Παύλος Πολάκης: Στίγμα διαρκείας για την κυβέρνηση, την Αριστερά και το δημόσιο βίο

.

Του Γ. Λακόπουλου

 Στο Διαδίκτυο  εμφανίσθηκε την Τετάρτη το ακόλουθο κείμενο:

-«Πουλή, ΣΚΑΣΕ όσο είναι καιρός. Πες τι έχεις κλέψει μόνος σου, μαζί με τη γυναίκα σου και το γαμπρό σου μπας και γλυτώσεις τα ισόβια. Πες και γι αυτούς που τους έκανες τις δουλειές, από που έπαιρνες εντολές φέρε και τα χρήματα πίσω μόνος σου μπας και βγεις στα δέκα χρόνια. Άιντε τσογλάνι, επειδή σου δίνουν βήμα τα βοθροκαναλα που ταΐζατε και επειδή έχεις βάλει κάποιους πρώην δικαστικούς ως δικηγόρους νομίζεις πως θα γλυτώσεις (Εσύ και το αφεντικό σου)».

Δεν χρειάζεται να  ξέρει κανείς ποιος είναι αυτός ο Πουλής- και πολλοί ξέρουν. Αρκεί να ξέρει ποιος υπογράφει αυτή την ανάρτηση: εν ενεργεία μέλος της σημερινής κυβέρνησης.

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο Παύλος Πολάκης εκφράζεται έτσι. Είναι υπότροπος κατά συρροή  για τον αγοραίο τρόπο με τον οποίο απευθύνεται σε πολλούς και για πολλά- χάνοντας φυσικά και το δίκιο που έχει στα περισσότερα.

Ο εν λόγω Πουλής μπορεί να κατηγορείται για οτιδήποτε και ήδη βρίσκεται ενώπιον της Δικαιοσύνης. Αυτό και μόνο θα επέβαλε σε έναν επιφανή εκπρόσωπο της εκτελεστικής εξουσίας να σιωπά. Δεν δικάζουν οι υπουργοί. Εκτός από τον Πολάκη. 

Ο υπουργός Υγείας δεν κατανοεί ποιας κυβέρνησης είναι μέλος και δεν αντιλαμβάνεται ότι όσα καταλογίζει στον ίδιο, στη σύζυγο και τον γαμπρό του και άλλους είναι πλέον υπόθεση της Δικαιοσύνης. Από τη θέση του έχει γνώση και γνώμη, ασφαλώς δικαιούται να τη διατυπώνει. Αλλά με άλλο τρόπο.

Το ύφος και το λεξιλόγιο του δεν ταιριάζουν στην Αριστερά, δεν μπορεί να εκπέμπονται από τα κυβερνητικά έδρανα και δεν  έχουν θέση στο δημόσιο βίο. Παρότι συχνά οι στόχοι του είναι υπόλογοι για το παρελθόν και τις πράξεις τους  και  μπαινοβγαίνουν στα ανακριτικά γραφεία δεν νοείται να δίνει στον εαυτό του το προνόμιο της φραστικής ασυδοσίας των χαρακτηρισμών  και της τελεσίδικης καταδίκης τους. ακριβώς επειδή είναι κυβερνητικός παράγων. Μπορεί να καταγγείλει και να αποκαλύπτει. Αλλά δεν μπορεί να  καθυβρίζει.

Όσο το κάνει, λειτουργεί ως συμπληρωματικό μέγεθος της δημοσίας παρουσίας του Άδωνι Γεωργιάδη. Σαν άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Και συχνά γίνεται χειρότερος χρησιμοποιώντας εκφράσεις που συνηθίζει ένας γνωστός χυδαιολόγος  από την  ελεεινή εφημερίδα του και το διαδίκτυο.

Ένας υπουργός δεν μπορεί να λέει “σκάσε” σε κανέναν, γιατί γίνεται υποκατάστατο ακροδεξιών. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζει ” τσογλάνι” οποιονδήποτε γιατί μοιάζει με τον Πάγκαλο. Και δεν μπορεί να κόβει ποινές για οποιανδήποτε γιατί αντιδρά σαν τον Γεωργιάδη. Αν δεν κρατιέται να παραιτηθεί από υπουργός.

Δεν είναι αυτή η κουλτούρα της σύγχρονης Αριστεράς σε ό,τι αφορά τη δημόσια συμπεριφορά, την απονομή δικαιοσύνης και την πολιτική αντιπαράθεση. Ο Πολάκης μπορεί να φαντασιώνεται την εμπροσθοφυλακή της, αλλά εξελίσσεται σε στίγμα της -αν όχι σε προβοκάτορα της πολιτικής της.

Μετατρέπει το δημόσιο βίο σε ζούγκλα και δίνει άλλοθι- μόνος αυτός από όλη την κυβέρνηση, συν τον Καμμένο- σε όσους θέλουν πράγματι να αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό -του οποίου η ευπρέπεια είναι υποδειγματική- με ήθη γηπέδων και χαμαιτυπείων.

Μοιραία, λοιπόν, διερωτάται κανείς αν ο  Αλέξης Τσίπρας παρακολουθεί τους υπουργούς του και αν στα κριτήρια  αξιολόγησής τους  από τον ίδιο συμπεριλαμβάνεται η ποιότητα του δημόσιου λόγου τους και η ευπρέπεια. Ο Πολάκης ως πολιτικός θα κριθεί τελικά από τους ψηφοφόρους. Ως υπουργός όμως κρίνεται από τον Πρωθυπουργό.