Του Νίκου Λακόπουλου
Μετά την τραγωδία των Τεμπών πολλοί μιλάνε για πριν και μετά τα Τέμπη εποχή σα να έχει συμβεί κάτι που αφορά ΄΄ολο το πολιτικό σύστημα κι όχι μόνο την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Οι μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα δεν έφεραν μόνο μια νέα γενιά στο προσκήνιο με μια βίαιη πολιτικοποίηση, αλλά το αίτημα μιας νέας μεταπολίτευσης που θα αφορ΄α την λειτουργία του κράτους, των πολιτικών κομμάτων, τη Δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης.
Οι εξελίξεις μπορεί να είναι ραγδαίες ιδιαίτερα μετά τις εκλογές καθώς πρόκειται για ένα ρεύμα συμμετοχής και όχι αποχής που ανατρέπει τους πολιτικούς συσχετισμούς: η κριτική στους δρόμους και τα γήπεδα αφορά τα τρία μεγαλύτερα κόμματα που κυβέρνησαν ως τώρα.
Η Ακροδεξιά με όλες τις εκφάνσεις της συγκεντρώνει ποσοστά μεγαλύτερα από αυτά της “Χρυσής Αυγής” , αλλά διακρίνεται μια σαφής στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς τα αριστερά -πιθανόν πέρα από την Αριστερά -που καλείται να αλλάξει.
Πιθανόν αυτή εδώ να είναι μια ήσυχη έως συντηρητική γενιά που εξεγείρεται με αγανάκτηση για την διαφθορά θέτοντας ζητήματα ηθικής στην πολιτική ζωή που την απασχολεί όχι με ένα νέο τρόπο.
Η μεγάλη πλειοψηφία των νέων τοποθετεί τον εαυτό της στην Αριστερά (20%) και την Κεντροαριστερά (22%) ή το Κέντρο (10%) παρά την Δεξιά και την Κεντροδεξιά (25%) -αν και ένα μεγάλο ποσοστό (21%) πιστεύει ότι δεν έχει νόημα αυτή η διάκριση (Αριστερά- Δεξιά” -σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντ΄ζάς.
Δεν εμπιστεύεται τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης, την Δικαιοσύνη και τις τράπεζες. Είναι πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ (27%) και τον Βαρουφάκη (14%) παρά στον Μητσοτάκη (18%) και τον Ανδρουλάκη (4,8%) με ένα ποσοστό 7% να βλέπει θετικά τον Κασιδιάρη.
Η νέα γενιά, ο Μητσοτάκης και η Αριστερά
Είναι μια γενιά που περνάει από το φόβο και την παραίτηση στην οργή με θυμό και ουρλιαχτά απαιτεί μια βαθύτερη αλλαγή με πρώτο θέμα την διαφθορά.
Τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης μάλλον θα πρέπει να πετάξουν τα πολιτικά τους προγράμματα και να ακούσουν αυτή την κραυγή, το ουρλιαχτό μιας γενιάς που έρχεται σε ρήξη με το πελατειακό σύστημα και το κράτος.
“Ξέρω καλά, ωστόσο, πόσο καλύτερη μπορούμε να κάνουμε την πατρίδα μας αν σαρώσουμε τα απομεινάρια του παρελθόντος που μας κρατάνε πίσω” θα πει στο διάγγελμά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά είναι σαφές πια πως είναι ο ίδιος απομεινάρι του παρελθόντος.
Πιθανόν να εμφανισθεί και ο ίδιος πίσω από την επόμενη πορεία για να πει πως “είναι το προβληματικό κράτος το οποίο σας ζητώ να ανατρέψουμε και θα το ανατρέψουμε”.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι πια ο Μητσοτάκης που έχει τελειώσει, αλλά το νόημα μιας πολιτικής αλλαγής και το βάθος της -μαζί με τον πολιτικό φορέα που θα την πραγματοποιήσει.
Από αυτή την άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που πρωταγωνιστεί στην πορεία για την πολιτική αλλαγή μάλλον θα πρέπει να αλλάξει ο ίδιος. Η πολιτική ανατροπή προϋποθέτει μια δική του ανατροπή -σε πρόσωπα, ιδέες και πολιτικά προτάγματα.
“Ακόμα κι αν αποτύχαμε, θάρθουν άλλοι να συνεχίσουν” είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μια ειλικρινή παραδοχή του το 1984. Οι “άλλοι” άργησαν να έρθουν κι αν αποτύχουν, η Ιστορία δεν θα τους δικαιώσει, αλλά θα τους προσπεράσει.
Αν η πρόταση για το μέλλον είναι ο Πολάκης μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ πιστεύει πως είναι στραβός ο γιαλός κι όχι ότι ο ίδιος στραβά αρμενίζει. Το θέμα είναι να διορθώσουμε το κακό μέλλον που έρχεται κι όχι να διορθώσουμε το παρελθόν.
