Του Γιάννη Πανούση
Δείξαμε τις παλάμες μας,
σημάδια των καιρών,
να μας γνωρίσουν από τις πληγές
Τους εξηγήσαμε,
δεν είμαστε ληστές,
μ’αυτοί ,από συνήθεια
μας ξανασταύρωσαν
Δημήτρης Η. Λούκας, Επίκαιρο…
Ώρες-ώρες δεν καταλαβαίνω τους κυβερνώντες αριστερούς[;], ούτε τον Πρωθυπουργό.
Μερικοί προσπαθούν, σαν πολιτικά κουτσαβάκια, να λοιδορούν τους αντιπάλους τους μ’εκφράσεις καφενε-γηπέδου, άλλοι, σαν τους στρατηγούς στα ΚΑΠΗ, θυμίζουν τις ένδοξες μάχες του δημοκρατικού στρατού[!], άλλοι, περισσότερο ‘τεχνοκρατίζοντες’, επιχειρούν να ψελλίσουν κάτι για το ψηφιακό μέλλον κάνοντας συνεχώς ρουσφέτια και χατίρια στο συντεχνιακό παρελθόν. Αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αντί να τους συμμαζέψει και να τους στείλει στ’ αζήτητα ,υιοθετεί εισηγήσεις ‘μαγικών κινήσεων ανατροπής’[;] μιλώντας διαφορετική γλώσσα από αυτήν που χρησιμοποιούσε τα τελευταία 10 χρόνια και φωτογραφιζόμενος με υποψήφιους, που απορώ πως δεν καίγεται το φιλμ από την απαστράπτουσα ηθικοπολιτική μηδαμινότητά τους.
Έλεος. Κάποιος πρέπει να πει σε όλους αυτούς ότι η κάθε κυβέρνηση κρίνεται από το λαό αυτοτελώς και κατά συνέπεια δεν ωφελεί σε τίποτα η αναδρομή στο κακό παρελθόν των άλλων, ούτε ο [ανήθικος] συμψηφισμός λαθών. Η οσμή της ήττας δεν προκύπτει από το άρωμα του αντιπάλου, αλλά από τις κινήσεις/δηλώσεις απόγνωσης και παρέκκλισης από κάθε αρχή και αξία των ήδη εσωτερικά ηττημένων.
Η Αριστερά δεν πεθαίνει αν δεν τη δολοφονήσουν οι ίδιοι οι αριστεροί.
Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν αυτό οι κυβερνώντες, τόσο το καλύτερο για τα ατίθασα παιδιά της Αριστεράς [που καιρό τώρα τους μήνυαν ότι στραβά αρμενίζουν, αλλά κανείς τότε δεν ήθελε ν’ακούσει].
