Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου
Μερικοί από εμάς είχαν την ευκαιρία να δουν τους γονείς τους, αγωνιστές κατά βάση του ΕΑΜ, να στηρίζουν με σθένος την 10-ετία του 80 την ‘αλλαγή’ και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Μία μετάβαση ομολογουμένως πολιτικά δύσκολη, όχι όμως πιο εύκολη από αυτήν που συντελείται αντίστροφα σήμερα, από την Κεντροαριστερά προς την Ριζοσπαστική Αριστερά. Ένα φαινόμενο διαχρονικής συνύπαρξης, παράλληλης πολιτικής πορείας, ή ακριβέστερα προοδευτικών συγκοινωνούντων δοχείων. Ο φόβος και ο τρόμος για την Δεξιά παράταξη. Διότι όποτε αυτό επιτυγχάνεται η Χώρα μεγαλουργεί και η Δεξιά συντρίβεται.
Την ίδια περίοδο η συντηρητική παράταξη λούφαζε στο περιθώριο των εξελίξεων και κάθε Δεξιός επίδοξος ήταν δακτυλοδεικτούμενος. Η νιότη, η διανόηση και οι δημιουργοί πλαισίωναν τις τάξεις της ΚΝΕ έως και τις παρυφές της άκρας Αριστεράς. Η επικυριαρχία σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, απόλυτη. Η Χώρα τότε, παρά ορισμένες κυβερνητικές παλινδρομήσεις, κέρδισε το χαμένο έδαφος και έφυγε μπροστά. Ο κόσμος ‘έφαγε ψωμάκι’ καθώς ομολογεί ο ίδιος.
Από τότε κύλισε πολύ νερό στο μύλο της πολιτικής. Και μέσα και έξω από την Ελλάδα. Τόσο πολύ ώστε ο Γραμματέας της ΚΝΕ να είναι σήμερα Υπουργός του Μητσοτάκη, χωρίς να τρέχει τίποτα. Χωρίς να ξηλώνονται, για παράδειγμα τα πεζοδρόμια, όπως στον ‘ανένδοτο’ και την ‘αποστασία’ το 1965. Όλα σήμερα μας λένε ‘είναι καλά’, ηγεμονεύει βλέπεις πλέον η Δεξιά. Αφασία στο φασισμό του κυβερνητικού έργου. Αυτό που επικρατεί τις ημέρες μας σε κοινωνικό επίπεδο, η κυριαρχία δηλαδή της Δεξιάς κουλτούρας, της ανισότητας και της αποδοχής των ακραίων συντηρητικών επιλογών, που δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα, μας φαντάζει πολύ αποκρουστικό και απόκοσμο.
Ποιος έκανε αυτή την ζημιά; Η πτώση ενός τοίχου στο Βερολίνο; Ή η πρόσφατη συνεργασία Τσίπρα-Καμμένου; Ή μήπως η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου; Μήπως αυτό έγινε παλαιότερα το 89 με την σύγκληση Καραμανλή-Φλωράκη; Μπορεί οι φρούδες προσδοκίες της Γεννηματά να συγκυβερνήσει τελευταία με τον Μητσοτάκη, να έχουν επιφέρει ένα τέτοιο αποτέλεσμα απώλειας πολιτικής συνείδησης; Κανείς δεν γνωρίζει πότε ακριβώς ‘τα ρούχα πλύθηκαν και έχουν γίνει ροζ’. Ο λαός όμως ένα ‘ξέρει’, το φωνάζει δίκαια-άδικα και απέχει. ‘Έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι, μνημόνια υπογράψανε όλοι, όλοι λερωμένοι είναι’. Δηλαδή το χεράκι τους όλοι το έχουν στην υπόθεση αυτή vertigo βάλλει. Επίπεδη πολιτικοποίηση, flat.
Η Απλή Αναλογική, το εκλογικό σύστημα της επόμενης πολιτικής αναμέτρησης, εάν μας βρει έτσι, με χαλαρή συλλογική πολιτική συνείδηση, πάει χαθήκαμε. Εάν δεν ξεκαθαρίσει μέσα του ο κάθε Έλληνας πολίτης ότι δύο είναι οι βασικές διακριτές πολιτικές παρατάξεις (που έχουν δώσει εξετάσεις ενώπιών του), με όρια έως την Κεντροαριστερά η μία και έως την Κεντροδεξιά η άλλη και να επιλέξει πού αυτός ανήκει, τα πράγματα θα συνεχίσουν να είναι πολύ άσχημα.
