Του Γιώργου Λακόπουλου
Πριν κλείσει εξάμηνο στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα έγινε περίκλειστη χώρα. Χωρίς τράπεζες. Χωρίς συναλλαγές, χωρίς εμπόριο. Χωρίς ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων. Χωρίς καμιά βεβαιότητα για το αύριο. Χωρίς διεθνή πολιτική υποστήριξη.
Πλήρως απομονωμένη, με υπουργούς αποσυνάγωγους στην Eυρωπαϊκή Ένωση στα όργανα της οποίας έχει δικαιωματικά τη θέση της.
Από όσους έδιναν τον περασμένο Ιανουάριο τη συγκατάθεσή τους να δοκιμάσει δυνάμεις της στην αντιμετώπιση της κρίσης μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ποιος να το φανταζόταν;
Έχουν δίκιο τελικά όσοι λένε ότι ο πρωθυπουργός είχε εξ αρχής σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί θέλει να την κυβερνήσει με μεθόδους που δεν γίνονται αποδεκτές στην Ευρώπη; Ή απλώς παγιδεύτηκε στα λάθη του και βαδίζει στα τυφλά;
Κι αν κάνουν και οι άλλοι δημοψηφίσματα;
Ο πρωθυπουργός ρίχνει την ευθύνη στους εταίρους για τις δραματικές εξελίξεις. Αλλά δεν ψήφισαν τους εταίρους οι πολίτες τον Ιανουάριο. Ζητάει τη συνδρομή των εταίρων, αλλά στρέφει την ελληνική κοινή γνώμη εναντίον τους. Επικαλείται το δικαίωμα της κυβέρνησής του να προκηρύξει δημοψήφισμα, αλλά δεν εξηγεί πως μπορεί να συμβάλλει στην εξεύρεση λύσης.
Το βέβαιο έιναι οτι το δημοψήφισμα, θα αλλάξει τα οικονομικά και δημοσιονομικά δεδομένα της χώρας, άρα και την ανάγκη της για με γαλύτερη βοήθεια από τους εταίρους- με τους οποίους θα είναι στα μαχαίρια εν τω μεταξύ.
Τι σημαίνει ότι με όσα πρότειναν οι εταίροι θα μειωνόταν οι συντάξεις όταν η κυβέρνηση δημιουργεί συνθήκες να μην υπάρχουν καθόλου συντάξεις;
Με όσα συμβαίνουν στη χώρα πλέον, γιατί ήταν χειρότερη η πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης; Επί των ημερών της οι τράπεζες ήταν ανοικτές και η επικοινωνία με τους εταίρους απρόσκοπτη. Η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης οδηγεί στο χάος.
Που κολλούν τα «φούμαρα» για «εθνική υπερηφάνεια» σε μια διακρατική συζήτηση σε ένα υπερεθνικό φορέα που λειτουργεί με βάση την εθελούσια εκχώρηση αρμοδιοτήτων από όσους συμμετέχουν;
Εισβολέας και εχθρός είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και πρέπει να «αντισταθούμε», εν αντιθέσει -μήπως- με την Ρωσία του Πούτιν στην οποία μπορούμε να βασιστούμε για «εναλλακτικές λύσεις»;
Τι ακριβώς πανηγύριζαν ως «μεγάλη ημέρα» οι -αποτυχημένοι- υπουργοί μετά την απόφαση για δημοψήφισμα;
Ο “αρχηγός των ατάκτων”.
