Του Ιωάννη Δαμίγου
Θεωρία και πλατιάσματα, λογάδες και προπαγανδιστές, πολυλογία σειράς μυθοπλασίας, που ξεχνά κανείς το θέμα και χάνεται στην απεραντοσύνη του τίποτα! Με φωνή να ακολουθεί πιστά το κείμενο, ανεβάζοντας την χροιά με στόμφο, χαϊδεύοντας αμέσως μετά με ποιητική ταλάντωση απαλότητας, τα μεθυσμένα σε αλκοολούχο άκουσμα αυτιά, νανουρίζοντας συνειδήσεις. Νυστάζει η σκέψη, κλείνει αργά αργά τα ρολά της και παραδίνεται αμαχητί στο έλεος του … καθηγητή! Ενοικίαση κρίσης, μέσω της επικερδούς μεθόδου RBNB, τουριστικής χρήσης.
Όσο χαμηλότερο το επίπεδο σκέψης, τόσο περισσότερο το “φαφλατίζειν” γενικώς και αορίστως, με βαρύγδουπες και κενές εννοιών λέξεις, εντυπωσιάζει και παρασύρει σε κυκεώνες λαϊκισμού το εύπλαστο κοινό.
Χωρίς αρχή και τέλος στον λόγο του ο πονηρός ρήτορας, αποφεύγει περίτεχνα την αναφορά στο ειδικό και συγκεκριμένο, δρασκελίζοντας το δυσάρεστο και επίμαχο ασύμφορο θέμα, περνώντας αίφνης σε επιθετική, από αμυντική θέση. Ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός, προκειμένου να φανερώσει τις λεκτικές του αρετές, επαρμένος από τον μοναδικό σκοπό και στόχο, να επιτύχει τον εντυπωσιασμό και μόνο. Και ας μην έχει ιδέα ούτε καν σχέδιο έστω, πως αυτά που εκστομίζει δύνανται να πραγματοποιηθούν στο ελάχιστο. Αμέτρητα και εύκολα τα “πρέπει” του, που σκορπίζει σπάταλα, μα χωρίς ένα … πρέπον και αρμόζον “πως”! Πληθώρα προστακτικής, “πρέπει να”, με αποστρεφόμενη την μνήμη από το παρελθοντικό “έπρεπε”. Που και όταν βρέθηκε ο υπερασπίζων κάποτε στην κατάλληλη θέση αποφάσεων, ανέβαλε αυτές λόγω επίκαιρων δυσκολιών, άλλων αναγκαίων προτεραιοτήτων και ασφαλώς στον χρόνο που δεν έφτανε και πάλι. Εύκολη η εύρεση δικαιολογιών για το παρελθόν, ακόμη όμως πιο εύκολες οι μελλοντικές υποσχέσεις, με καταχρηστικό πλεονασμό του “πρέπει”.
Πολυλογία ακατάπαυστη και προκλητική, με τον δείκτη πάντα “δασκαλικά” προτεταμένο, επιδεικνύοντας υπερβολική αυστηρότητα και απαιτητική προσαρμοστικότητα. Την στιγμή που η μνήμη λειτουργεί, σε συνδυασμό με την απλή λογική, ελλοχεύει ο κίνδυνος να τον σιχαθείς τόσο, που να περάσεις άλογα στην αντίπαλη θέση! Γιατί αυτός ο αυθάδης πολυλογάς φέρει την ευθύνη για την σημερινή αφόρητη κατάσταση. Ο φόβος και αποφυγή μιας απλής και οφειλόμενης απάντησης, έχει την ανάγκη εκτενούς αναφοράς και ανάλυσης, για την δημιουργία πολλών “παραθύρων”, με αποτέλεσμα την επί μέρους ή ακόμη και την μη εφαρμογή της. “Τα πολλά λόγια είναι φτώχια”. Το επιτηδευμένο της ανευθυνότητας, χρήζει πολυλογίας.
Υ.Γ. “Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν”. Ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος, δηλώνει έτσι, τον λιτό τρόπο ζωής και σκέψης στην αρχαία Σπάρτη. Το να μιλά κανείς σύντομα και περιεκτικά, είναι μια φιλοσοφική στάση και άποψη ζωής.