Του Γ. Λακόπουλου
Σε ανακοινώσεις του σημερινού ΠΑΣΟΚ, αλλά και στους τίτλους κάποιων εφημερίδων, εμφανίζεται συχνά ο όρος «Δημοκρατική Παράταξη» και εννοούν όσους μετέχουν αυτή την εποχή στην επιχείρηση συγκρότησης του «νέου φορέα- της κεντροαριστεράς».
Του νέου κόμματος δηλαδή που φιλοδοξεί, για τους περισσότερους μνηστήρες της ηγεσίας του να γίνει υποστύλωμα της Δεξιάς του Μητσοτάκη- όπως καταγγέλλει ο Ραγκούσης, παραδέχεται ο Θεοδωράκης και συνέβη επί Βενιζέλου.
Η χρήση του όρου “δημοκρατική παράταξη» κατ’ αυτόν τον τρόπο συνιστά ιστορική παραχάραξη και προσπάθεια παραπλάνησης των δημοκρατικών πολιτών.
Η Δημοκρατική Παράταξη είναι πολύ ευρύτερος χώρος και συμπεριλαμβάνει από τις δυνάμεις και τους παράγοντες του δημοκρατικού Κέντρου και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ, ακόμη και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στον Ανδρέα Παπανδρέου για να το πιστοποιήσει.
Το ΠΑΣΟΚ συνέστησε μαζί με τη ΔΗΜΑΡ τη Δημοκρατική Συμπαράταξη» – όπως η Ντόρα Μπακογιάννη είχε τη «Δημοκρατική συμμαχία». Είναι ένας τίτλος τον οποίο έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί και με αυτόν άλλωστε στο ΠΑΣΟΚ οργάνωσε το «συνέδριο» του περασμένου Ιουνίου. Εννοείται ότι όποιος άλλος επιθυμεί μπορεί να προσχωρήσει σ’ αυτό το σχήμα.
Όμως άλλο η ΔΗΣΥ και άλλο η Δημοκρατική παράταξη στην οποία ανήκουν όλες οι προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, που έχουν ιδεολογικές διαφορές με τη Δεξιά. Έχουν άλλες αξίες, άλλες αντιλήψεις και άλλους στόχους για την κοινωνία, άλλη ανάγνωση της ιστορίας, άλλη κουλτούρα, άλλη αισθητική και άλλο παρελθόν.
Στη Δημοκρατική Παράταξη ανήκουν πολλά κόμματα, με διαφορές μεταξύ τους, αλλά με κοινό χαρακτηριστικό το αντιδεξιό πρόσημο. Αλλιώς δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν αυτή την παράταξη.
Μπορούν να συνεργάζονται με τα κόμματα της Δεξιάς, της Συντηρητικής Παράταξης, κατά περίπτωση όταν το επιβάλει το εθνικό συμφέρον και συναποδέχονται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας -πλην του ΚΚΕ.
Αλλά δεν μπορούν να ταυτίζονται μαζί της σε θέματα ιδεολογίας, στρατηγικής, κοινωνίας, αντίληψης για την οικονομία, αξιών και πολιτικής πρακτικής, σχέσεων με τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Ούτε ασπάζονται τις αντικομμουνιστικές θέσεις της και τις αντιδραστικές αποψεις της για κοινωνικά ζητήματα. Δεν αποδέχονται την ερμηνείες της Δεξιάς για την πολιτική ιστορία της χώρας και τους λαϊκούς αγώνες. Πάντα ήταν απέναντι…
Το 1989 που η Αριστερά πήγε με τη Δεξιά το πλήρωσε ακριβά και αποτελεί στίγμα στην πορεία της. Όπως πληρώνει και ο Τσίπρας τη συνεργασία με τον Καμμένο, όσες δικαιολογίες και αν έχει -και μερικές πολύ πρακτικές ή αναγκαστικές- δημητρωφικού» χαρακτήρα.
