ενοχλούν. Το πλήθος, αυτονόητα ετερόκλητο και ανεξέλεγκτο, απειλεί και απειλείται. Εκθέτει και εκτίθεται. Απειλεί αυτούς που το αγνοούν και απειλείται -εν τέλει- από αυτούς που το καθοδηγούν και το καπελώνουν.
Κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, λέει ο ποιητής…
Πάμε τώρα σε αυτό που είδαμε ή δεν είδαμε, σε αυτό που νοιώσαμε ή δεν νοιώσαμε, σε αυτό που όλοι αισθανθήκαμε την ανάγκη να πούμε και να γράψουμε κάτι, να πάρουμε θέση φωνάζοντας σιωπηλά, σχεδόν κραυγάζοντας: ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ. Παρόντες σε μια υπόθεση που μας αφορά. Ναι, αλλά, αυθόρμητα διχασμένοι, δηλαδή πεπεισμένοι πως εμείς έχουμε το δίκιο και όχι άλλος.
Το πλήθος, αυτονόητα ετερόκλητο και ανεξέλεγκτο, απειλεί και απειλείται. Εκθέτει και εκτίθεται. Απειλεί αυτούς που το αγνοούν και απειλείται -εν τέλει- από αυτούς που το καθοδηγούν και το καπελώνουν
Και πάμε και πιο κάτω, μήπως η μυρωδιά της οργής έγινε εντονότερη καθώς ανακαλύπτουμε ολοφάνερα, πως ούτε πληροφορημένοι είμαστε, αλλά καθοδηγούμενοι ανεπαίσθητα συνολικά; Δηλαδή εξαρτώμενοι.
Για σκεφθείτε. Οργιστήκαμε με την κάλυψη του συλλαλητηρίου από τα κανάλια μας. Γιατί; Μα γιατί δεν μας έδειξαν αυτό που θέλαμε να δούμε. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ.
Τι ενώνει λοιπόν και τι διχάζει;
Οι αναλύσεις που ακολούθησαν το νέο φαινόμενο, προς πια κατεύθυνση κινήθηκαν; Καλά δεν ρωτώ αφελώς, τι αποτέλεσμα επέφεραν, αλλά που και με τι στόχο κινήθηκαν; Ποιον βοήθησαν; Ποιον ενημέρωσαν με σθένος, χωρίς… πάθος;
Πίστεψα και πιστεύω, πως το πρόβλημα της εθνικής συνεννόησης προέχει.
Θα γίνει -λέει- και νέο συλλαλητήριο.
Ποια σοφία και ποια ωριμότητα μας προσέφερε το πρώτο;
Την διχαστική οπτική την είδαν και την κατέγραψαν όλοι. Το παρακάτω που μας οδηγεί;
Σε μια φτηνή πολιτική, θα πω, όχι για να σας εκνευρίσω. Και κάτι ακόμα, στη συνέχιση του διχασμού, που βολεύει μερικούς πτωχούς τω πνεύματι και κρατούντες τα ηνία.
