Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Είναι η Ελλάδα έτοιμη να μεταβεί σε καθεστώς άσκησης της απόλυτης εξουσίας από κάποιον «Κυβερνήτη»; Χωρίς θεσμικά αντίβαρα και με μονομερή κατεύθυνση της πολιτικής;
Ως πολιτικός ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο βασιλιάς της υποκρισίας και η εκλογική του επικράτηση ο θρίαμβος του ψεύδους. Καλοστημένο, αποτελεσματικό, νομιμοποιημένο πλέον, αλλά ψεύδος.
Μπορεί να λέει τα πάντα, να μην κάνει τίποτε, -ή να κάνει τα αντίθετά τους – μετά να ισχυρίζεται ότι τα έκανε όλα και στην συνέχεια να υπόσχεται περισσότερα- για να επαναληφθεί ο κύκλος.
Η πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση μετά τις εκλογές ανέδυε την εικόνα του λύκου που μπηκε ντυμένος πρόβατο στο μαντρί και διατηρεί τη στολή παραλλαγής μέχρι να τα πάρει όλα, για να αρχίσει να δαγκώνει.
Η έκθεση της Κομισιόν αναδεικνύει την υποκρισία του: τα πράγματα στην οικονομία είναι εντελώς αντίθετα από όσα παρουσιάζει ο ίδιος και η πολιτική που θα ασκήσει δεν έχει καμία σχέση με τον «παράδεισο» που υπόσχεται.
Χωρίς να χάνει το στόχο του: την απόλυτη επικυριαρχία του, με εξαφάνιση κάθε είδους δημοκρατικού ελέγχου της αστικής Δημοκρατίας, δυτικού τύπου.
Η συνταγή αποδείχθηκε ακαταμάχητη, από τη στιγμή που είχε εξασφαλίσει τη βασική προϋπόθεση στην εκτέλεσή της: την παραπληροφόρηση του κεντρικού συστήματος ενημέρωσης. Όσο για την αντιπολίτευση, ο Μητσοτάκης ήταν ένας επαγγελματίας, απέναντι σε ερασιτέχνες.
Αυτό δεν μειώνει τη σαρωτική νίκη του στις 21 Μαΐου. Αντίθετα: δείχνει για τι είναι ικανός και μέχρι που μπορεί να φτάσει ψευδόμενος, για να πάρει αυτό που θέλει.
Δείχνει όμως και ότι η πολιτική πλέον δεν γίνεται με ιδέες, με προγράμματα, με απολογισμούς, με πραγματική πολιτική αξιολόγηση και με προθέσεις. Γίνεται με συνταγές πολιτικού μάρκετινγκ. Είμαστε πλέον Αμερική.
Σάρωσε κάποιος που δεν έλεγε μόνο ψέματα. Παρακολουθούσε τα τηλέφωνα αντιπάλων και δικών του. Εκανε οργανωμένη αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των πολλών και μετακίνησε «ύλη» από τη μεσαία τάξη στους μεγάλους και τις αλυσίδες.
Κατάργησε δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών και διένειμε κατά βούληση- και ιδιοτέλεια-το κρατικό και κοινοτικό χρήμα, στον κύκλο των χορηγών του και σε ημετέρους, με πλήρη αδιαφάνεια.
Εδραίωσε τη σήψη και τη διαφθορά ως μέθοδο διακυβέρνησης, αλλοίωσε το χαρακτήρα του υπουργικού Συμβουλίου, αποδυνάμωσε στους θεσμούς και το Κοινοβούλιο, κακοποίησε το κράτος Δικαίου, διέσυρε διεθνώς τη χώρα , καθιέρωσε την αλαζονεία της εξουσίας του ενός.
Συρρίκνωσε την αγοραστική αξία του λαϊκού εισοδήματος, είχε κακές επιδόσεις σε όλους τους οικονομικούς δείκτες και δρομολογεί την επόμενη χρεοκοπία της χώρας– κομπάζοντας για τα… αντίθετα.
Δεν έχει τέλος ο φαιός απολογισμός της πρώτης τετραετίας του. Ωστόσο όποιος μπαίνει σε νοσοκομείο και το βρίσκει διαλυμένο, όποιος έχει παιδιά σε δημόσιο σχολείο και βλέπει ότι δεν έχουν μέλλον, όποιος πάει σε σούπερ μάρκετ και φεύγει με άδειο καλάθι, όποιος έχει μικρομεσαία επιχείρηση και τη χάνει, πίστεψε τον Μητσοτάκη και όχι ότι βλέπει με τα μάτια του.