Αν νομίζει η κυβέρνηση ότι το δημοψήφισμα πρέπει να παράγει αποτελέσματα στην Ευρώπη, γιατί να μην κάνουν και οι άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δημοψήφισμα για την Ελλάδα, πως ισχυρίζεται ότι το δημοψήφισμα είναι στοιχείο της διαπραγμάτευσης όταν δεν υπάρχει διαπραγμάτευση;
Αν ο πρωθυπουργός έχει δικαίωμα να ρωτήσει τους πολίτες του τι να κάνει με τους εταίρους, φαντάζεται σε ποια θέση θα βρεθεί η χώρα αν και οι εταίροι ρωτήσουν τους δικούς τους πολίτες τι να κάνουν με την Ελλάδα;
Τι είδους διαπραγμάτευση θα κάνει όταν το «όχι» θα προεξοφλεί την αποτυχία της;
Τι είδους κυβέρνηση θα είναι αν υποχρεωθεί να υλοποιήσει το «ναι» που δεν πιστεύει;
Αν θέλει τη γνώμη του λαού, γιατί δεν βάζει σε δημοψήφισμα τη δική του πρόταση;
Κατά πόσο ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας κινείται στον διεθνή χώρο ως πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και όχι ως «αρχηγός των ατάκτων» του κόμματος του που δεν αποδέχεται ότι η θέση της χώρας στην Ευρωζώνη είναι αγαθό υπέρτερο των πολιτικών του θέσεων;
Γιατί δρά έξω απο το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Γιατί τοποθετείται σα να μην υπάρχουν οι συνθήκες, αλλά και η προειλημμένη απόφαση του ελληνικού λαού να εναποθέσει την τύχη του στην κοινοτική Ευρώπη και να συνταχθεί με το όραμα των λαών της;
Είναι ή δεν είναι και δικό του όραμα ;
Η ρητορική του διχασμού
Ο πρωθυπουργός επιμένει στη θέση του και ας είναι προφανές ότι βλάπτει τη χώρα αποδυναμώνει την οικονομία και αναστατώνει την κοινωνία. Τι θέλει να πετύχει με την εμπρηστική και διχαστική ρητορική των στελεχών του;
Επιμένει σε μια πολιτική που έφτασε σε δραματικό αδιέξοδο. Δαγκώνει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει και σέρνει πεισματικά το “χορό του Ζαλόγγου”.
Που κολλάνε οι θεωρίες των “Στρατούληδων” ότι «οι παλαιότεροι σύντροφοί μας δεν φοβηθήκαν τα τανκς και τα εκτελεστικά αποσπάσματα»; Ποια σχέση έχουν με την Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2015;
Πότε θα αποσυρθούν από την κυκλοφορία οι «Φίληδες» που ισχυρίζονται ότι η ανησυχία των πολιτών μετά το κλείσιμο των τραπεζών είναι … υποκινουμένη και ότι μια χαρά είναι τα 60 ευρώ την ημέρα;
Ψήφισαν οι πολίτες τον Τσίπρα για να τινάξει στον αέρα την θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη; Για να του γυρίσουν την πλάτη οι πάντες εξ αιτίας των μεθόδων που χρησιμοποίησε η κυβέρνησή του; Για να μηδενίσει την εμπιστοσύνη των εταίρων στη χώρα;
Ή μήπως για να πέσει σε όλες τις παγίδες που έστησαν όσοι δεν επιθυμούν την Αριστερά στην κυβέρνηση; Ποια Αριστερά υπηρετεί όταν την οδηγεί σε αποτυχία;
Όπως έγινε και στο παρελθόν ο μεγαλύτερος εχθρός της Αριστεράς είναι οι εκπρόσωποί της.
