Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Προφανώς κανείς δεν στοιχηματίζει ότι ο Στέφανος Τζουμάκας θα εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – Η παρουσία του, όμως, στην κούρσα εμπλουτίζει πολιτικά, και σε πολλά ζητήματα και ηθικά, το μείγμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίζεται σε αυτούς που είναι υποψήφιοι για την ηγεσία του και σε αυτούς που δεν αποκαλείται να το επιχειρήσουν.
Παραδόξως, η δεύτερη κατηγορία δείχνει όλο και περισσότερο ενδιαφέρουσα.
Για παραδειγμα, ο Στέφανος Κασσελάκης – με καινούργια πράγματα και προτάσεις – βρίσκεται πιο κοντά στο «μοντέλο Τσίπρα».
Από τους υποψηφίους, οι τρεις πρώην υπουργοί πλειοδοτούν κυρίως στα οργανωτικά, στην κομματική ταυτότητα και στις εσωτερικές διαδικασίες.
Ο Στέφανος Τζουμάκας διαφέρει: Προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη «δεξιά στροφή» του ΠΑΣΟΚ και δεν φέρει τις αμαρτίες της κυβερνώσας περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό του δίνει την ευχέρεια να παίρνει αποστάσεις, φωτογραφίζοντας του άλλους, εξομολογούμενος στον Βασίλη Σκουρή.
Π.χ. μιλάει ευθέως για τη «σημαντική βλάβη που προκάλεσε η θεωρία των μειοψηφικών ομάδων των κυβερνήσεων του 2015-2019: Οι μικρομεσαίες και οι νέες επιχειρήσεις, η βιοτεχνία, ελεύθερα επαγγέλματα και άλλα παραγωγικά στρώματα πρέπει να υφίστανται τη “μεροληπτική πολιτική” υπέρ των μισθωτών».
Προερχόμενος από μια αγωνιστική γενιά στην όποια προείχε η πολιτική, εστιάζει περισσότερο στη χώρα και όχι στο κόμμα.«Η Ελλάδα είναι τελευταία στις τεχνολογικές επενδύσεις στην Ευρώπη, χάνει 30 δισ. ετησίως από εισαγωγές, η παραγωγή της μειώνεται, έκλεισαν 400.000 επιχειρήσεις και το 25% καρπώνεται τα 100 δισ. από τα 190 δισ. του ΑΕΠ».
Δεν έκρυψε ότι βρίσκει τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ «λιγότερο πολιτικό κόμμα και περισσότερο μηχανισμό», που εξαντλήθηκε σε «μειοψηφική και καταγγελτική πολιτική», και εκεί ηττήθηκε.
«Όταν έχεις θετική προοπτική, δεν προτάσεις την τιμωρία αλλά τη δικαιοσύνη, την έξοδο από την κρίση και όχι τη ρεβάνς».
Αποδοκιμάζει το «κόμμα μελών», που άλλοι έχουν ως στόχο: «Ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ανοιχτό κόμμα».Ο Τζουμάκας μιλάει καθαρά για την υποκατάσταση του Συντάγματος και της πολιτικής «από άλλα κέντρα δύναμης» και τη «διαπλοκή συμφερόντων που καλλιεργεί τον παρασιτισμό».
Λέει, με νόημα, ότι επιδιώκουν «την ενσωμάτωση των πολιτικών δυνάμεων του ριζοσπαστισμού σε δεξιόστροφες εξελίξεις».
«Όταν τα χρηματιστήρια ενέργειας και ρύπων και τα καρτέλ τροφίμων αποτελούν καθεστώς και οι κυβερνήσεις είναι υποτελείς, η αντιπολίτευση δεν αρκεί απλώς να κάνει πολιτικό συνδικαλισμό».
Θέτει ανοιχτά όσα οι συνυποψήφιοί του βάζουν κάτω από το χαλί: «Έχει τεθεί το θέμα στην Πολιτική Γραμματεία ότι διαπλεκόμενα συμφέροντα επιδιώκουν να παρέμβουν στην εκλογή προέδρου».
Για τον υποψήφιο της «διεύρυνσης», ο στόχος του κόμματος είναι «η πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία», όχι η «συσπείρωση».
«Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ιδεολογικές και πολιτικές αρχές, θέσεις, αυτοπροσδιορισμούς, σχέδιο και οργανώνουμε την εναλλακτική λύση».
Προφανώς κανείς δεν στοιχηματίζει ότι ο Στέφανος Τζουμάκας θα εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Η παρουσία του, όμως, στην κούρσα εμπλουτίζει πολιτικά – και σε πολλά ζητήματα και ηθικά – το μείγμα.
Αυτό ισούται με προσφορά σε ένα κόμμα που από καιρό αντιλαμβάνεται την πολιτική ως περιστροφή γύρω από τον εαυτό του.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