Τον ψήφισε περισσότερο από φόβο, για κάτι το οποίο μάλλον δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει. Έβαλαν το χέρι τους και οι Συριζαίοι, που με τη συμπεριφορά τους ακύρωσαν τον Τσίπρα και την εντυπωσιακή εκλογική κούρσα που έκανε συντριπτικά ανώτερος από τον Μητσοτάκη -ως δημόσιο πρόσωπο και φορέας πολιτικής.
Ωστόσο αυτό που μετράει είναι η κάλπη. Και η κάλπη είναι γοητευμένη από τον Μητσοτάκη. Τελεία και παύλα.
Ωστόσο όπως ξέρουμε από την Ιστορία το κρίσιμο θέμα στην πολιτική δεν είναι να αποκτήσεις την ισχύ, αλλά πώς θα τη χρησιμοποιείς. Υπέρ ποιων και για ποιο σκοπό.
Από άλλη οπτική: στον Κοινοβουλευτισμό, όταν παίρνεις τους τέσσερις στους δέκα ψηφοφόρους και ο αντίπαλός σου μόνο έναν στους πέντε, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, και τα σκυλιά δεμένα. Αλλά το θέμα είναι τι θέλεις.
Αυτό είναι πλέον το ερώτημα για τον ενισχυμένο Μητσοτάκη. Τι θέλει;
Από την πρώτη τετραετία ξέρουμε ότι θέλει κοινωνία του ενός τρίτου, που θα ευημερεί, ενώ τα δύο τρίτα στα φυτοζωούν. Θέλει την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων, τη λαφυραγώγηση του δημοσίου πλούτου από αεριτζήδες και εκποίηση της κρατικής περιουσίας σε επιχειρηματίες της επιλογής του.
Θέλει δημόσια νοσοκομεία και σχολεία που θα υπολειτουργούν , ώστε όποιος θέλει υγεία και παιδεία με ποιότητα να πληρώνει στους ιδιώτες.
Θέλει συνεννόηση με τη Τουρκία για «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο και πλήρη υποταγή στο υπερατλαντικό ιμπέριουμ. Και βέβαια θέλει αυταρχική διακυβέρνηση και κατάλυση του θεσμικού ελέγχου της εκτελεστικής Εξουσίας.
Τώρα μαθαίνουμε ότι θέλει και κάτι ακόμη: να κλείσει το κύκλωμα εξουσίας. Να μεταφέρει στον εαυτό του, όχι μόνο τις αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου, -που ήδη έκανε- μαζί με τις αρμοδιότητες της Δικαιοσύνης και των θεσμών. Αλλά και τις αρμοδιότητες της Προεδρίας της Δημοκρατίας, με κάποιον αχυράνθρωπο- μπροστά στον οποίο η Σακελλαροπούλου θα είναι θεσμικός ογκόλιθος.
Αυτό ακριβως απεικονίζει η παντοκρατορία που επιδιώκει με λαϊκή επικύρωση. Θέλει να του παραδοθούν τα πάντα. Και θα το επιχειρήσει με τον ίδιο αλάνθαστο, μέχρι τώρα, τρόπο: το ψεύδος.
Είναι η Ελλάδα έτοιμη να μεταβεί σε καθεστώς άσκησης της απόλυτης εξουσίας από κάποιον «Κυβερνήτη»; Χωρίς θεσμικά αντίβαρα και με μονομερή κατεύθυνση της πολιτικής;.
Αυτό θα σημαίνει ότι Έλληνες ασκώντας δικαίωμά τους, έδωσαν σε μια οικογένεια το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσει..
Ίσως ο πρώτος μετεκλογικός στόχος του Τσίπρα να μην μας προκύψει «ανέλεγκτος Πρωθυπουργός» δεν είναι ενστικτώδης μετεκλογική αντίδραση του ηττημένου, αλλά στρατηγική δημοκρατική επιδίωξη, για να διατηρήσει τα ιδρυτικά χαρακτηριστικά της η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία.
Όταν δεν θα υπάρχει Κοινοβούλιο για να δώσει λόγο ο Πρωθυπουργός, ΜΜΕ για να τον ελέγχουν, ισχυρή αντιπολίτευση να τον αναχαιτίζει , θεσμοί για να θέλουν κανόνες, Δικαιοσύνη για να τον κρίνει και κοινωνία να αντιστέκεται, αυτή η Δημοκρατία δεν θα υπάρχει.
Αυτός είναι ο, εν πολλοίς μεγαλομανιακός , στόχος του Μητσοτάκη – και μοιάζει με τους στόχους του Ορμπαν και του Τραμπ. Ήδη με τη «θέληση του κυρίαρχου λαού», έκανε το πρώτο βήμα…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
