Του Γ. Λακόπουλου
Το εφετινό καλοκαίρι πήγε καλά για τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και η παρουσία του στη ΔΕΘ, μετά την γενναιόδωρη παρουσία του προέδρου Μακρόν στην Αθήνα, το επισφράγισε. Από πολλά στοιχεία προκύπτει ότι είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού . Πρωτίστως απο την αμηχανία και τις νευρικές κινήσεις της αντιπολίτευσης και και την παραπληροφόρηση των εταίρων της στο μιντιακό σύστημα.
Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο εκδηλώθηκε μια νέα κρίση ενδοκυβερνητικής συνεννόησης που απεληξε σε επικοινωνιακό στραπάτσο- ικανο να επισκιάσει τα κυβερνητικά ωφέλη των ημερών και γι αυτό άλλωστε αναδείχθηκε απο τους συνήθεις ύποπτους.
Η δήλωση των Καναδών ότι θα εγκαταλείψουν την επένδυση στις Σκουριές υπαγορεύεται προφανώς από τα συμφέροντα και τις σκοπιμότητες της εταιρίας, που θέλει να εξασφαλίσει περισσότερα, δίνοντας λιγότερα. Ή και να παρακάμψει τις ευθύνες της για την προστασία του περιβάλλοντος, όσο μπορεί να υπάρχει με μια τέτοια δραστηριότητα. Οι νοήμονες άνθρωποι το καταλαβαίνουν.
Επιπλέον εκπλήσσονται αν δεν αγανακτούν, με τη ευκολία με την οποία προσωπικά οι επικεφαλής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού έσπευσαν να πάρουν το μέρος της εταιρίας και να την ταυτίσουν με το σύνολο των επενδυτών στην Ελλάδα. Εσπευσαν δηλαδη να ενισχύσουν τη θεση της ξένης εταιρίας και οχι της ελληνικης πολιτειας. Ο Μητσοτάκης μάλιστα υποσχέθηκε οτι <με τη δική του κυβέρνηση> δεν θα έχουν τέτοια προβληματα. Αλλά και αυτό έχει τις εξηγήσεις του. Αυτό που είναι ανεξήγητο είναι οι κυβερνητικοί χειρισμοί.
Πριν από όλα οι αρμόδιοι υπουργοί πιάστηκαν στον ύπνο και βρέθηκαν μπροστά σε μια επιθετική κίνηση της εταιρίας -και την ενορχηστρωμένη υποστήριξή της από την αντιπολίτευση – ακριβώς στην κορύφωση της κυβερνητικής παρουσίας με θετικό πρόσημο. Δεν θα ζητήσει από κανέναν ευθύνες ο Πρωθυπουργός γι’ αυτή την αιφνίδια εξέλιξη; Δεν έπρεπε κάποιος από τους συνεργάτες του να τον έχει ενημερώσει και να θέσει πρώτος το ζήτημα στη Θεσσαλονίκη, όταν μιλούσε για επενδύσεις;
Δεύτερον, οι εξηγήσεις των υπουργών που εμπλέκονται σ’ αυυτή την υπόθεση υπήρξαν από ανεπαρκείς ως αστείες. Τι νόημα έχουν οι υπαινιγμοί ότι η ΝΔ υποκίνησε την πρωτοβουλία της εταιρίας; Πώς την υποκίνησε; Μπορούν να το αποδείξουν; Άλλο την αξιοποιεί και άλλο την υποκίνησε.
