Του Γ. Λακόπουλου
Το τελευταίο κατόρθωμα του βουλευτή Παύλου Πολάκη είναι η επίθεση στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Δεν του άρεσε το ρεπορτάζ δημοσιογράφου της.
Αντί να απαντήσει, αν ήταν κάτι λάθος, άνοιξε μέτωπο. Είχε πολλές εφημερίδες ο ΣΥΡΙΖΑ να τον στηρίζουν και είπε να βάλει το χέρι του για να τη χάσει.
Δεν εκτρέπεται στο συνήθη πεζοδρομιακό λόγο του- ίσως σκεπτόμενος την οργή του Νικόλα Βουλέλη που ίδρωσε για να δημιουργήσει μια από τις δυο καλύτερες εφημερίδες στη χώρα. Αλλά μερικές εκατοντάδες σχόλια υπέρ του το FB ,συμπληρώνουν την ανάρτηση με την απάντησή του. Στην ουσία καταγράφουν ακριβώς το «πρόβλημα Πολάκη».
Ενθαρρυνόμενος από περιθωριακές αντιλήψεις της πολιτικής, σέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ σε σκληρή συσπείρωση στο κατώτερο δυνατό σημείο. Οι «Πολακιστές» – αφού του αρέσει ο όρος «Πολακισμός»- είτε είναι κομματικά μέλη είτε όχι, συνιστούν ένα γνήσιο υποσύνολο του περίφημου 3%.
Αυτούς θα κρατήσει εν τέλει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αν δεν ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τον -εθισμένο σε εξ αντικειμενου προβοκατόρικες συμπεριφορές -βουλευτή Χανίων. Όλο και λιγότερο χωράει στις γραμμές του.
Το θέμα δεν είναι αν ο Πολάκης, «έχει αγωνιστικό φρόνημα είναι έντιμος ή καλός γιατρός και τα λέει έξω από τα δόντια», κατα του υποστηρικτές του. Ούτε το βλακώδες «σας έχω και δεν με έκανε», με το απολιτίκ καουμποϊλίκι «μόνος μου και όλοι σας».
Είναι ότι τα συμφραζόμενα της δημόσιας λειτουργίας του- με την συνήθη μιντιακή συνδρομή ,αποβαίνουν σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και υπέρ της ΝΔ.
Είναι ο συνδυασμός της αγένειας στον δημόσιο λόγο, της αφλογιστίας στα -υπαρκτά- σκάνδαλα της ΝΔ που κατάγγειλε ως υπουργός και στην παρακμιακή απολιτική αντίληψη του για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον συμπυκνώνει στην τελευταία ανάρτηση του. (Δημοσιεύεται σε χωριστή στήλη).
Για το πρώτο είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει ζημιωμένος, ιδιαίτερα για την περίοδο που ο συγκεκριμένος φορέας πεζοδρομιακού λόγου ήταν μέλος της κυβέρνησης του.
Το δεύτερο δεν θέλει και ρώτημα: μετά από χιλιάδες αναρτήσεις του Πολάκη για τον εσμό σκανδάλων στο χώρο της υγείας, το μόνο που έμεινε ήταν κάτι προσλήψεις του Γεωργιάδη.
Δεν του περνάει από το μυαλό ότι η χονδροειδής συμπεριφορά του δεν συνιστούσε νομική θεμελίωση των καταγγελιών του – και άρα διευκόλυνε τους εμπλεκόμενους στα σκάνδαλα.
Το τρίτο είναι πιο σοβαρό και ξεφεύγει από το πρόσχημα για τον ιδιωματικό λόγο και το προσωπικό ύφος του εν λόγω βουλευτή. Αφορά τη στρεβλή θέση του για τις εξελίξεις και τις παιδαριώδεις αναλύσεις του.
Η ανάρτηση Πολάκη αναδύει ότι το ζητούμενο είναι να ξανακυβερνήσει ΣΥΡΙΖΑ και να… “τιμωρήσει”- όσους δεν τιμώρησε όταν μπορούσε.
