Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Προσωπικά αποτελεί το πιο χρήσιμο αντικείμενο, ένα απλό εργαλείο, ο ταβλάς στην πλάτη, που μου έχει φανεί πολύτιμο ως σωτήριο, καθώς το χρησιμοποιώ συχνά πυκνά. Γι’ αυτό το μεταφέρω πάντα στην πλάτη μου και με βοηθά να ξεπεράσω εύκολα μεγάλες δυσκολίες και εμπόδια. Ο ταβλάς στην πλάτη.
Συναντώ την λάσπη για παράδειγμα, τον τοποθετώ και περνώ από πάνω χωρίς να λερωθώ. Συναντώ την αντίθετη γνώμη των πολλών, της πλειοψηφίας, της κοινής γνώμης, τον βάζω από πάνω τους και προσπερνώ κρατώντας την δική μου, την διαφορετική την όσο γίνεται μελετημένη και πλαισιωμένη με την λογική, όσο και αν με πληγώνει. όσο και αν αντιτίθεται στο θυμικό.
Όταν αντικρίζω την μήνη του καθοδηγούμενου όχλου, της φανατικής και οπαδικής απαίδευτης συνθηματολογίας, τον χρησιμοποιώ ως σανίδα σωτηρίας και φυγής στο ξέμακρο, της καλύτερης οπτικής παρατήρησης του γεγονότος.
Όταν συναντώ τον παραλογισμό και τα αποτελέσματά του, όταν συναντώ την μικρότητα και το φαύλο, όταν μου προσφέρεται η επιτηδευμένη πρόταση έτοιμη και ακατέργαστη, όταν συναντώ ορδές ανόητων και ελεγχόμενων προοδευτικών, βάζω αμέσως τον ταβλά και ξεφεύγω γρήγορα στην όαση της σκέψης ξεδιψώντας.
Με το που αντιλαμβάνομαι την αναίδεια, τον ρήτορα να πλατειάζει, τους πηχυαίους τίτλους εφημερίδων, την καλλωπισμένη απάτη, την ευγένεια των τύπων και το τακτ, καβαλώ την τάβλα μου και λακίζω ταχέως. Όταν οι πιστοί μιλούν για θεό, όταν οι θρησκείες δυναστεύουν την γνώση και την έννοια του ανθρώπου, η τάβλα τίθεται σε θέση χρήσης.
Όταν ακούω για εσωστρέφεια, για αντεπιθέσεις, για αναβολές, για υποχρεωτικές αζήτητες θυσίες και ταγή καθήκοντος, ο ταβλάς μπαίνει από πάνω και με βοηθά να ξεμακραίνω τάχιστα.Με τον ταβλά στην πλάτη, για να διασώζω συνεχώς την αξιοπρέπειά μου, να διαφυλάττω όπως την ακεραιότητα του χαρακτήρα μου και να δραπετεύω από την συνάφεια των πολλών που συμφωνούν αβίαστα. Γνωρίζοντας πως θα την έχω μόνιμα στην πλάτη, τυχερός.
Υ.Γ. Μια Γερμανική παροιμία αναφέρει: “Καλύτερα τέλος με πόνο, παρά πόνο δίχως τέλος”.