Η κατασκευή “κόστους” από την πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα. Ένα αντικοινοβουλευτικό παραμύθι

Του Γ. Λακόπουλου

Από τότε που ηγείται της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης  η αξιωματική αντιπολίτευση υιοθέτησε τον κανόνα που υποδεικνύουν  ξεσαλωμένοι αρθρογράφοι: ακόμη και επί των κυμάτων και να περπατήσει ο Τσίπρας,  πρέπει να τον κατηγορήσει ότι δεν ξέρει κολύμπι. Και το κάνει.

Το τελευταίο εύρημα της ανερμάτιστης αντιπολίτευσης είναι ότι η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα κόστισε στη χώρα… 200 δισ. ευρώ! Από πού προκύπτει; Από πουθενά;  Πρόκειται για μπαρούφα περιωπής. Πώς ξεκίνησε; Το περιγράφει στα ΝΕΑ ο, ευπρεπής επικριτής της κυβέρνησης, Παύλος Τσίμας:

“Τη συζήτηση την είχε ανοίξει ο Γιάννης Στουρνάρας, μιλώντας στη Βουλή τον Ιούλιο του 2016. Με τον δικό του «ήπιο» υπολογισμό, το «κόστος Βαρουφάκη» είχε προσδιοριστεί στα 86 δισ. Ο Κλάους Ρέγκλινγκ, λίγο αργότερα, το στρογγύλεψε: 100 δισ. Ο Στέλιος Πέτσας της Νέας Δημοκρατίας, σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυσή του, είχε υπολογίσει ότι η επιβάρυνση του χρέους και η καταστροφή πλούτου συνδυαστικά ανέβαζαν τον λογαριασμό στα 120 δισ. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος πλειοδότησε: το μοιραίο πρώτο επτάμηνο του 2015 μας κόστισε 180 δισ. Και τη συζήτηση έκλεισε ο Τόμας Βίζερ, μιλώντας στο Φόρουμ των Δελφών την περασμένη εβδομάδα. Ο λογαριασμός, είπε, φθάνει τα 200 δισ. Οι μέθοδοι υπολογισμού είναι περίπλοκες και εν πολλοίς αυθαίρετες.”

Την τελευταία αυθαιρεσία έριξε στην  πιάτσα ένας περίεργος πρώην: ο Τόμας Βίζερ. Ήταν επικεφαλής της τεχνικής ομάδας που προετοίμαζε τις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ- καμία σχέση με θεσμικό κοινοτικό όργανο.  Δεν υπήρξε ποτέ φίλος της Ελλάδας, πόσο μάλλον φίλος της Αριστεράς. Και τώρα, που μπορεί να λέει ότι του καπνίζει, όρισε το “κόστος του Τσίπρα ” στα 200 δισ. ευρώ.

Δεν αποκλείεται όμως την επόμενη φορά να το πάει στα 300 δισ., καθώς βρίσκει συγκρατημένη αυτή την εκτίμηση. Ο Τσίμας το συμμερίζεται υπό κάποιες προϋποθέσεις:. ” Αν το απαισιόδοξο σενάριο εκπληρωθεί, τότε ακόμη και η εκτίμηση Βίζερ για το κόστος της χαμένης ευκαιρίας του 2015 θα μοιάζει αξιοθρήνητα μετριοπαθής”.  Κάποιοι άλλοι προσθέτουν και τους κινδύνους για το “αστικό καθεστώς”.  Μας πήραν φαλάγγι οι κομμουνιστές.

Η σαπουνόφουσκα Βίζερ προέκυψε στο φετινό Φόρουμ των Δελφών σε ένα κλίμα στο οποίο, όπως σημειώνει εξέχων οικονομικός παράγων που απείχε,  ” κάποιοι έκαναν  διαγωνισμό μεταξύ τους ποιος θα βλάψει περισσότερο την Ελλάδα”. Το  δεύτερο βραβείο κέρδισε ο Στουρνάρας που ανακοίνωσε ότι ” λυπάται για αυτή τη χώρα“. Επειδή η Δικαιοσύνη της κάνει  έρευνα για τον ίδιο και τη σύζυγό του. Η οποία, κατά προγενέστερη δήλωσή του, “είναι το πιο έντιμο άτομο στον κόσμο”.