Πολιτικό Κέντρο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ‘ολίγον έγκυος’. Ήταν πάντα ένα εκλογικό, συγκυριακό κατασκεύασμα προκειμένου να διευκολύνει μικροαστικές φοβίες και εκλογικές ανάγκες. Μέσα σε κάθε Ελληνικό σπίτι υπάρχει μια ανάμνηση, μια σπίθα της Αριστεράς που ανάβει, φωτίζει και ζεσταίνει κάθε φορά την κοινωνία όταν αυτή εμπνευστεί κάτω από κατάλληλες πολιτικές συνθήκες. Η πρόσφατη ιστορία έχει καταγράψει απανωτά τέτοια παραδείγματα έως και πολύ πρόσφατα. Για αυτό ο Βορίδης θέλει να καταστρέψει ‘ολοκληρωτικά’ αυτήν την ‘σπίθα’. Διότι αυτήν ακριβώς φοβάται και εχθρεύεται, το ‘αριστερό πλεονέκτημα’.
Με δεδομένες αυτές τις ιστορικές συνθήκες, αναγκαίας συνύπαρξης, εκτός από την κοινωνία και στην κεντρική πολιτική σκηνή, της Αριστεράς με την Κεντροαριστερά, τα βήματα εξομάλυνσης των σχέσεων και παράλληλης τροχιάς ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ αποτελούν εθνική ανάγκη. Δεν γνωρίζουμε εάν με την σημερινή ηγεσία του ΚΙΝΑΛ αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί, ούτε εάν η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμένο ήταν τότε μία απολύτως αναγκαία αλλά επιζήμια επιλογή.
Αυτό όμως που διαβάζουμε πρόσφατα είναι ότι υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΚΙΝΑΛ με το που δημοσιοποιήθηκαν οι πρώτες αρχικές σκέψεις, όχι για μία πιθανότητα αυτόνομης συμπόρευσης, αλλά για την δυνατότητα να υπάρξει ένα μορατόριουμ των αιχμηρών μεταξύ τους δηλώσεων. Πράγμα που σημαίνει ότι το ΚΙΝΑΛ, σε επίπεδο ορισμένων τουλάχιστον κοινοβουλευτικών στελεχών του, έχει πάρει το δρόμο να στεγαστεί κάτω από την φιλόξενη ομπρέλα της ΝΔ. Για να πάρει σάρκα και οστά η εξαιρετικά εύστοχη διαπίστωση του Χάρη Καστανίδη για ‘διαβολική προσέγγιση όσων πήγαν από το ΚΙΝΑΛ στον ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. συγγενείς πολιτικά χώροι) και αγγελική για αυτούς που αξιοποιήθηκαν ως κυβερνητικά στελέχη από την ΝΔ’ (αντίθετα πολιτικοί χώροι).
Θα περίμενε κανείς, από την άλλη πλευρά, πως σε μια τέτοια προσέγγιση όλου του προοδευτικού χώρου σε μια ολοκληρωμένη αντί-Δεξιά συσπείρωση, η Οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ να ήταν ‘ανοιχτή’. Θα περιμέναμε μάλιστα σε αυτό το εθνικό προσκλητήριο σύμπλευσης αυτοτελών προοδευτικών δυνάμεων, να συμπεριλαμβάνει μέσα έως και το ΚΚΕ, έστω και εάν είναι απολύτως δεδομένη εκ των προτέρων η άρνησή του να αναλάβει ευθύνες. Όμως βλέπουμε και εδώ μια αγκύλωση του ΣΥΡΙΖΑ, μια φοβία επιμόλυνσης σε ότι αφορά την διεύρυνση της πολιτικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία από τον Κεντροαριστερό χώρο. Και το αβίαστο ερώτημα που προκύπτει είναι, εάν δεν είναι αποδεκτή μία παρόμοια προεκλογική ενσωμάτωση, πως είναι εφικτή μία μετεκλογική συνεργασία κυβερνητικής φθοράς με όμορους πολιτικούς χώρους, κατά τις επιταγές εφαρμογής της Απλής Αναλογικής; Ή μήπως ακριβώς αυτό πρόκειται να είναι το επόμενο ισχυρό προεκλογικό σύνθημα της ΝΔ για να τις κλέψει , ‘ψηφίστε με αυτοί δεν τα βρίσκουν’;
Λοιπόν ακούστε όλοι εσείς όσοι κρατάτε την τύχη του Λαού στα χέρια σας και έχετε την ευθύνη των επιλογών σας για την δική μας την ζωή. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πάρει συγκεκριμένη εντολή 32% από τον Ελληνικό Λαό, ως ηγέτης του Κεντροαριστερού χώρου με γείωση στην κοινωνία, να τον εμπνεύσει, να τον οδηγήσει, να τον κυβερνήσει ξανά ως δεύτερη φορά Αριστερά, αξιοποιώντας όλα τα στοιχεία και μέσα που διαθέτει αυτός ο ευρύς συνολικός προοδευτικός χώρος. Ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι στο χέρι του, πρέπει να εκτελέσει αυτήν την εντολή. Βοηθήστε τον. Και για την ‘εικόνα’ του πράγματος, χειροκροτήστε τον εκεί στην ΚΕ, με περισσότερη θέρμη, όχι κουρασμένα. Και πρέπει και το αξίζει. Είναι ο ηγέτης.