Μόνο που ουδείς ενδιαφέρεται για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο είναι η πορεία της χώρας: ο ΣΥΡΙΖΑ θα πείσει ότι μπορεί να την αναλάβει μόνο αν καταθέσει εναλλακτική πρόταση, που θα μπορεί να υποστηρίξει με νέο κόμμα και νέα ηγετική ομάδα.
Χωρίς να βάρη του παρελθόντος, στα οποία συνυπολογίζονται και τα καμώματα Πολάκη-που συνεχίζονται.
Ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεσαι ότι από τη στιγμή που γίνεται ο ίδιος θέμα στα ΜΜΕ αποτελεί βαρίδι για το κόμμα του. Ακόμη περισσότερο αδυνατεί να κατανοήσει γιατί του προσάπτουν ότι διώχνει κόσμο. Αντίθετα προσπαθεί να ιδεολογικοποιήσει τη μειοψηφική συμπεριφορά του και να της δώσει χαρακτήρα υποδείγματος για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όχι χωρίς αλχημείες. Π.χ. κανείς δεν ζήτησε από τον ΣΥΡΙΖΑ να «λειάνει το λόγο του, να μην φοβίζει τους «νοικοκυραίους» και τα αστικά στρώματα, να είναι κομ-ιλ-φω και να μην ασχολείται με σκανδαλολογία»!»
Αυτό που ζητείται από τον ίδιο είναι να αυτοπεριοριστεί. Να σταματήσει την εκπομπή απρεπούς λόγου, που κάθε άλλο πάρα πολιτικός είναι. Να εγκαταλείψει την προκλητική ασυδοσία και το τζάμπα θεριακλίκι, στα όρια του παραληρήματος και της παραφροσύνης- που προβάλει ως αγωνιστικότητα.
Το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς η πολιτική που ζητάει ο Πολάκης να ακολουθήσει- και όσα ασυνάρτητα προτείνει. Μακριά από την ανάγκη του κόμματος -και των καιρών- να μετεξελιχθεί, να ανανεωθεί και να αποκτήσει προγραμματικό λόγο με μαχητική, αλλά συνεκτική, επιχειρηματολογία και εκπροσώπηση. Είναι κόμμα εξουσίας, όχι καταγγελτική σέχτα ασυναρτησίας.
Προφανώς η πολιτική επιλογή Τσίπρα για διεύρυνση-μετεξέλιξη, ούτε του αρέσει ούτε τον συμπεριλαμβάνει. Ήδη στη Δημοκρατική Παράταξη διακινείται: ή εμείς ή αυτός. Ιδίως όταν τον ακούνε να εκστομίζει ανοησίες για «τον συμβιβασμό του 2015»- αλά Λαφαζάνη και Βαρουφάκη- σα να νοσταλγεί το αντίθετο.
Ή απειλές για την «επιστροφή ΣΥΡΙΖΑ»- με γκεμπελίστικους συνειρμούς «θα ξανάρθουμε και θα είναι αλλιώς».
Αν «αυτός είναι ο δρόμος για να ξανακυβερνήσει ο Σύριζα» δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Ο ίδιος ο Πολάκης, μπορεί να νομίζει πως συμβολίζει ό,τι θέλει και οι «σκληροί» φίλοι του να τον χειροκροτούν.
Αλλά την κυβερνώσα προοδευτική παράταξη δεν την εκπροσωπεί η απεχθής δημοσιά παρουσία του. Την βλάπτει…
Το αποδεικνύει η απολογητική θέση στην οποία κάθε τόσο φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και ιδίως τον Αλέξη Τσίπρα, ως φυσικό επικεφαλής της παραταξιακής συσπείρωσης Αριστεράς -Κεντροαριστεράς. Αν δεν τελειώσουν τον Πολάκη θα τους τελειώσει η – και ολιγον περιεργη εδω που τα λέμε- ασυδοσία του