Ποιος πολίτης εξουσιοδότησε τον Πρωθυπουργός να βάλει μπροστά τα ιδεολογήματα της παράταξής του; Με ποιο κριτήριο ανέθεσε την διαχείριση της διαπραγμάτευσης και τις υποθέσεις της χώρας σε σαλταρισμένους;
Μέχρι πότε ο εμπρηστής Βαρουφάκης θα είναι υπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας και θα προβοκάρει καθημερινά τις σχέσεις της χώρας στον ευρωπαϊκό χώρο; Το μεσημέρι θα λέει ότι πάει τη χώρα σε έλεγχο κεφαλαίων, το απόγευμα θα το διαψεύδει και το βράδυ θα το υπογράφει;
Γιατί ο πρωθυπουργος κρατάει έναν υπουργό Οικονομίας τον οποίο δεν θέλει κανείς ως συνομιλητή και γιατί ανέχεται μια πρόεδρο της Βουλής που ευτελίζει τον κοινοβουλευτισμό; Γιατί είναι ακόμη μέλη μιας κυβέρνησης που λέει ότι θέλει το ευρώ πρόσωπα που διακηρύσσουν ότι δεν το θέλουν; Ποιος κοροϊδεύει ποιον σ’ αυτό το θέμα;
Από πού ξεφύτρωσαν όσοι προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες να παραστήσουν τους «ελευθέρους πολιορκημένους»;
Ποιος καλύπτει όσους βάλλουν κατά της Ευρώπης και προσπαθούν να καλλιεργήσουν τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία;
Γιατί δαιμονοποιούν τους φιλοευρωπαϊκές ιδέες και προσπαθούν να στιγματίσουν- κατά τα πρότυπα άλλων εποχών και άλλων καταστάσεων- όποιον έχει αντίθετη άποψη;
Η επίκληση της Δημοκρατίας
Πως επικαλείται ο πρωθυπουργός τη Δημοκρατία όταν η κυβέρνησή του στερεί από τους πολίτες βασικά αγαθά της Δημοκρατίας , όπως είναι η ελευθερία των συναλλαγών τους και η διασφάλιση της περιουσίας τους;
Είναι δημοκρατία να προκηρύσσεται γενική ψηφοφορία εντός πέντε ημερών; Είναι δημοκρατία να μην ενημερώνει ο πρωθυπουργός τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα κόμματα;
Είναι δημοκρατία να μην ξέρουν οι πολίτες τι ακριβώς καλούνται να ψηφίσουν;
Που κολλάνε οι ισχυρισμοί για «ταπείνωση του λαού» από τους Ευρωπαίους, σε μια χώρα που οδηγήθηκε στη χρεοκοπία με δική της ευθύνη και διασώθηκε δύο φορές από τους Ευρωπαίους, -πληρώνοντας το ανάλογο κοινωνικό κόστος φυσικά- και το μόνο αποκούμπι που έχει είναι η θέση της στα κοινοτικά όργανα;
Γιατί αξιοποιούνται οι ακραίες θεωρίες του ΔΝΤ για να πληγεί η ευρωπαϊκή ιδέα;
Αν οι προτάσεις των δανειστών είναι σκληρές -που είναι-, με ποιο τρόπο θα τις αλλάξει το δημοψήφισμα, όταν τυπικά αυτές δεν είναι έξω από το θεσμικό πλαίσιο της Ευρώπης;
Μήπως η κυβέρνηση κάνει το χατήρι εκείνων που θέλουν να πετάξουν την χώρα έξω από την Ευρωζώνη γιατί την θεωρούν βαρίδι;
Από πού έρχεται και που πάει το κόμμα, η κυβέρνηση του οποίου στήνει πόλεμο με τους εταίρους της χώρας, επιτίθεται στους συμμάχους της και ανατινάζει την οικονομία χωρίς να έχει καμία λύση στη διάθεσή της για το μέλλον;
Γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα δεν δίνει μια καθαρή απάντηση στην επίσημη αποκάλυψη της Κομισιόν ότι δεν ήταν αυτή -που παρουσίασε ο ίδιος ως πρόσχημα για το δημοψήφισμα- η τελική πρόταση των θεσμών;
Πως μπορεί να λέει ότι την ευθύνη για το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις φέρουν οι εταίροι με τις προτάσεις τους, όταν οι ίδιοι επιμένουν ότι δεν ήταν αυτές που επικαλείται;
Για ποιον εκβιασμό μιλάει ο πρωθυπουργός όταν όλο και περισσότεροι του καταλογίζουν παρελκυστική τακτική και διαθέσεις παραπλάνησης; Τι είδους σχέσεις είναι αυτές που δημιούργησε με αυτούς με τους οποίους έπρεπε να βρίσκεται σε συνεννόηση;
