Toυ Τάκη Ψαρίδη
Για τον καθένα που αυτοεπιβεβαιώνεται σε βάρος των «άλλων».
Η κατάθεση στεφάνου από τον γερμανό πρέσβη στο Δίστομο κατ’ αρχάς είναι επίσημη πράξη συγνώμης. Η παρεμπόδιση του δεν δείχνει απλώς τη μη αποδοχή αυτής της συγνώμης, αλλά ότι η κληρονομική μεταβίβαση του μίσους εξυπηρετεί αυτούς που θρέφονται με αυτό.
Και για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Πέρα από το λαϊκίστικο σώου της κας μπροστά στις κάμερες με το πρόσχημα της αγωνιστικότητας (η θητεία της στη Βουλή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο αυτοπροβολής στην ιστορία του κοινοβουλίου) πιστεύω ότι τα κίνητρα αυτών που χρησιμοποιούν οποιαδήποτε μορφή βίας,
είτε λεκτικής, όπως ύβρεις, προδότες, χουντικοί κλπ, είτε σωματικής κατά των «άλλων» λόγω των διαφορετικών τους απόψεων, κάθε άλλο παρά ιδεολογικοπολιτικά είναι.
Απλώς η ιδεολογική «καθαρότητα» και «κανονικότητα» στο όνομα της οποίας προβαίνουν σε οποιαδήποτε μορφή βίας, αποτελεί το πρόσχημα πίσω από το οποίο κρύβεται μια προσωπικότητα που αυτοεπιβεβαιώνεται όχι τόσο στη βάση της ιδεολογίας της, όσο σε βάρος των άλλων. Ετεροκαθορίζεται δηλαδή, μειώνοντας τους άλλους, υβρίζοντας τους και αποδομώντας τους για να νιώθει η ίδια «υπερ άνω», περισσότερο σπουδαία, ακέραιη και ολοκληρωμένη.
Όταν η προσωπικότητα αυτή επί πλέον εκφράζεται και με το γνωστό ύφος αυτόκλητου εισαγγελέα και ιδιοκτήτη ιδεών και αξιών, τότε το μίγμα αυτό, στην περίπτωση που βρεθεί σε θέση εξουσίας, είναι όντως πολύ επικίνδυνο για την Δημοκρατία όποια και αν είναι η ιδεολογία του.
