Υπάρχει μια κατηγορία παραγόντων του δημοσίου βίου που κοιμούνται και ξυπνούν με την προσδοκία να γίνουν εκλογές και να τις κερδίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης: πολιτικοί, εκδότες, δημοσιογράφοι, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, σουλατσαδόροι, μιζαδόροι, αργόσχολοι, αργόμισθοι, διαμεσολαβητές και έτεροι Καππαδόκες.
Δεν ποντάρουν στη ΝΔ γενικά, αλλά ειδικά στον Κυριάκο. Ο οποίος είναι απλώς η αιχμή του δόρατος και ο επιστρατευμένος εκπρόσωπος αυτούς συστήματος. Με αντάλλαγμα την ικανοποίηση της φιλοδοξίας του να γίνει Πρωθυπουργός. Οι επιλογές του δείχνουν ότι δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο.
Προϋπόθεση γι’ αυτές τις επιδιώξεις είναι η εξόντωση του Τσίπρα και η εξαφάνιση της Αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο. Οι πιο θρασείς -και οι πιο φοβισμένοι και ένοχοι-μιλούν για ειδικά δικαστήρια, κρεμάλες και εξοβελισμούς.
Δεν είναι κακό να περιμένουν κάποιοι να φύγει μια κυβέρνηση και να έλθει μια άλλη. Αντίθετα, αυτό είναι το παιχνίδι της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας: η εναλλαγή στη διακυβέρνηση. Όμως όσοι ανήκουν στις προαναφερόμενες ομάδες δεν ενδιαφέρονται για καμία Δημοκρατία. Κόβονται για τον ευατό τους. Και ταυτόχρονα ανησυχούν για τις αμαρτίες και τα ανομήματά τους.
Σκίζονται για την επιστροφή σε ένα καθεστώς, ίδιο με αυτό που ανατράπηκε τον Ιανουάριο του 2015, στο οποίο τοποθετούν εκ νέου τον εαυτό τους -όπως παλιά: στο καθεστώς στη διαπλοκής, της υποταγής της πολιτικής στην οικονομική εξουσία, της ισχύος των μιντιαρχών, των εργολάβων και όσων έκαναν τους οικονομικούς μεγιστάνες με ξένα λεφτά: του κράτους, των τραπεζών της Ευρώπης και για ένα διάστημα με τα λεφτά των απλών ανθρώπων που ρουφήξαν με το κόλπο του Χρηματιστήριου.
Η κάστα του άνομου πλούτου
Σ’ εκείνο το καθεστώς είχαν βρει τη βολή τους πρόσωπα με κάθε είδους αθέμιτες δραστηριότητες. Πλούτιζαν με συναλλαγές κάτω στο τραπέζι και τη διακίνηση μαύρου χρήματος κάθε είδους παράσιτα της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, της κρατικής γραφειοκρατίας, του συνδικαλισμού και των κομματικών μηχανισμών.
Μαζί με τους βασιλικούς, που απορροφούσαν τα χοντρά λεφτά, ποτίζονταν και οι γάστρες. Άλλος έκανε τον ενημερωτή, ή τον εκπομπάρχη. Άλλος χρησιμοποιούσε την ισχύ της εφημερίδας για να κανονίζει δουλειές, να προωθεί ή να υπονομεύει δραστηριότητες ανάλογα με την πλευρά που τα «ακουμπούσε». Να στηρίζει ή να πολεμάει πολιτικούς και να κονομάει.
Άλλος μεσολαβούσε ανάμεσα στον επιχειρηματία και το κράτος, τις τράπεζες και τις κοινοτικές υπηρεσίες για αναθέσεις, δάνεια και προγράμματα. Όλοι έπαιρναν κάτω από το τραπέζι το ρεγάλο τους και ό,τι δεν ξόδευαν για καλή ζωή εδώ, έφευγε για φορολογικούς παράδεισους. Άνθρωποι που δεν θα τους έδινες το χέρι, είχαν την offshore τους.