Από πότε ό,τι συμβαίνει στο κοινοτικό πλαίσιο δεν είναι απλώς διαπραγμάτευση – έστω σύγκρουση -μεταξύ εταίρων, αλλά πρέπει να μετατρέπεται σε αναμέτρηση δυο διαφορετικών πλευρών ή δύο διαφορετικών κόσμων;
Η καταστροφή της οικονομίας
Ποιο πρόβλημα θα λύσει το δημοψήφισμα, όταν ήδη έχει επιδεινώσει τα πράγματα; Δεν τον ενημέρωσε κανείς για την κατάσταση που έχει δημιουργήσει στη χώρα και για τη δυσμενή θέση στην οποία έχει φέρει τη χώρα;
Ποιες καταθέσεις είναι διασφαλισμένες, όπως είπε, όταν κανείς δεν ξέρει ποτέ θα ανοίξουν οι τράπεζες και σε ποια κατάσταση θα είναι; Ποιος θα αποκαταστήσει τη βλάβη που υφίσταται ο ελληνικός τουρισμός;
Ποιος θα καλύψει τις ζημιές που υφίσταται η οικονομία με την παρεμβολή του δημοψηφίσματος; Ποιος θα καλύψει το δημοσιονομικό κενό που δημιουργείται και πόσο ενισχύεται διαπραγματευτικά η χώρα όταν επιδεινώνεται η δημοσιονομική θέση της;
Ποιος σοβαρός επενδυτής θα συζητήσει με την Ελλάδα όταν η κυβέρνηση της οδηγεί τυχοδιωκτικά τη χώρα στην αβεβαιότητα;
Πως λέει ο Πρωθυπουργός ότι θα είναι ισχυρότερος με το «όχι» όταν θα πρέπει να καλύψει μεγαλύτερη τρύπα στον προϋπολογισμό μετά το δημοψήφισμα;
Ποσό ευρωπαϊκή είναι η συμπεριφορά και η ρητορική της κυβέρνησης αυτούς τους μήνες;
Γιατί άρχισαν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά οι υπουργοί της προτού καν αναλάβουν; Σε ποια άλλη χώρα η κυβέρνησή της συμπεριφέρθηκε με αυτόν τον τρόπο;
Ποιος θα πληρώνει το κόστος της προφανούς κυβερνητικής αποτυχίας και των ακατανόητων αποφάσεων; Ποιοι είναι αυτοι που αποφασίζουν να πάνε χαμένες οι θυσίες που έκαναν οι Έλληνες για πέντε χρόνια προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή την οικονομία και τη χώρα μακριά από τη χρεοκοπία;
Η στρατηγική της έντασης
Ποιον κοροϊδεύει η κυβέρνηση όταν λέει ότι με το δημοψήφισμα θα λυθεί κάποιο πρόβλημα; Πως μια ψηφοφορία σε μια χώρα θα υποχρεώσει τις άλλες χώρες να την δανείσουν;
Πως θα λυθεί όταν με την μια απάντηση κόβονται οριστικά οι γέφυρες με την Ευρώπη και οριστικοποιείται η έξοδος από την Ευρωζώνη και η άλλη δεν είναι λύση, όπως έλεγε ο ίδιος όταν την απέρριπτε;
Πώς θα ενισχυθεί η θέση της χώρας με το δημοψήφισμα όταν το μόνο που κάνει είναι να τη διχάζει; Ποιον εξυπηρετεί η καλλιέργεια πολιτικής έντασης;
Τι προσπαθεί να πετύχει ο Πρωθυπουργός στήνοντας μεθοδικά πολεμική ατμόσφαιρα με την Ευρώπη; Με ποιό δικαίωμα κήρυξε πόλεμο στους φυσικούς συμμάχους της χώρας; Γιατί την εκθέτει ως κοινοτική χώρα με δικαιώματα, αλλά και με υποχρεώσεις;
Γιατί κόβει τις γέφυρες με τις μόνες δυνάμεις του πλανήτη που μπορούν βοηθήσουν τη χώρα να βγει από την κρίση;
Ποιοι είναι αυτοί που «δεν θα τους περάσει» και τι δεν θα τους περάσει; Να στέλνουν κονδύλια στην Ελλάδα ή μήπως να αποτελούν την ομπρέλα της απέναντι σε κάθε απειλή;
Όταν κλείνουν οι τράπεζες επειδή δεν έχουν λεφτά, που θα ξαναβρούν για να ανοίξουν χωρίς συμφωνία;
Ποια άλλη κυβέρνηση μετέτρεψε τις διαφωνίες της με τα κοινοτικά όργανα ή τις άλλες χώρες σε σύγκρουση και έθεσε τη χώρα της σε τροχιά εξόδου;
Νομίζει ο Τσίπρας ότι όσα αντιμετώπισε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις διαφωνίες του με την Ευρώπη ήταν μικρότερης σημασίας; Ποτέ δεν απείλησε με ρήξεις, δημοψηφίσματα και λαϊκές κινητοποιήσεις.