Το παιχνίδι της κολοκυθιάς

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τη συνδρομή των ΜΜΕ που τον καθοδηγούν, υιοθέτησε εξ αρχής τον μπακάλικο λογαριασμό που ξεκίνησε το περασμένη καλοκαίρι ο Στουρνάρας σε ένα δημόσιο αντικυβερνητικό ντελίριο κατά της διαπραγματευτικής τακτικής της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα.  Τον βόλεψε ότι τον διόγκωσε ο  Γερμανός  Βίζερ -που εκπέμπει  εμπάθεια για τα καψόνια που του έκανε ο ο Βαρουφάκης- σε κάθε περίπτωση ατυχής επιλογή του Τσίπρα εκείνη την περίοδο. Αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση.

Πρόκειται για ευτελές παιχνίδι κολοκυθιάς. ” Και γιατί κόστισε τόσο; Και πόσο ήθελες να κόστισε; Να κόστιζε τόσο ….” Και πάει λέγοντας. Θα ήταν αστείο, αν πίσω από αυτό δεν κρυβόταν μια επικίνδυνη αντικοινοβουλευτική  νοοτροπία. Μια αντιδημοκρατική αντίληψη κατά της πολιτικής.

Πόσο κόστισε η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα; Απάντηση: Απολύτως τίποτε. Ούτε θα ήταν δυνατόν να “κοστίσει”. Δεν είχε κάτι και το έχασε ώστε να το χρεωθεί. Τι θα μπορούσε να συμβεί με το ένα ή το άλλο σενάριο ανάγεται στη σφαίρα της  φαντασίας. Προφανώς, αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε αλλάξει πολιτική το Μάρτιο και όχι τον Ιούλιο, θα έπαιρνε ένα ηπιότερο Μνημόνιο -από αυτό πήρε, όχι από τα προηγούμενα. Αλλά μπορούσε, ή έπρεπε να το κάνει;

Το μάθημα από τον Σόιμπλε

Ο Τσίπρας εξελέγη με ένα πρόγραμμα. Και αυτό προσπάθησε να εφαρμόσει. Με εντιμότητα. Αυτό έπρεπε να κάνει αφού αυτή την εντολή πήρε. Το πρόγραμμα ήταν ανεφάρμοστο. Αλλά αν εξ αυτού οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι ήταν λάθος και η εντολή, τότε καταργούμε την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και το νόημα των εκλογών. Δεν θα ψηφίσουμε κάποιον που έχει μια πολιτική πρόταση, επειδή αυτή είναι η συλλογική βούληση.

Οι πολίτες είχαν υπόψη τους ότι αναδείκνυαν μια αριστερή  κυβέρνηση. Ότι ανέθεταν σε ένα κόμμα να “καταργήσει το Μνημόνιο” όπως υπόσχονταν. Και αυτό έπρεπε να κάνει. Το προσπάθησε -για να κάνει πίσω όταν δεν έβγαινε. Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι ο Τσίπρας -ως ηγέτης- ανέλαβε την ιστορική ευθύνη να μην υιοθετήσει την πρόταση του Δημοψηφίσματος-  για να τον κατηγορούν κάποιοι για “κωλοτούμπα”. Μήπως προτιμούσαν να αποδεχθεί ότι υποδείκνυε το δημοψήφισμα;

Μετά τη νίκη του Ιανουαρίου του 2015, ως εκλεγμένος πρωθυπουργός όφειλε να προσπαθήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, διαπραγματευόμενος ως το τέλος.  Έτσι έκανε. Και έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία. Το εξήγησε  κάποιος που μόνο φίλος του Τσίπρα δεν είναι.  Ο Βόλφρανγκ Σοιμπλε, σε πρόσφατη συνέντευξη του στον Αλέξη Παπαχελά,- για τον Σκάι- είπε μεταξύ άλλων:

 Ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές και προσπάθησε για μισό χρόνο να τηρήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις, πράγμα που δεν πέτυχε και έτσι προκήρυξε νέες εκλογές και έκτοτε η κατάσταση βελτιώνεται. Το τίμημα, ωστόσο, που κατέβαλε η Ελλάδα εκείνο το μισό χρόνο ήταν η αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων του Τσίπρα κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης προεκλογικής εκστρατείας κατά του Σαμαρά“.