Όλοι μαζί συγκρότησαν μια κάστα νεόπλουτων. Σταδιακά διαχωρίσθηκαν από την υπόλοιπη κοινωνία και ξεχώριζαν από την κακογουστιά, ή την προκλητικότητα του ματσωμένου. Έκαναν παρέα μεταξύ τους και οι κατώτεροι συνωστίζονταν στις αυλές των ισχυρότερων, κάνοντας τους γελωτοποιούς του βασιλέως.
Πολιτικά από το περιβάλλον Σημίτη μετακινήθηκαν στην αυλή του Μητσοτάκη -μερικοί είχαν θητεύσει και στον πατέρα του. Βρίσκονταν μαζί τα καλοκαιριά στα νησιά -ιδίως στη Μυκονο-και το χειμώνα στην Αράχοβα και σε προορισμούς τους εξωτερικού για σκι. Επιδείκνυαν τα σύμβολα του ανόμου πλούτου τους, έστελναν τα παιδιά τους σε σχολεία του εξωτερικού, σύχναζαν σε μοδάτα στέκια πέριξ της πλατείας Συντάγματος και των Βορείων Προαστείων, ντύνονταν ακριβά- αν και κιτς ενίοτε, ιδίως οι κυρίες τους.
Ήταν μια ιδιαίτερη συνομοταξία, με κοινό παρονομαστή τα συγκοινωνούντα δοχεία ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ -όταν δεν ήταν οι ίδιοι οι ιμάντες επαφής. Μέχρι που εν τέλει βρέθηκαν μαζί στην ίδια πλευρά με την συγκυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου. Αφού πρώτα φουντάρισαν στη χώρα επειδή έτρωγαν τα λεφτά του κράτους με όλο και μεγαλύτερη βουλιμία.
Ο καθένας με τον τρόπο του: ο επιχειρηματίας με τις υπερκοστολογημενες κρατικές προμήθειες -δημόσια έργα, φάρμακα, εξοπλισμοί κλπ. -και θαλασσοδάνεια, ο ενδιάμεσος με τις μίζες, ο εκδότης με την υποστήριξη δημόσιων σχέσεων ο δημοσιογράφος με το λιβάνισμα, ο μανδαρίνος με τις διευκολύνσεις, ο συνδικαλιστής με την συναλλαγή.
Λύτρωση ή ήττα της Αριστεράς
Όλοι αυτοί ξεβολεύτηκαν όταν ήλθε στα πράγματα η Αριστερά -έστω με το δεκανίκι του Καμμένου. Ήδη η κατάσταση τους ξέφυγε με τη χρεοκοπία του 2010, αλλά ήλπιζαν να την ελέγξουν με τα Μνημόνια, στα οποία οδήγησε τη χώρα ο -εκλεκτός τους τότε- Γ. Παπανδρέου. Αλλά την πάτησαν.
Πρώτο, γιατί ο διεθνής οικονομικός έλεγχος εκτός από τις περικοπές στους πολλούς είχε συνέπειες για τους ιδίους καθώς επέβαλε κανόνες, ή την εφαρμογή κανόνων που υπήρχαν αλλά κανείς δεν τηρούσε. Δεν μπορούσαν να επιβιώσουν με κανόνες.
Δεύτερο, γιατί το σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης» απέτυχε παταγωδώς με το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου του 2015. Οι πολίτες προτίμησαν πάλι την Αριστερά, έστω και με νέο Μνημόνιο και είχαν τους λόγους τους.
Όταν άρχισε να ξετυλίγεται του κουβάρι των -προσωπικών- ευθυνών και να σχηματίζονται δικογραφίες, συνασπισθήκαν όλα τα τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας. Το παλιό σύστημα ανέδειξε δύο γόνους επικεφαλής των δυο κομμάτων της χρεοκοπίας και κήρυξε σταυροφορία κατά του Τσίπρα. Αφού απέτυχαν να τον βάλουν στο κόλπο με τη γνωστή Ιμαλαΐων. Και αφού διαπίστωσαν οι Συριζαίοι μπορεί να είναι ψιλοάσχετοι, αλλά δεν κλέβουν. Δεν γυαλίζει το μάτι τους για μια πρόσκληση στα σαλόνια. Δεν τους γυαλίζουν τα μεγαλεία και συνέχισαν να ζουν όπως ζούσαν και πριν και άρα δεν είναι διαχειρίσιμοι.