Που βρίσκεται το λόμπι του ευρώ;
Η χώρα βρίσκεται ουσιαστικά εκτός ευρώ. Ποιος θα τη φέρει πίσω, όσο η παραμένει η πόρτα ανοικτή;
Που είναι οι φιλευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας; Αν οι Συριζαίοι είναι το «λόμπι της δραχμής», -που ούτε καν αυτό δεν είναι, το «λόμπι του χάους» είναι-, που βρίσκεται το «λόμπι του ευρώ;»
Δεν θα έπρεπε να είναι αδιάκοπα στο προσκήνιο, να δίνουν πολιτικές μάχες στην τηλεόραση στον ραδιόφωνο στο δημόσιο χώρο; Να εξηγούν, να αποκαλύπτουν, να προτείνουν;
Με ψιλο- συνεντεύξεις και κρύες δηλώσεις θα υπερασπιστούν την ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας; Με μια δήλωση του Σημίτη και μια άλλη του Καραμανλή θα αναχαιτιστεί η πορεία προς τον όλεθρο;
Που είναι οι ταγοί της χώρας, οι διανοούμενοι, οι συνδικαλιστές, οι επιχειρηματίες, οι ενεργοί πολίτες;
Τι περιμένουν για να εμφανιστούν στο προσκήνιο, – όχι για να κάνουν κομματική πολιτική, αλλά για να αναμετρηθούν΄στο δημόσιο χώρο με όσους υπηρετούν ένα σχέδιο που οδηγεί τη χώρα στην εποχή των παγετώνων.
Να παρουσιάσουν τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα λάθη της. Nα καταδικάσουν τις κυβερνήσεις που δεν συμβάλλουν στην υπέρβασή τους. Και να πείσουν ότι χωρίς την κοινοτική Ευρώπη δεν υπάρχει μέλλον.
Να αναδείξουν ότι, παρά τις ελλείψεις της, η Ευρώπη είναι το φυσικό περιβάλλον της Ελλάδας και δεν είναι η «κόλαση» που περιγράφει η κυβερνητική προπαγάνδα.
Να διακηρύξουν ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι πρωτοπόρα στην ανασύνταξη της Ευρώπης όχι στη διάλυσή της.
Όχι άλλον Άδωνι!
Ποιος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ αυτές τις ημέρες, όταν καλούν στις ενημερωτικές εκπομπές τους τους ελαφρούτσικους και τους καβγατζήδες, αντί να ζητήσουν τη γνώμη των σοβαρών και των συγκροτημένων;
Πώς είναι δυνατόν να βάζουν ακόμη και αυτή την περίοδο μπροστά την τηλεθέαση από την ενημέρωση;
Αντί για γενική πολιτική κινητοποίηση στο μέτωπο της ενημέρωσης έχουμε σποραδικές τουφεκιές. Τα «βαριά χαρτιά» της Ευρωπαϊκής Ελλάδας είναι εξαφανισμένα.
Μέχρι πότε θα επαφίεται στην τηλεοπτική ασυδοσία και το ύφος του Άδωνι Γεωργιάδη η υπεράσπιση της ευρωπαϊκής υπόστασης της χώρας; Άλλοι πολιτικοί δεν υπάρχουν για να αντιπαρατεθούν με τους συντονισμένους οπαδούς του δημοψηφίσματος;
Η κυβέρνηση που εξασφάλισε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού για να λύσει τα προβλήματα της χώρας, μόλις σε έξι μήνες την έφερε στη χειρότερη θέση από τη Μεταπολίτευση.
Όσοι έδωσαν αέρα στα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ πώς θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι η ηγεσία του μόλις έπαιρνε την κυβέρνηση θα έκανε ότι περνάει από το χέρι της για να επιστρέψει στο 4%, και τελικά να αφήσει πισω συντρίμμια;