Πουθενά δεν μιλάει για …κόστος σε δισ. ευρώ. Και παρακάτω είναι  σαφέστερος , κανόνας μάθημα κοινοβουλευτικού και δημοκρατικοί ήθους:

Σεβάστηκα το γεγονός ότι ο Τσίπρας προσπάθησε να τηρήσει τις υποσχέσεις που είχε δώσει προεκλογικά και όταν αναγνώρισε ότι δεν μπορούσε να το καταφέρει ακολούθησε τον δρόμο των εκλογών. Εγώ αυτό το κατάλαβα πολύ καλύτερα από ό,τι οι άλλοι. Ό,τι δηλαδή είπε “είμαι αναγκασμένος  να κάνω τα αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκα, θα κάνω εκλογές, χρειάζομαι νέα εντολή από τους Έλληνες ψηφοφόρους. Την εντολή αυτή την έλαβε και τώρα με όλες τις δυσκολίες – και δεν είναι εύκολος δρόμος αυτός – η χώρα πάει καλύτερα.

 Τι δεν κατάλαβαν οι Στουρναραίοι, οι Βίζερ και τα κοκοράκια που  κοστολογούν …μια εκλεγμένη κυβέρνηση; Ο Τσίπρας είχε μια πολιτική, υπήρξε συνεπής σ’ αυτήν, δεν του βγήκε, την άλλαξε. Ζήτησε νέα εντολή για άλλη πολιτική και την πήρε. Τι δεν έγινε θεσμικά; Γιατί τον Σεπτέμβριο του 2015 οι πολίτες ψήφισαν  τον Τσίπρα -που τους “κόστισε”- και όχι τη ΝΔ που ήταν…τζάμπα;

Πόσο κόστισε ο.. Σαμαράς;

 Κάποιοι κρύβουν ότι οι  κυβερνήσεις αξιολογούνται με εκλογές και  οι πολιτικοί για το σύνολο της διαδρομής τους. Όχι με αλχημείες κακιασμένων τεχνοκρατών. Δεν  αντιλαμβάνονται ότι έτσι δουλεύει η Δημοκρατία. Αν έχουν υπόψη τους κανένα καλύτερο πολίτευμα να το πουν.

Αλίμονο αν αντί να κάνουμε τον συνολικό απολογισμό μιας πολιτικής δύναμης που βρίσκεται στην κυβέρνηση -έτσι όπως προκύπτει από τα πραγματικά δεδομένα-  καταφεύγουμε  σε αποσπασματικές κρίσεις ,με  “αν” και εικασίες. Με βάση αρλούμπες που πετάνε “ειδικοί”, που δεν απολογούνται σε κανένα.

Τότε να υπολογίσουμε και το κόστος του Σημίτη από την στρεβλή ένταξη στην ΟΝΕ για λόγους κομματικής, αν όχι προσωπικής,  κερδοσκοπίας. Ξεχνάμε ότι μείωνε τα τιμολόγια των δημοσίων υπηρεσιών για πιάσει το κριτήριο του πληθωρισμού;

Να υπολογίσουμε μήπως το κόστος της διακυβέρνηση  του Ανδρέα Παπανδρέου επειδή αξιοποίησε έτσι και όχι αλλιώς τα κοινοτικά κονδύλια;Ή μήπως να πάμε στη περίοδο Μητσοτάκη και  όσα θαυμαστά έκανε  στο όνομα δήθεν των μεταρρυθμίσεων;

Όσοι λένε ότι ο Τσίπρας “κόστισε τόσο” το πρώτο εξάμηνο του 2015 παραπληροφορούν ενσυνείδητα. Ούτε κόστισε, ούτε ήταν δυνατόν να κοστίσει. Αυτή ήταν η επιλογή των πολιτών.  Ένα κόμμα κατέθεσε μια πρόταση ενεκρίθη από τους πολίτες  πήρε την έγκριση της Βουλής με τις προγραμματικές δηλώσεις -και  έθεσε την πολιτική του σε εφαρμογή. Ήταν ανεφάρμοστη. Αλλά ήταν νόμιμη κυβέρνηση που έκανε πολιτικές επιλογές με συνέπεια σε όσα έλεγε προεκλογικά.

