Του Διογένη Λόππα
Όσοι βιάζεστε να προκαταβάλετε το αποτέλεσμα της επόμενης Κυριακής, μην βάλετε στοιχήματα. Δεν είναι μόνο το προηγούμενο της εκλογής Μητσοτάκη, άλλωστε εκεί είχε προηγηθεί κανονικό πραξικόπημα με την ”για τεχνικούς λόγους” ανάσχεση της βέβαιης νίκης Μεϊμαράκη και μια συμμαχία με τον διάβολο της ακροδεξιάς. Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ είναι οι διεργασίες που ήδη έχουν ξεκινήσει, σε ένα κόμμα μπροστά στο οποίο η αυλή των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου μοιάζει με σχολικό προαύλιο.
Δεν μιλάμε εδώ για ένα κανονικό κόμμα, αλλά για μια κινητή βόμβα διαπλοκής. Μιλάμε για το κόμμα που ανέδειξε Άκηδες, Γιάννους, Τάσους, Θεόδωρους, στελέχη που συναγελάζονταν δημοσίως στα κότερα της ολιγαρχίας, υπουργούς που ξεχνούσαν στα συρτάρια τους λίστες φοροδιαφυγής, άλλους που άλλαζαν (τα φώτα στο) σύνταγμα για να εξασφαλίσουν προκαταβολικά την ατιμωρησία τους (πόσο προνοητικοί αλήθεια!), υποψήφιους αρχηγούς με ενεργή ποινική δίωξη (πανευρωπαϊκή πρωτιά), φυσικά για το αγαπημένο κακούργημα του κινήματος , ενώ καμαρώνει ακόμα για την ιδεολογική πατρότητα ενός πρωθυπουργού, το προσωνύμιο του οποίου στην κοινωνία είναι ”αρχιερέας της διαπλοκής”.
Και μιλάμε για ένα κόμμα, το οποίο θα κληθεί σύντομα να συγκυβερνήσει (πιθανότητες κοντά στο 100% εκτός σοβαρού απροόπτου) μάλλον εντός του 2022, είτε με τη ΝΔ, είτε με το ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, είτε μέσα σε εθνοσωτήριο τρικομματική. Τι σημαίνει αυτό στη γλώσσα ΠΑΣΟΚ; Οφίτσια. Τη στιγμή που εμείς αναλύουμε τα δεδομένα των εκλογικών αποτελεσμάτων, οι τρείς πρωταγωνιστές βρίσκονται ήδη σε βαριές διαπραγματεύσεις. Το ΠΑΣΟΚ, για όσους γνωρίζουν καλά τα εσωτερικά του, δεν είναι ένα κόμμα στο οποίο τα στελέχη ”τίθενται στη διάθεση του αρχηγού και της πλειοψηφίας”.
Λάθος. Στο ΠΑΣΟΚ για να επιβιώσεις, δίνεις και παίρνεις. Και στην παρούσα συγκυρία οι δύο υποψήφιοι για την αρχηγία δε μοιράζουν μόνο βουλευτικές υποψηφιότητες και κομματικές θέσεις. Σε λίγους μήνες το στενό επιτελείο του νικητή θα αναλάβει καμιά δεκαριά υπουργεία και υφυπουργεία, που με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν μια στρατιά γενικών γραμματέων, μετακλητών, προέδρων νοσοκομείων και δημοσίων οργανισμών, ακόμα και απλούς αστυνομικούς ή συμβασιούχους στο δημόσιο, χώρια τα ρουσφέτια στις ιδιωτικές εταιρίες των χορηγών. Όλα αυτά πρόκειται να συμφωνηθούν αυτή την εβδομαδα και όλες οι φυλές του ΠΑΣΟΚ θα προσέλθουν στις κάλπες της Κυριακής γνωρίζοντας εκ των προτέρων τα πόστα που πρόκειται να αναλάβουν.
”Αυτός είναι #%^#*, αλλά να μη χάσουμε και την εκλογή”
Η τραγική ειρωνία της ιστορίας στην περίπτωση ΠΑΣΟΚ είναι ότι ρυθμιστής στην όλη διαδικασία αναδεικνύεται το πλέον τοξικό του στέλεχος. Εφόσον ο κ. Λοβέρδος κατόρθωσε (πράγματι εντυπωσιακό στην περίπτωσή του) να εξασφαλίσει ένα τεράστιο για τα κυβικά του ποσοστό και αν πράγματι έχει τη δυνατότητα να το κατευθύνει, αυτό σημαίνει ότι εν ολίγοις ελέγχει πλήρως την εκλογή, συνεπώς είναι σε θέση να διαπραγματευθεί, όχι μόνο την προσωπική του ασυλία, που τόσο έχει ανάγκη αυτή την περίοδο, αλλά ακόμα και υψηλές θέσεις, κομματικές και κυβερνητικές, για αυτόν και τους συνεργάτες του.
Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος για τον οποίο στο ανιαρό debate, όλοι, συμμετέχοντες και δημοσιογράφοι, έκαναν ότι δε βλέπουν τον ελέφαντα πάνω από το κεφάλι του συμπαθούς υποψηφίου. Ο ίδιος μάλιστα είχε το θράσος να επιτεθεί στον κ. Ανδρουλάκη με το επιχείρημα ”πώς θα εκπροσωπεί επάξια το κόμμα ένας ευρωβουλευτής” και δε βρέθηκε κανένας (αντιλαμβάνομαι ότι προφανώς υπήρξε σχετική ομερτά με τους δημοσιογράφους) να απαντήσει στον ίδιο ρωτώντας ”πώς θα εκπροσωπεί επάξια το κόμμα ένας οιονεί υπόδικος”.
Όσο όμως στο ΠΑΣΟΚ θα προσπαθούν να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, τόσο αυτό θα επιμένει να βγαίνει στον αφρό. Και εκεί που πίστεψαν ότι επιτέλους ξεμπέρδεψαν με τον ενοχλητικό, αυτός κατάφερε να πλασσαριστεί τρίτος και να διαπραγματεύεται με αξιώσεις. Και βέβαια μπορεί και οι δύο διεκδικητές να επιθυμούν διακαώς την υποστήριξη Λοβέρδου, την ίδια ώρα όμως την απεύχονται επίσης, καθώς σέρνει από πίσω της μια αύρα διαφθοράς και διαπλοκής που θα συνοδεύει και τους ίδιους εφόσον την αποδεχθούν (τα ανταλλάγματα ασφαλώς και θα φανούν στο μέλλον, όπως ακριβώς στην αντίστοιχη περίπτωση του ελέφαντα της ΝΔ).
Και ενώ για τον κ. Παπανδρέου κάτι τέτοια είναι πταίσματα, μπροστά στα ”επιτεύγματα” του παρελθόντος του, για τον φιλόδοξο, μετριοπαθή και δυνητικά καινοτόμο κ. Ανδρουλάκη πρόκειται για ιδιαίτερα ενοχλητικό βαρίδιο που τσαλακώνει το προφίλ που ο ίδιος πασχίζει να αναδείξει. Δεν πέρασε άλλωστε καθόλου απαρατήρητο το γεγονός ότι ουσιαστικά αποδέχθηκε τη δικαστική εμπλοκή Λοβέρδου για το αγαπημένο κακούργημα του κινήματος, πιθανότατα λογίζοντάς το ως ”σκευωρία”. Μόνο που πολύ σύντομα, εφόσον εκλεγεί, θα κληθεί να δώσει τις σχετικές εξηγήσεις και αν τελικά θεωρεί ότι υπέπεσε στη σχετική πλάνη το μισό δικαστικό σώμα, εισαγγελείς, ανακριτές, μάρτυρες, το FBI και αν επίσης οι λογαριασμοί που έχει αναδείξει η ανακριτική έρευνα είναι τηλεφωνικοί αριθμοί. Αν μάλιστα έχει προλάβει να κατοχυρώσει στον συνεργάτη του και τα σχετικά οφίτσια, η εικόνα του άφθαρτου θα καταρρεύσει ανεπιστρεπτί.
Έτσι για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ο γνωστός νόμος της φύσης που επιβάλει να λύνεις τα καυτά ζητήματα στην ώρα τους, αλλιώς θα κληθείς να θερίσεις θύελλες που σε ξεπερνούν. Το ΠΑΣΟΚ είχε όλη την άνεση πρώτον να μην αποδεχθεί τη συμμετοχή στις τάξεις του εκείνου του περίεργου κομματικού μορφώματος με το αποκρουστικά ανορθόγραφο όνομα ΡΙΚΣΣΥ. Στη συνέχεια η αδικοχαμένη πρόεδρος του κινήματος είχε την ευχέρεια να κρατήσει το φιλόδοξο στέλεχος στο περιθώριο, αντίθετα όμως τον όρισε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Λάθος που διόρθωσε πολύ αργά και χωρίς να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή να απαιτήσει την αποχώρησή του μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή του. Ακόμα χειρότερα, δε βρέθηκε κανένας με λίγο μυαλό στα οργανωτικά του κόμματος, που να θέσει όρο για την κατάθεση υποψηφιότητας τη μη ενεργή εμπλοκή σε υποθέσεις διαφθοράς.
Δηλαδή θέλω να πω ότι η φύση της πολιτικής προσέφερε άπειρες ευκαιρίες στο ΠΑΣΟΚ ώστε να ξεφορτωθεί ευλόγως, εκγαίρως και με αξιοπρέπεια το απολωλός πρόβατο, αλλά ο κομματικός μηχανισμός αδράνησε επιδεικτικά. Και τώρα οι δύο διεκδικητές βρίσκονται ενώπιον υπαρξιακού διλλήματος, είτε δηλαδή να πάρουν το σοβαρότατο ρίσκο να υποθάλψουν και να πριμοδοτήσουν με αξιώματα μια ενδεχόμενη περίπτωση νέου Άκη, είτε να διακινδυνεύσουν σοβαρά την εκλογή τους. Ο αείμνηστος Επίτιμος είχε δώσει ήδη την απάντηση: ”Αυτός είναι #%^#*, αλλά να μη χάσουμε και την εκλογή”. Αλλά ο συγκεκριμένος πολιτικός, δεν θα μείνει στην ιστορία για τη διορατικότητά του, αλλά μάλλον για τη ροπή του προς το πολιτικό ατόπημα.