Του Ανδρέα Δεληγιάννη.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Ανδρέας Παπανδρέου σταθεροποίησε την κυβερνητική εξουσία του 1981 και μακροημέρευσε στην Πρωθυπουργία , ήταν ότι το πρώτο που έκανε μετά τις εκλογές ήταν το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα.
Στελέχη με ισχυρή πρόσβαση στις κομματικές οργανώσεις – με πρώτον τον τότε γραμματέα Οργανωτικού- αλλά με ακραίες θέσεις, απομακρύνθηκαν. Πρόσωπα με ιδεοληπτικές εμμονές που ζητούσαν άκριτα < εδώ και τώρα σοσιαλισμό> , μπήκαν στο ψυγείο , ή οδηγήθηκαν προς την έξοδο. Εκπρόσωποι της θεωρίας < να φύγουμε τώρα από το ΝΑΤΟ καυτών ΕΟΚ γιατί το υποσχεθήκαμε> βρήκαν κλειστές τις πόρτες του κόμματος-και πολύ περισσότερο της κυβέρνησης.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου που είχε τη δεύτερη ισχυρότερη εντολή της Μεταπολίτευσης, αν όχι την πιο ισχυρή τηρουμένων των αναλογιών, δεν δίστασε ούτε μια στιγμή να απαλλαγεί από όσους δεν αντιλαμβάνονται ότι η άσκηση της εξουσίας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει σε μαθητευόμενους επαναστάτες,.
Αλλά ο ιδιος σαν πρωθυπουργός δεν επικαλέσθηκε ούτε μια στιγμή αυτή την <λαϊκή εντολή> στις κρίσιμες και πολύ δύσκολες διαβουλεύσεις του με τους Ευρωπαίους για να τροποποιήσει τους όρους ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Κατέθεσε απλώς συγκεκριμένες προτάσεις με τεκμηρίωση και προέβαλε συγκεκριμένα αιτήματα αναζητώντας- και βρίσκοντας- συμμαχίες για να τα υποστηρίξει.
Τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα ήταν η κορύφωση αυτής της τακτικής. Την οποία ο τότε Πρωθυπουργός δεν παρουσίαζε στις εφημερίδες, αλλά στις συνεδριάσεις.
Με το κριτήριο της πολιτικής αλλαγής ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στη θέση του Ανδρέα Παπανδρέου 34 χρόνια αργότερα. Απέκτησε μια εύθραυστη εξουσία και έχει να διαχειριστεί μια πολύ κρίσιμη διαπραγμάτευση. Και παρ ότι πολλοί διατείνονται ότι προσπαθεί να τον αντιγράψει δεν ακολούθησε σε τίποτε το παράδειγμά του.
Ο σημερινός πρωθυπουργός φαίνεται δέσμιος όχι ακριβώς του κόμματος του- γιατί η πλειοψηφία τον ακολουθεί- αλλά δέσμιος διαφόρων ομάδων μέσα στο κόμμα του και ενδεχομένως δέσμιος εντος συνέταιρου με τον οποίο κανονικά θα έπρεπε να τον χωρίζει χάος.
Για πρώτη φόρα ένας ηγέτης με νωπή εντολή δεν μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική του- αυτή τουλάχιστον που ο ιδιος συνομολογεί στις διεθνείς συναντήσεις του – επειδή αντιδρούν κάποιες εσωκομματικές εστίες. Και για πρώτη φόρα ένας αρχηγός κόμματος ανέχεται την καταστροφή της προοπτικής τους ως Πρωθυπουργού γιατί διστάζει να εκκαθαρίσει τις γραμμές του από όσους δεν έννουν να καταλάβουν σε ποια χώρα βρίσκονται και σε ποιες συνθήκες πρέπει να ασκήσει την εξουσία το κόμμα τους.
Έτσι ο Πρωθυπουργός έχασε τέσσερις ολόκληρους μήνες και τώρα μένει μετέωρος μετέωρες με κίνδυνο να του μείνει η χώρα στα χέρια και να γίνει ο αποσυνάγωγος της Ευρώπης.
Πως είναι δυνατόν να ανέχεται να λειτουργούν φράξιες εναντίον της κυβέρνησής του μέσα στο κόμμα και μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα; Πως νοείται ακόμη και υπουργοί να λένε ότι έχουν δική τους πολιτική; Πως γίνεται να στηρίζει μια πρόεδρο Βουλής που λειτουργεί σαν Πρωθυπουργός πάρα τω Πρωθυπουργό με δική της γραμμή; Πως γίνεται να εμφανίζονται αυτοί και οχι ο Πρωθυπουργός ως ερμηνευτές της λαικης ετυμηγορίας;
Τι άλλο πρέπει να του συμβεί για να θυμηθεί τι έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου σ αυτές τις περιπτώσεις; Σε ποσό πιο δύσκολη θέση πρέπει να έλθει η χώρα για να διαμηνύσει ότι όποιος διαφωνεί με την πολιτική του μπορεί να κατεβεί από το τρένο;
Αυτός πήρε τη λαϊκή εντολή και όχι τα <γκρουπούσκουλα> της Κουμουνδούρου ούτε οι ακραίοι της Δεξιάς… Και αυτός είναι υπόλογος έναντι του λαού.