Αν πάλι πρόκειται για εκβιασμό των Καναδών, όπως προβάlλουν, γιατί δεν εξηγούν με λεπτομέρειες και στοιχεία αυτόν τον εκβιασμό; Φυσικά οι νόμοι πρέπει να τηρούνται από όλους και η υγεία των ανθρώπων, δεν έχει οικονομικό αντάλλαγμα. Κανείς δεν μπορεί να στέλνει τελεσίγραφα στην ελληνική πολιτεία,ουτε να υπαγορευει αποφάσεις στον Πρωθυπουργό. Αλλά γιατί δεν ανέλαβε κάποιος την ευθύνη να μιλήσει δημοσίως και να βάλει τον καθένα στη θέση του και περιορίσθηκαν σε απρόσωπες ανακοινώσεις που δεν λένε τίποτε;
Αν έχουν επιχειρήματα ο Σταθάκης και ο Σκουρλέτης γιατί δεν τα παρουσιάζουν; Γιατί δεν εξηγούν σε τι παραβιάζει τη νομοθεσία η συγκεκριμένη εταιρία και πως εκβιάζει; Για αφησαν το βάρος στον Τζανακοπουλο; Γιατί δεν σπεύδουν στη Χαλκιδική να μιλήσουν με τους εργαζομένους και τους κατοίκους και να εξηγήσουν τι ακριβώς συμβαίνει και ποιο είναι το καλύτερο για τη περιοχή; Για αφήνουν τον μηχανισμό δημοσίων σχέσεων της εταιρίας να αλωνίζει;
Τέλος, το καλαμπούρι με τον συμπαθή «σύμβουλο στρατηγικής» Καρανίκα πρέπει να τελειώσει. Είναι προφανές ότι πρόκειται για εύκολο στόχο γιατί πρόκειται για πρόσωπο με ιδιαιτερότητες απόψεων και συμπεριφορών. Αλλά κανείς δεν μπορεί ισχυριστεί ότι αυτή τη φορά τον αδίκησε κανείς. Μόνος του παρενέβη και αν δεν γνώριζε τι θα επακολουθήσει τόσο το χειρότερο.
Μπορεί να ανέχεται ο Πρωθυπουργός ως ευπρεπής πολιτικός να χρησιμοποιούνται τέτοιες εκφράσεις από άνθρωπο του γραφείου του; Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν στο μέγαρο Μαξίμου ποιος πρέπει να πάει “στα τσακίδια”, αν συνυπολογισούν τα συμφραζόμενα της υπόθεσης στα μέτωπα της οικονομίας, της πολιτικής και της επικοινωνίας; Ούτε βαλτός να ήταν ο άνθρωπος…
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τσίπρας βρίσκεται κρεμασμένος από τους ίδιους τους συνεργάτες τους ή τους υπουργούς του. Από την αδυναμία τους να διαχειριστούν τη διαστρέβλωση της δημόσιας παρουσίας του από ένα συγκεκριμένο μιντιακό σύστημα, μέχρι την παρότρυνση του να πάρει θέσεις και να κάνει προβλέψεις που διαψεύδονται και τον εκθέτουν.
Πλήρωσε κανείς ποτέ γι’ αυτή την ελαφρότητα, αν δεν πρόκειται για κάτι χειρότερο; Λογοδότησε κανείς για την εκκρεμότητα με την επένδυση το Ελληνικό; Ζητήθηκαν εξηγήσεις από όσους υπουργούς κάνουν δηλώσεις για τις οποίες πρέπει να απολογείται η ίδια η κυβέρνηση στο σύνολο της; Ή γιατί χειρίζονται υποθέσεις με ακατανόητο τρόπο. Π.χ. κλήθηκε να εξηγήσει κάποιος από το υπουργείο Εξωτερικών το γιατί προ καιρού αναγκάσθηκε η Γιάννα Αγγελοπούλου να αφήσει τον τίτλο της πρέσβειρας επί τιμή που της έχει απονεμηθεί από την Πολιτεία για γνωστούς λόγους και που μόνο πολιτικό όφελος είχε η χώρα και η κυβέρνηση, αλλά και προσωπικά ο Πρωθυπουργός;
Υπάρχει πρωθυπουργικό ιμπέριουμ στη λειτουργία του υπουργικού συμβολαίου, τις δραστηριότητες των συνεργατών του Πρωθυπουργού και καταλογισμός ευθυνών για πρόσωπά που αντικειμενικά υπονομεύουν τη λειτουργία του. Αναρωτήθηκε ποτέ ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ποιος και γιατί του σκάβει το λάκκο σε κρίσιμες στιγμές, αντί να παρακολουθεί τις ασυναρτησίες των κυβερνητικών παραγόντων όταν χάνεται ο έλεγχος; Ποιος από αμέλεια, ανικανότητα, ή βλακεία έστω, ανατινάζει ό,τι κερδίζει ο ίδιος με τη δημόσια παρουσία του; Για κάποιοι δίνουν τις αφορμές που περιμένουν οι αντίπαλοι του για να τον ακυρώσουν; Πάρτι έκαναν πάλι με τον Καρανίκα και τις υπουργικές ασάφειες στην ουσία της υπόθεσης των μεταλλείων…
Αφού γίνεται συχνά λόγος για ομοιότητες του Τσίπρα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ας του μεταφέρει κάποιος μια φράση που χρησιμοποιούσε ο μακαρίτης σ’ αυτές τις περιπτώσεις: «Πάρε τα μολύβια σου και φύγε τώρα»…