Ειδικά το χώρο των ΜΜΕ το μαύρο μέτωπο κατά της κυβέρνησης σχηματίσθηκε από τους συνήθεις υπόπτους: τους διαπλεκόμενους και τα καρακόλια τους. Ο στόχος είναι να φορτισθεί αρνητικά το όνομα του Τσίπρα, να αμφισβητηθεί η ηθική της Αριστεράς, να εκμαυλίσουν όπου τους παίρνει. Στο τέλος να επικρατήσει το κόμμα του Νεομητσοτακισμού και το κόμμα της Φώφης. Να ανατραπεί η σημερινή κυβέρνηση και να εγκαθιδρυθεί το καθεστώς των κληρονόμων.
Αυτές τις προσδοκίες προωθούν καθημερινά όσοι προαναγγέλλουν την ήττα του Τσίπρα και το θρίαμβο του Μητσοτάκη. Δεν το κάνουν ως πολιτική επιλογή. Είναι η λύτρωσή τους. Πέραν των άλλων με την σημερινή κυβέρνηση βγαίνουν οι σκελετοί από τις ντουλάπες.
Από τα γραφεία των ανακριτών και εισαγγελέων παρελαύνουν τα καλύτερα παιδιά της διαπλοκής. Είναι πολλοί όσοι φοβούνται ότι έρχεται η σειρά τους. Δεν τους διώκει κανείς, όπως διακινούν. Απλώς δεν έχουν πλέον ακαταδίωκτο. Και όποιος έχει διαπράξει αδικήματα βρίσκεται στη διάθεση της Δικαιοσύνης…
Ο κλοιός γύρω από το μαύρο χρήμα, που διοχετεύθηκε σε εξωχώριους προορισμούς, όλο και σφίγγει. Πανίσχυροι οικονομικοί παράγοντες κατέρρευσαν, μιντιακά συγκροτήματα διαλυθήκαν, ανέγγιχτοι πολιτικοί οδεύουν προς το εδώλιο. Το καθεστώς της σήψης και τη διαφθοράς κλονίζεται μετά από τέσσερις δεκαετίες κυριαρχίας.
Το μέτωπο των εκλογών
Αυτοί είναι οι αντίπαλοι του Τσίπρα στον οποίο χρεώνουν ακόμη και τη χρεοκοπία της χώρας με τις συνέπειες της στην κοινωνία. Ο Κυριάκος ως υιός του πατρός και η Φώφη ως «ψυχοκόρη» είναι η τελευταία ελπίδα τους. Σ’αυτούς ποντάρει η κάστα των ευνοημένων της ανομίας. Επιτίθενται στην Τσίπρα ασύδοτα και παίζουν το τελευταίο χαρτί τους υπέρ του αντιπάλου τους χωρίς ενδοιασμούς.
Ηθική μηδέν. Οι πιο εξαχρειωμένοι κάνουν τους τιμητές. Μερικοί είναι ήδη αξιοθρήνητοι, καθώς ξέπεσαν σε αφεντικά δευτεράτζες- ακόμη και στον υπόκοσμο. Όλοι μαζί τραβάνε το ίδιο κουπί. Να φύγει ο Τσίπρας που «κατέστρεψε τη χώρα» -δηλαδή κατέστρεψε τους ίδιους. Να έλθει ο Κυριάκος που θα «σώσει τη χώρα», δηλαδή θα σώσει τους ίδιους -μερικούς και από τη φυλακή.
Αυτό είναι το σχήμα πλέον στην πολιτική σκηνή. Αυτά είναι τα στρατόπεδα της πολιτικής αντιπαράθεσης και εκεί διαμορφώνεται το μέτωπο των εκλογών. Για τα υπόλοιπα θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι και θα είναι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους…
