Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Συμβαίνει κατά καιρούς: σε οργανωμένες ψηφοφορίες εμφανίζονται διάφορα παράδοξα: εκλέγονται κάποιοι τύποι που καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν τους εκλέκτορες. Αλλά στη συνέχεια διαγράφουν τη σύντομη πορεία τους στην επικαιρότητα και εξαφανίζονται.
Π.χ. σε δυο διαγωνισμούς της Γιουροβίζιον την πρώτη θέση πήραν μια χρονιά τα «Τέρατα» και μια άλλη η περίφημη Κοντσίτα Βουρστ. Μην τους είδατε και μην τους απαντήσατε σημερα.
Βέβαια η πολιτική δεν είναι Γιουροβίζιον. Αλλά οι διαγωνισμοί της μοιάζουν σε κάτι με την εκλογή προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ: δεν ψηφίζει «ο κόσμος»- όπως δημιουργείται η εντύπωση- αλλά μια περιορισμένη μειοψηφία της κοινωνίας, που εκτρέπεται σε μειοψηφικές επιλογες, για διαφόρους λόγους. Ασχέτους με το θέμα της ψηφοφορίας.
Αυτή η «συνάφεια» ανάμεσα στους λίγους κάθε χώρας- που δεν αντιπροσωπεύουν το λαό της- για το καλύτερο τραγούδι σε ένα λάιτ μουσικό διαγωνισμό και στους επίσης λίγους Έλληνες πολίτες, που ανέδειξαν τον Κασσελάκη, αποκαλύπτει την προβληματική πλευρά της εκλογής του.
Ο ίδιος επαίρεται ότι τον ανέδειξε ο «κόσμος». Καμιά σχέση. Τον ψήφισαν 70.000 μέλη τους ΣΥΡΙΖΑ- της μιας χρήσης αρκετοί από αυτούς-. Ήτοι ένα μικρό υποπολλαπλάσιο του ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές.
Τρίζουν τα κόκκαλα του Κύρκου
Για πολιτικούς παρατηρητές, ο νέος πρόεδρος δεν κατάφερε να γίνει πολιτικός-με την έννοια του φορέα ιδεών και πολιτικών απόψεων. Πολύ περισσότερο δεν κατάφερε να γίνει «αριστερός». Αγνοεί την ουσία και το ιστορικό βάρος του όρου και απλώς τον ωθούν να καπηλεύεται τα σύμβολα, κατά τρόπο που κάνει τους πραγματικούς αριστερούς να ντρέπονται.
Εκφωνεί διάφορα κείμενα που του γράφουν με περιεχόμενο ανάλογο με τον συγγραφέα – άλλα είπε στον ΣΕΒ, άλλα στον Εκόνομιστ- και προσπαθεί να πλασάρει τον εαυτό του και τον βίο του ως …πολιτική πρόταση. Και κάποιοι το καταπίνουν αμάσητο.
Θεωρείται εμφανώς μειοψηφικός, με προβληματική αντίληψη των πραγμάτων στη χώρα, δεν έχει ιδέα για την πολιτική ιστορία της, δεν του περνάει από το μυαλό πώς είναι ο λαός, η εκλογή του αποτελεί «συσπείρωση προς τα κάτω» στον ΣΥΡΙΖΑ και όσο μένει στην ηγεσία τον αποδυναμώνει ως πολιτική δύναμη.
Πολλοί λένε οτι αλλοιώνει με αγοραίο τρόπο την ταυτότητά του ως προοδευτικού πολιτικού φορέα – ειδικά αν ληφθεί υπόψη ποιοι υπήρξαν στο παρελθόν επικεφαλής αυτού το πολιτικού χώρου. Τρίζουν τα κόκκαλα του Κύρκου, του Δρακόπουλου και του Παπαγιαννάκη…
Τα κόμματα εκλέγουν ηγεσίες για να βελτιώσουν την απήχησή τους στην κοινωνία- και αυτό είναι το πρώτο στοιχείο αξιολόγησής του. Η εκλογή στον ΣΥΡΙΖΑ την αποδυνάμωσε, όπως φάνηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις δημοσκοπήσεις.
Το βασικό πρόβλημα είναι ο Κασσελάκης
Ο Αλέξης Τσίπρας ηττήθηκε γιατί δεν απέσυρε από το προσκήνιο τα «βαρίδια». Ποιος θα ψήφιζε ένα κόμμα για να κάνει υπουργούς τους Παππά, Πολάκη, Δούρου, Σκουρλέτη, Τζανακόπουλο, Φίλη, Παπαδημούλη, Βούτση;
Ποιος θα ψηφίσει στο μέλλον το ίδιο κόμμα που θέλει να διώξει τα βαρίδια της εποχής Τσίπρα, αλλά όχι όλους: οι τρεις πρώτοι από τους προαναφερόμενους βρίσκονται στη ηγετική ομαδα του ΣΥΡΙΖΑ επί Κασσελάκη. Πλαισιωμένοι από την Τζάκρη, τον Γ. Τσίπρα, τον ναύαρχο Αποστολάκη, τον Καρανίκα και άλλους που δεν τους λες και πρώτα από τα ονόματα.
