Tου Κωστή Παπακώστα
Για το φαινόμενο Πολάκης έχουν γραφτεί πολλά. Ίσως και πιο πολλά από όσα αξίζει. Τον τελευταίο καιρό όμως, έχει ξεπεράσει ακόμα και το ένδοξο αντιμνημονιακό εαυτό του. Πρώτα ήταν τα περιβόητα φάρμακα για τον κορονοϊό, που μόνο εμείς δεν τα πήραμε σε όλη τη γη. Μετά τα εμβόλια, τα πειραματικά,τα έτσι τα αλλιώς, αυτά με τα οποία δεν εμβολιάζεται αν και γιατρός που κάνει επεμβάσεις. Σήμερα όμως ήρθε κάτι ακόμα πιο σοκαριστικό.
Σε δημόσια ανάρτησή του ο κ. Πολάκης μας λέει, πολύ ξεκάθαρα μάλιστα, ότι οι φωτιές μπήκαν ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες. Ο κ. Πολάκης ήταν αναπληρωτής υπουργός. Ούτε άσχετος είναι, ούτε αγράμματος. Συμμετείχε σε κυβέρνηση. Γνωρίζει πώς λειτουργεί το κράτος και η διοίκηση. Έτσι, ο κ. Πολάκης γνωρίζει –ή οφείλει να τη γνωρίζει– την ΣτΕ Ολ. 2499/2012 απόφαση, με εισηγήτρια μάλιστα την νυν ΠτΔ Αικατ. Σακελλαροπούλου.
Και συνεπώς γνωρίζει ότι οι ανεμογεννήτριες μπαίνουν νομίμως σε δάση, ακόμη και σε περιοχές Natura. Γιατί όμως ο κ. Πολάκης λέει με στόμφο τέτοια ανακριβή και ευκόλως αναιρούμενα πράγματα ενώ ξέρει ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; Ο κ. Τσίπρας, αποδέχεται και επικροτεί όσα λέει ένα από τα κορυφαία στελέχη του και εν ενεργεία τομεάρχης του κόμματος που ηγείται; Ο κ. Πολάκης ούτε αποτρελάθηκε τώρα στα πίσω πίσω, ούτε αδαής είναι. Το κάθε άλλο μάλιστα.
Η στρατηγική Πολάκη
Όσα λέει ο κ. Πολάκης αποτελούν ένα μοτίβο, εμπνευσμένο, σχεδιασμένο, ενορχηστρωμένο για έναν και μόνο λόγο: Να ταυτιστεί με τη συνωμοσιολογία. Ο κάθε βουλευτής ξέρει το εκλογικό κοινό του. Και ‘μείς που ασχολούμαστε με τις εξελίξεις και εμείς το ξέρουμε. Το κοινό του Πολάκη παλιότερα αρέσκονταν στον λαϊκισμό. Φαίνεται ότι εξελίχθηκε και αυτός και το κοινό του. Από το λαϊκισμό περάσαμε στη συνωμοσιολογία και έτσι ο Πολάκης έγινε ο “σοβαρός” εκφραστής της.
Ο αριστερός Πολάκης λοιπόν, με ρητορική που ακροβατεί ανάμεσα σε “Μακελειό” και Βελόπουλο προσεγγίζει μια δεξαμενή ψηφοφόρων, πράγματι μεγάλη και εύκολα προσεγγίσιμη, αλλά επικίνδυνη για τη λογική, τον κοινοβουλευτισμό, την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εν τέλει και για την ίδια τη δημοκρατία. Το ερώτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι ένα: Τι έχει να πει ο Αλέξης Τσιπρας για όλα αυτά; Ο κ. Τσίπρας είναι πολλά πράγματα αλλά συνωμοσιολόγος δεν είναι. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το επιτελείο του, θέλει απλά τις ψήφους.
Ο Πολάκης και η ρητορική του, “κόβει” –φαινομενικά τουλάχιστον– ψήφους από τον Κυριάκο Βελόπουλο αλλά και ένα μικρό ποσοστό από τους παραδοσιακούς δεξιούς που αποξενώθηκαν από το προσφάτως υιοθετημένο, εκσυγχρονιστικό προφίλ της ΝΔ. Αυτό δεν είναι εκ προοιμίου κακό. That’s politics και ο Αλέξης Τσιπρας ξέρει καλά από αυτά. Απλά δεν μπορεί κάνοντας προκλητικά τα στραβά μάτια, να μιλάει για στροφή στο Κέντρο και μετριοπάθεια. Η συζήτηση θα τελείωνε κανονικά εδω. Είναι μια πολιτική επιλογή και ας τη σεβαστούν οι εκλογείς και τα στελέχη του κόμματος του, εφόσον απολαμβάνει ακόμη τη στήριξη τους.