Το αίμα νερό δεν γίνεται στις ιδεολογίες. Οι άνθρωποι στην κοινωνία και στη ζωή, πρέπει να συνυπάρχουν για να συμπράξουν και να αλληλοσυμπληρώνονται, να έχουν φιλίες και σχέσεις. Αλλά στην πολιτική υπάρχουν αγεφύρωτες διαφορές για το ποιος εκπροσωπεί ποιον και πού θέλει να πάει τα πράγματα. Και η πολιτική υπάρχει ακριβώς για να επιλύει αυτές τις διαφορές.
Στη Δημοκρατική παράταξη με τους περισσότερους του ενός κομματικούς σχηματισμούς υπάρχουν κατά καιρούς κυρίαρχοι πολιτικοί φορείς που αποτελούν τον άξονά της.
Προδικτατορικά υπήρξε η Ένωση Κέντρου με τον Γεώργιο Παπανδρέου. Στη Μεταπολίτευση αναδείχθηκε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Σήμερα είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπούν την ελληνική Κεντροαριστερά και εφάπτονται στην Ευρωπαϊκη Σοσιαλδημοκρατία, με τάση να ενταχθούν, όπως συνέβη και με το ΠΑΣΟΚ…
Δίπλα στο κυρίαρχο κόμμα της Δημοκρατικής Παράταξης υπήρχε πάντα η παραδοσιακή Αριστερά με την ΕΔΑ προδικτατορικά και τα δυο ΚΚΕ στη Μεταπολίτευση και το ένα σήμερα.
Αυτό το κόμμα είχε πάντα στρατηγικές διαφορές με την παραδοσιακή Αριστερά -ενίοτε και συγκρούσεις. Αλλά σε ζητήματα της τακτικής όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις συνέπιπταν.
Συνεργάζονται στο μαζικό χώρο στο συνδικαλισμό και την αυτοδιοίκηση, καθώς έχουν σταθερά κοινή αντιδεξιά τοποθέτηση στην τρέχουσα πολιτική. Έκαναν κοινούς αγώνες απέναντι στις κυβερνήσεις της μετεμφυλιακής, αλλά και μεταπολιτευτικής Δεξιάς.
Σήμερα κάποιοι θέλουν να καταργήσουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη Δεξιά και τη Δημοκρατική παράταξη. Να εξαφανίσουν να στοιχεία που δίνουν πρωτοποριακό ρόλο στις δημοκρατικές δυνάμεις, παπαγαλίζοντας σαπουνόφουσκες του νεομητσοτακισμού ότι δεν υπάρχουν διαχωρισμοί Δεξιά- Αριστερά, προοδευτική και συντηρητική παράταξη.
Όσοι αποδέχονται αυτές τις θεωρίες δεν ανήκουν στο αστερισμό της Δημοκρατικής Παράταξης, ή τον υπονομεύουν, αν δεν παραβιάζουν και το καταστατικό των κομμάτων τους. Επιχειρούν απλώς να διαμορφώσουν ένα χώρο που θα που κινείται δορυφορικά στη σημερινή ΝΔ και θα προσπαθεί να περιορίζει για λογαριασμό της την επιτροπή των κομμάτων της Δημοκρατικής Παράταξης και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η παραχάραξη, λοιπόν, είναι εκ του πονηρού και πέρα από τους σκοπούς που εξυπηρετεί συρρικνώνει ανοήτως -αν όχι σκοπίμως-και την επιρροή της Δημοκρατικής Παράταξης που δεν είναι φυσικά κάτω από το 8% που συναθροίζουν όσοι μπήκαν στο παιχνίδι του “νέου φορέα».
Αντίθετα διαχρονικά η Δημοκρατική Παράταξη ήταν πλειοψηφική δύναμη στην κοινωνία και γι’ αυτό άλλωστε κατά καιρούς η Δεξιά κατασκεύαζε καλπονοθευτικά σύστημα για να την αποκλείσει από την εξουσία. Ούτε αυτό δε αντιλαμβάνονται όσοι προσπαθούν ανιστόρητα να θολώσουν τις έννοιες και τους ορισμούς; Θα αλλάξουμε και την πολιτική ιστορία τώρα;