Για έμπειρα πολιτικά στελέχη, το βασικό προβλημα στον «νέο ΣΥΡΙΖΑ» είναι προσωπικά ο Κασσελάκης, του οποίου η συνολική παρουσία είναι «πιο βαρίδι» από τα «βαρίδια» με τα οποία συγκρούεται. Αν στο ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρουλάκη έχουν πρόβλημα ηγεσίας επειδή δεν «τραβάει» στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόβλημα ύπαρξης, με τον επικεφαλής που ανέδειξαν.
Τις τελευταίες μέρες ο Κασσελάκης προσπαθεί να υπάρξει στο δημόσιο χώρο, όχι με πολιτικές προτάσεις, αλλά με παραστάσεις περιοδεύοντος θεατρίνου. Εμφανίζεται σε διάφορες περιοχές της χώρας, χαιρετάει του λίγους που προσέχονται για το ριάλιτι «θέαμα» και πετάει μπαρούφες και κοινοτυπίες. Όταν ξεθυμάνει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ θα εξαφανιστεί και από την επικαιρότητα.
Άλλωστε δεν δείχνει να γνωρίζει το κόμμα που θα… «διοικήσει», όπως απέδειξαν οι διαγραφές που αποφάσισε και δεν είναι βέβαιο ότι θα ισχύσουν- αφού δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα, αλλά ανέδειξαν καινούργια.
Η αλήθεια είναι ότι ακούστηκαν βαριές κουβέντες για τον ίδιο προσωπικά. Αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ η κριτική χωρίς όρια δεν είναι «αδίκημα». Και σε κάθε περίπτωση δεν έχει εξουσιοδοτήσει κανείς τον πρόεδρο να θέτει εκτός κόμματος στελέχη για οποιονδήποτε λόγο και κυρίως για δημόσιες τοποθετήσεις τους.
Δεν το έκανε ο Τσίπρας με το πανίσχυρο προσωπικό ιμπέριουμ και το κάνει ο Κασσελάκης που είδε φως και μπήκε.
Ο «σκοτεινός ιππότης» που οδηγεί στον όλεθρο
Από πλευράς πολιτικής ουσίας οι χαρακτηρισμοί για τον Κασσελάκη και οι χαρακτηρισμοί από κεντρικά κομματικά στελέχη δεν βλάπτουν περισσότερο από το υβρεολόγια του Πολάκη στους πάντες, που γίνονται ανεκτά γιατί «έτσι μιλάει». Ο Τζουμάκας – με τον καθαρό πολιτικό λόγο και τη διαυγή διαδρομή- δεν δικαιούται να μιλάει έτσι;
Άλλωστε σε ένα κόμμα που ακούγονται τόσο βαριές μορφές – πολιτικών προθέσεων – είτε συνδέονται με πραγματικά περιστατικά ή όχι- το πρώτο που κάνει η ηγεσία είναι να απαντήσει.
Ο Κασσελάκης δεν το έκανε σε καμία περίπτωση ως τώρα, συντηρώντας τη θολούρα που τον περιβάλλει από την εμφάνισή του. Παριστάνει τον ιππότη της «σωτηρίας» αλλά είναι ο «σκοτεινός ιππότης» που οδηγεί στον όλεθρο.
Το δεύτερο είναι ότι ζητείται από όσους τον κατηγορούν να αποδείξουν όταν δεν εκφράζουν γνώμη, αλλά αναφέρονται σε πραγματικά περιστατικά,- όσα λένε. Από τις μυστηριώδεις μπίζνες του Κασσελάκη μέχρι τις ύποπτες εμπλοκές του με «τινκ τανκ» και άλλες αφανείς δράσεις. Αν έχουν δίκιο;
Η διαγραφή με καταχρηστική απόφαση δεν νοείται σ’ αυτό το κόμμα. Και η παραπομπή στο Πειθαρχικό είναι η τελευταία επιλογή, όχι η πρώτη. Γιατί μπορεί να διαγράψει τους τέσσερις, ή άλλους δεκατέσσερις, αλλά πώς θα διαγράψει και τις κατηγορίες που αιωρούνται; Πώς θα εξαφανίσει την κριτική απόρριψη της ηγεσίας;
Η κατάρρευση ενός δημοκρατικού κόμματος
Όταν εξελέγη ο Κασσελάκης από κανονικές αρχαιρεσίες δεν πήρε λευκή επιταγή. Στις δημοκρατικές διαδικασίες υπάρχει και η ανάκληση της εκλογής. Αν κάποιος που έπεισε κάποια στιγμή την πλειοψηφία, αποδεικνύεται ακατάλληλος, ή επικίνδυνος, αποσύρεται με την ίδια διαδικασία που αναδείχθηκε.