Ψαρεύοντας σε ξένα νερά
Αξιοσέβαστες όλες οι πολιτικές επιλογές, αλλά χρήσιμο να σχολιάζονται όταν αυτές οι επιλογές είναι λάθος. Και εξηγούμαι: Η επιλογή του φλερτ με τους συνωμοσιολόγους φαίνεται με την πρώτη μάτια συμφέρουσα. Μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων, εύκολα χειραγωγήσιμη, πομπώδης. Το πρόβλημα εντοπίζεται όμως σε δυο σημεία. Πρώτον, η δεξαμενή αυτή έχει από τη σκοπιά του μάρκετινγκ, καλύτερους, πιο “ειλικρινείς” εκφραστές. Ο Κυριάκος Βελόπουλος κάνει χρόνια αυτή τη “δουλειά” και σε αυτό είναι –Χριστέ μου– ασυναγώνιστος.
Οι τέως (και ενδεχομένως νυν) ψηφοφόροι ακροδεξιών σχημάτων όπως της καταδικασθείσας Χρυσής Αυγής ή του κόμματος Κασιδιάρη δύσκολα θα παρασυρθούν να ψηφίσουν το κόμμα που έφερε τη Συμφωνία των Πρεσπών. Και μεταξύ μας δε γνωρίζω και αν θα έπρεπε αυτές οι ψήφοι να αφορούν ένα δημοκρατικό κόμμα και τους βουλευτές του.
Να μην ξεχνάμε δε ότι στο χώρο αυτό “ψαρεύει” και το νέο κόμμα του Γιώργου Τράγκα, ενώ πρόσφατα δημοσιεύματα ερμηνεύτηκαν από ορισμένους και ως προάγγελος για κάθοδο στην πολιτική του… Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Με λίγα λόγια, είναι περιορισμένες οι πιθανότητες του ΣΥΡΙΖΑ να σταθεί τυχερός εκλογικά σε αυτές τις τάξεις, ειδικά στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Δεύτερον, η ρητορική αυτή του Πολάκη απομακρύνει κάθε σοβαρό άνθρωπο, τον μέσο ψηφοφόρο του περιβόητου μεσαίου χώρου από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ποιος μορφωμένος, καταξιωμένος άνθρωπος θα προσχωρήσει ως φίλος, εκλογέας ή μέλος του κόμματος, όταν ακούγονται όσα ακούγονται από τον Πολάκη; Ποιος τεχνοκρατικά απαραίτητος αλλά και ιδεολογικά συγγενής θα ρισκάρει να τοποθετήσει το όνομά του και κατ’ επέκταση την καριέρα του δίπλα σε αυτό του Πολάκη; Αξίζει λοιπόν εν τελεί τον κόπο;
Οι ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα
Συμφέρει τελικά εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η πολιτική στροφή προς τις συνωμοσίες; Είμαι βέβαιος πως όχι. Στη ζυγαριά ζημιάς-ωφέλους, η πλάστιγγα γέρνει αναμφίβολα προς τη ζημία. Ο Αλέξης Τσιπρας δεν πρέπει να απορεί γιατί παρά την πρόσκαιρη τυχόν φθορά της κυβέρνησης, δεν προκύπτει από πουθενά να καρπώνεται την αγανάκτηση του κόσμου. Με Πολάκη και λοιπούς “λίγους” είναι αδύνατον να γίνει σοβαρή αντιπολίτευση. Αν δεν αλλάξει, θα ξανά χάσει .
Και αν δεν αλλάξει καλώς θα ξανά χάσει. Και αυτό γιατί η χώρα έχει ανάγκη από σοβαρή κυβέρνηση, με σοβαρούς υπουργούς που παράγουν σοβαρό έργο. Κανείς λογικός πολίτης δεν μπορεί να δεχθεί ότι ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα “φορτωθεί” υπουργό τον Πολάκη. Πώς να δεχθείς κάτι τέτοιο;
Εν κατακλείδι, το πλήρωμα του χρόνου έχει περάσει για τον Αλέξη Τσίπρα. Έπρεπε να αλλάξει το κόμμα του οποίου ηγείται, εδώ και καιρό. Αλλά για τον Αλέξη Τσίπρα, φταίνε πάντα οι άλλοι. Οι ξένοι δανειστές, η συστημική ΝΔ, τα διαπλεκόμενα κανάλια. Η πραγματικότητα όμως είναι πως πριν δείξει με το δάχτυλο, πρώτα οφείλει να κοιταχτεί στον καθρέφτη του.