Αν ο Τσίπρας κόστισε το πρώτο εξάμηνο, γιατί να μην υπολογίσουμε με την ίδια μέθοδο πόσο ωφέλησε τα επόμενα εξάμηνα, όντας ο πρώτος που ξεκόλλησε τη χώρα από τον πάτο. Ή μήπως όχι;  Αν κοστολογήσουμε το πρώτο εξάμηνo Τσίπρα για να μην κοστολογήσουμε και τα αμέτρητα εξάμηνα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που χρεοκόπησαν διαχρονικά  τη χώρα -παρότι κατάπιαν ποτάμια χρήματος;

Αν στείλουμε τον Τσίπρα στο ειδικό Δικαστήριο, όπως θέλει ο Σαμαράς, γιατί να μην στείλουμε και τον ίδιο τον Σαμαρά για το κόστος που είχε -και συνεχίζει -η χώρα από τις  επιλογές του στο Σκοπιανό και το ανοσιούργημα ανατροπής  μιας νόμιμης κυβέρνησης; Ή για τα αντιμνημονιακά Ζάππεια; Γιατί να μην στείλουμε και τον Γ. Παπανδρέου που χωρίς να έχει εντολή πήγε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, ενώ με άλλο πρόγραμμα εξελέγη; Γιατί όχι και τον Κώστα Καραμανλή επί των κυβερνήσεων του οποίου υπήρξε δημοσιονομική εκτροπή;

Τα κόλπα του 2014

Είμαστε σοβαροί; Εκλεγμένοι πρωθυπουργοί ήταν, πήραν τις αποφάσεις τους. Οι πολίτες είναι αρμόδιοι  να κρίνουν. Όσοι  μιλούν για “κόστος Τσίπρα” προσπαθούν  να υποβάλουν την ιδέα ότι κάποιες φορές η λαϊκή ετυμηγορία δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Είναι κακή. Πρέπει να αποφασίζουν οι “ειδικοί”, όχι οι πολίτες. Είναι ευθεία βολή στον κοινοβουλευτισμό.

Αν κόστισε ο Τσίπρας, επειδή άσκησε μια πολιτική ως εντολοδόχος της, πόσο κόστισαν τα κόλπα του 2014 από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο; Δεν αρνήθηκαν να κλείσουν την τελευταία αξιολόγηση  του Δεύτερου Μνημονίου, στις 8 Δεκεμβρίου 2014 -που θα είχε και λιγότερα μέτρα και θα…  έβγαζε τη χώρα από το Μνημόνιο, όπως λένε- προκειμένου να στήσουν παγίδα στον Τσίπρα.

Δεν απέκλεισαν κάθε ενδεχόμενο εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας κατεβάζοντας το υποψήφιο τον αντιπρόεδρο της ΝΔ -, ώστε να μην μπορεί να τον ψηφίσει Τσίπρας -ακόμη και αν ήθελε- αρνούμενοι το πακέτο “εκλογή προέδρου και ορισμός  ημερομηνίας  εκλογών”; Αυτοί δεν φρόντισαν να υπάρχει μόνο δίμηνη παράταση του Μνημονίου που δεν έκλεισαν, ώστε να λήξει την επομένη της εκλογής του Τσίπρα η δανειακή σύμβαση και να μείνει χωρίς λεφτά; Πόσο “κόστισε” αυτό;

Η θεωρία για το “κόστος” της πρώτης κυβέρνηση Τσίπρα είναι ανόητη, αντικοινοβουλευτική και επικίνδυνη. Δείχνει ότι η αντιπολίτευση δεν έχει επιχειρήματα και προσπαθεί να υπονομεύσει την πορεία της χώρας προς τη μεταμνημονιακή περίοδο. Μήπως να το  κοστολογήσουμε και αυτό; Μαζί με τις θεωρίες  Στουρνάρα για πιστοληπτική γραμμή που, όπως απέδειξε ο Μιχάλης Σάλλας, θα επιβάρυνε τη χώρα, αν ίσχυε μετά το Μνημόνιο.