Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Να είσαι τοποθετημένος αξιωματούχος μιας κυβέρνησης ψεύδους και υποκρισίας, αναγκασμένος ή εκ πεποιθήσεως να εκτίθεσαι καθημερινά στο παραλογισμό, να τον υπηρετείς και να τον δικαιολογείς αβίαστα! Να περιφρονείς τον ίδιο σου τον εαυτό και την αξία του (δεν μπορεί να είσαι τόσο ανόητος!) και να παρουσιάζεις έναν αναίσχυντο απατεώνα τόσο έντονα, που ταυτίζεσαι με την ανοησία, ίσως δεύτερη φύση σου!
Να πρέπει να δικαιολογείς την ντροπιαστική αυτή επιλογή σου , στην αγαπημένη σου σύντροφο, στην φιλική σου παρέα, ακόμα και στα παιδιά σου! Πως; Πως δικαιολογείς την ανοησία ταυτόχρονα με το ψέμα, στους δικούς σου ανθρώπους; Πως σε ανέχονται αφού καθημερινά υπερασπίζεσαι τον ρόλο του γελοίου; Πως με κουτοπονηριά προσπαθείς να διορθώσεις την ανοησία σου με άλλη ακόμη μεγαλύτερη; Τι τάχα να ισχυρίζεσαι στο παιδί σου; Πώς είναι η δουλειά σου να εκστομίζεις ψέματα και ανοησίες και πως αμείβεσαι γι’ αυτό;
Πόσο δύσκολη η θέση σου! Να εξηγείς στους δικούς σου, όταν συζητάς μαζί τους , πως τώρα μιλάς την αλήθεια και όταν βγαίνεις έξω συνδιαλέγεσαι ψευδόμενος με την ανοησία; Με κίνδυνο να παρασυρθείς σε λάθος ρόλο, ανά πάσα στιγμή, συγχέοντας τον συνομιλητή σου; Ψεύτης και ανόητος με το ωράριο εργασίας!Έχεις αναρωτηθεί πως σε βλέπουν οι δικοί σου άνθρωποι; Ή σου φέρονται και αυτοί με την ίδια απάτη του ωραρίου; Μπορεί όλοι στον κύκλο σου να εξαπατούν με ανοησία , ο ένας τον άλλον! Τρόπος ζωής είναι αυτός, αποδεκτός από τους όμοιούς σου! Όταν είναι και εμπορικά επικερδής, κανένα πρόβλημα! Ευτυχώς που δεν ξυρίζεσαι συχνά, να αντικρύζεις έναν ανόητο ψεύτη κάθε πρωί, στον πραγματικό καθρέπτη σου! Εύγε!