Ότι ίσχυε στην περίοδο Τσίπρα για τον Παππά και τον Πολάκη- από τις ανάρμοστες σχέσεις και δικαστική καταδίκη για τον έναν και την ελεεινή δημόσια συμπεριφορά για τον άλλον -ισχύει και τώρα. Το υφάκι «ήμουν μικρός και δεν ήξερα» δεν ισχύει. Συνεπώς όσο ενοχλητικά μπορεί να είναι όσα λέει ο Βίτσας, για τον Κασσελάκης άλλο τόσο είναι και όσα λέει ο Πολάκης για τον Τσακαλώτο.
Με την ευκαιρία: Ο πρώην υπουργός Οικονομικών είναι πολλά, αλλά «βαρίδι» δεν είναι για ένα κόμμα. Αντίθετα έχει τον καλύτερο βιογραφικό στον ΣΥΡΙΖΑ, άνεση διεθνούς κυκλοφορίας και αναγνωρισμένη επιτυχία ως υπουργός σε δύσκολες εποχές.
Όταν Πολάκης εξέθετε τη χωρα βρίζοντας κοινοτικούς επίτροπους, που του έλεγαν να μη καπνίζει δημοσίως, και ο Παππάς ζητούσε λεφτά από τον Μαρινάκη για να στήσει κανάλι ο Καλογρίτσας, ο Τσακαλώτος διαπραγματευόταν επιτυχώς την έξοδο της χώρας από το Μνημόνιο και τη άφησε βιώσιμη οικονομία.
Οπως λενε στελέχη, αν ο Κασσελάκης ήθελε να εξορθολογήσει το κόμμα με τη διαγραφή Τζουμάκα, Φίλη, Σκουρλέτη, Βίτσα, θα έπρεπε να κανει το ίδιο με τον Πολάκη που επιμένει στην απεχθή συμπεριφορά του. Με τον Παππά που έχει δικαστική καταδίκη στην πλάτη του και την Δούρου που επέμενε να κάνει την Περιφερειάρχη και να επιδιώκει την επανεκλογή της, με εκατό νεκρούς το Μάτι. Ή με Καρανίκα που εκθείαζε τον Αδωνι, ή την «οάαδα Καμμένου» που σταδιοδρομεί στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη.
Αν όμως χρησιμοποιήσει τέτοια κριτήρια πρέπει να διώξει και τον εαυτό του. Οπότε μένει και όπου βγει. Για τον ίδιο, γιατί για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να βγει πουθενά. Και η κατάρρευση ενός δημοκρατικού κόμματος με αυτόν τον ταπεινωτικό τρόπο, συνιστά πρόβλημα για το πολιτικό σύστημα και μειονέκτημα για τη δημοκρατική παράταξη. Μόνο στο Μητσοτακέικο ανοίγουν σαμπάνιες, μετά με τις σαμπάνιες που άνοιγαν με την εκλογή Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ.
Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο ο αρχηγός της Δεξιάς, έχει ποιοτικά και πολιτικά καλύτερο προφίλ από τους αρχηγούς των κομμάτων της Δημοκρατικής Παράταξης. Την οποία η παρουσία Κασσελάκη υποβαθμίσει και υποτιμά, όταν δεν την εξευτελίζει, όπως έκανε με την αυθάδη επίσκεψη στον τόπο μαρτυρίου της Μακρονήσου.
Και με την ευκαιρία- ενα νέο πρόβλημα επίκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω Κασσελάκη. Μισό αιώνα μετά το ορόσημο της ελληνικής Νεολαίας , κάποιοι στέλνουν μηνύματα:”Ας μην διανοηθεί να εμφανιστεί στην επέτειο του Πολυτεχνείου”. Θα θεωρηθεί σκάνδαλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει στελέχη με πολιτική συνάφεια και προσωπική συμμετοχή στην Εξέγερση του 1973 και μπορούν να τον εκπροσωπήσουν. Η εμπλοκή του Κασσελάκη στα ιερά και τα όσια της γενιάς τους, θα εκληφθεί ως πρόκληση.
Οι πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου και της Νομικής ζουν και- όπως λένε εκπρόσωποί τους- δεν θα ανεχθούν την προσβολή του αγώνα τους, χάριν των δημοσίων σχέσεων ενός “ασύμβατου” με τα ιδανικά τους. Για λόγους που οφείλει να αντιλαμβάνεται, ή να του εξηγήσουν οι παρατρεχάμενοι. Δεν προσφέρονται όλα για καπηλεία.
