Του Τάκη Ψαρίδη
Μπουχτίσαμε από «περηφάνεια». Έσπευσαν σαν τα κοράκια να ιδιοποιηθούν το κατόρθωμα του Γιάννη πολλοί, να αρπάξουν και αυτοί μέσα από τα σόσιαλ μίντια ένα κομμάτι επιβεβαίωσης, όχι μόνο υποκριτικά και χωρίς ντροπή, αλλά και εργαλειοποιώντας τον Γιάννη ως παράδειγμα για την καθιερωμένη προπαγάνδα.
Ότι όπως και στο «αμερικάνικο όνειρο», όλοι μπορούν να κατακτήσουν το NBA, να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι και πρόεδροι της Αμερικής, αρκεί να μοχθήσουν, να μην είναι τεμπέληδες και να είναι έξυπνοι.
Το «όνειρο» αυτό αποτελεί τουλάχιστον μια θρασύτατη ύβρη απέναντι στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν στην καθημερινή δυστυχία και στον φόβο, αλλά και στους καθημερινούς «αθλητές» του μεροκάματου της διπλανής μας πόρτας, που με τόσο κόπο και αγωνία κουβαλάνε την ζωή στους ώμους τους.
Δεν «πέτυχαν» όλοι αυτοί σαν τον Γιάννη και δεν πρόκειται να πετύχουν ποτέ! Όχι γιατί είναι τεμπέληδες και δεν είναι έξυπνοι και καλοί «αθλητές». Αλλά γιατί δεν το επιτρέπουν οι κοινωνικές συνθήκες που για τους πολλούς παραμένουν ίδιες και δεν αλλάζουν ποτέ.
Άλλωστε, ποια είναι η κορυφή του κόσμου; Εντάξει, η γεωγραφική κορυφή του κόσμου είναι το Έβερεστ. Η κοινωνική ποια είναι; Η κατάκτηση του NBA; Ο πλούσιος και διάσημος; Ο «πετυχημένος» επιχειρηματίας; Ο ινφλουένσερ;
Όντως είναι μεγάλο και ακατόρθωτο το κατόρθωμα του Γιάννη, ο οποίος, πέραν τούτου, απέδειξε ότι Έλληνας δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι και μάλιστα ο ωραιότερος. Όμως δεν είναι για να μας κάνει «υπερήφανους», διότι ούτε εξ αίματος συγγενεύουμε, ούτε και έχουμε κάποια συμμετοχή στο κατόρθωμα του.
Αντιθέτως, αν σε κάτι συμμετείχαμε και συμμετέχουμε είναι στο να βλέπουμε κάθε νύχτα το ίδιο «όνειρο» και την ημέρα να αφήνουμε τα πράγματα ίδια και απαράλλαχτα, τόσο για κάθε μετανάστη, όσο και για κάθε καθημερινό «αθλητή» της ζωής απ’ τα Σεπόλια. Καλύτερα να το βουλώσουμε λοιπόν.-
